Wat zijn de sociale relaties van dolfijnen?

Dolfijnen behoren tot de zeedieren die het grote publiek het meest fascineren. Ze behoren tot de zoogdierfamilie en lijken zowel dichtbij als ver weg. Deze walvisachtigen staan ​​bekend om hun intelligentie die complexe sociale relaties voedt en beschikken over geavanceerde communicatiesystemen. Dit artikel legt diepgaand uit hoe de sociale relaties van dolfijnen zijn georganiseerd.

Groepsleven

Dolfijnen leven over het algemeen in hechte familiegroepen die peulen worden genoemd. De grootte van deze groepen varieert aanzienlijk, afhankelijk van de soort en de omgevingsomstandigheden. Het aantal individuen in een groep kan dus door de jaren heen veranderen. Sommige groepen kunnen uit slechts een paar individuen bestaan, terwijl andere uit enkele honderden dolfijnen kunnen bestaan. Dit flexibiliteit groepsgrootte is een van de kenmerken van de sociale relaties van dolfijnen.

Dolfijnpods zijn vaak gestructureerd rond familiebanden en duurzame vriendschappen. Vrouwtjes en hun jongen vormen stabiele subgroepen, terwijl mannetjes min of meer losse banden vormen. Relaties binnen deze groepen worden onderhouden door sociaal gedrag zoals spelen, verzorging en samenwerking bij de jacht.

De recente ontdekking van allianties

In 2022 communiceerden onderzoekers van de Universiteit van Bristol (Verenigd Koninkrijk) over de ontdekkingen die ze tijdens hun studie deden Tursiops aduncus tuimelaar uit de Indische Oceaan of tuimelaar uit de Indo-Pacific genoemd. Ze konden zien dat deze dolfijn in staat was sociale allianties op verschillende niveaus te ontwikkelen, dat wil zeggen groepen te groeperen om nog grotere groepen te vormen. En het zal je misschien verbazen dat dit vermogen lange tijd als een uniek menselijk kenmerk is beschouwd.

De onderzoekers identificeerden zich daarom verschillende niveaus van allianties onder mannelijke dolfijnen:

• Eersteklas allianties die leiden tot de vorming van groepen van twee tot drie mannen;
• Allianties van de tweede orde die leiden tot verschillende allianties van de eerste orde, wat leidt tot de groepering van vier tot veertien mannen;
• Allianties van de derde orde die leiden tot de vorming van supergroepen waarvan de omvang ongeveer vijftig individuen kan bereiken

Deze allianties op verschillende niveaus lijken dolfijnen in staat te stellen hun sociale interacties en hun mogelijkheden te maximaliseren reproductief succes. Mannelijke dolfijnen die tot allianties van de derde orde behoren, brengen meer tijd door met vrouwtjes, waardoor hun kansen op voortplanting toenemen.

coalities

Coalities zijn een niveau hoger dan allianties. Dit zijn grotere groepen die zich vormen tijdelijk tussen verschillende allianties om bijzondere moeilijkheden het hoofd te bieden.

Wanneer een groep dolfijnen wordt bedreigd door roofdieren, zoals haaien, kunnen verschillende allianties samenkomen om een ​​coalitie te vormen en zo het roofdier te intimideren en af ​​te weren. Dolfijnen kunnen ook coalities vormen om met andere groepen te concurreren om toegang tot hulpbronnen, zoals een visrijk jachtgebied. Door hun krachten te bundelen vergroten dolfijnen hun efficiëntie en hun vermogen om voedselgebieden te verdedigen of te veroveren.

Coalities zijn zeer flexibel in hun vorming en werking. In vergelijking zijn allianties stabieler en duurzamer. Coalities blijven kortstondige bijeenkomsten, die gevormd worden naar behoefte. Door deze flexibiliteit kunnen dolfijnen snel reageren op veranderingen in hun omgeving, op bedreigingen of kansen die zich voordoen.

Communicatie tussen dolfijnen

Bij dolfijnen bestaat communicatie uit een grote verscheidenheid aan middelen: vocalisaties, lichamelijke gebaren en fysieke contacten.

Dolfijnen maken een breed scala aan geluiden, waaronder fluitjes, klikken, geschreeuw en echolocatieklikken. Deze fluitjes kunnen worden gebruikt om andere dolfijnen te roepen, aanwezigheid of gevaar te signaleren of activiteiten te coördineren. Wanneer een haai nadert, zwemmen dolfijnen in een defensieve coalitie in een cirkel rond het roofdier, waarbij ze hun lichaam en staart gebruiken om een ​​barrière te creëren en de aanval af te schrikken. Vocalisaties zijn gewend acties coördineren.

Lichaamsbewegingen, zoals synchroon springen of zwaaien met de staart, spelen ook een rol bij de communicatie. Dolfijnen kunnen zo opwinding, agressie of de wens om te spelen uiten.

Aanraking wordt ook gebruikt, maar meer om de groepscohesie te versterken, spanningen te verminderen en een harmonieuze samenwerking te garanderen. Contacten, vinnen wrijven of duwen worden gebruikt om emoties te uiten.

Spelen is een essentieel onderdeel van de sociale interacties met dolfijnen. Ze brengen veel tijd door met spelen, waaronder activiteiten zoals uit het water springen, het achtervolgen van drijvende voorwerpen of interactie met dolfijnen uit andere groepen. Spelen helpt niet alleen de sociale banden te versterken, maar biedt ook onderwijs aan jonge dolfijnen, waardoor ze belangrijke vaardigheden kunnen ontwikkelen voor de jacht en de verdediging.

Conflictbeheersing

Dolfijnen kunnen daarom samenwerken om taken uit te voeren zoals jagen of het beschermen van kwetsbare leden van de groep. Maar natuurlijk kunnen er, zoals in elke complexe samenleving, conflicten ontstaan, veroorzaakt door concurrentie om hulpbronnen, toegang tot partners of territorium. Dolfijnen beschikken over mechanismen om deze conflicten op te lossen, vaak via geweldsdemonstraties zonder daadwerkelijk geweld, waarbij hij agressieve houdingen aanneemt of schelle sissende geluiden maakt. Kalmerende gedragingen, zoals het wrijven van vinnen, worden waargenomen bij het oplossen van spanning.

Veranderingen in sociale relaties na een ongeval

Een student diergeneeskunde aan de Cornell University en onderzoekers van het Sarasota Dolphin Research Program bestudeerden de sociale kringen van 24 dolfijnen die gewond raakten door een botsing of verstrikking. Ze konden waarnemen dat gewonde dieren een vermindering laten zien van de netwerken van preferentiële associaties waarmee ze vóór hun verwonding nauw verbonden waren. Dit is geïnterpreteerd als een versoepeling van de banden tussen bevoorrechte partners: de gewonde dolfijn ontmoet nog steeds evenveel individuen binnen zijn groep, maar heeft minder goede vrienden dan vóór de verwonding.

Afgezien van deze observaties is het moeilijk om dit fenomeen te interpreteren. Het is mogelijk dat andere dolfijnen een verwonding interpreteren als een teken van zwakte en minder snel herhaaldelijk met een gewond dier omgaan. Opgemerkt moet worden dat de bestudeerde dolfijnen na twee jaar nog steeds terugkeerden naar een sociaal leven dat bijna normaal was.

Hoe herkennen dolfijnen elkaar?

Mensen gebruiken bij voorkeur zicht en strijd om op een andere manier over de wereld te denken. Naarmate de kennis van dieren zich ontwikkelt, kunnen we ons echter realiseren dat dit zintuig nog lang niet zo vaak door andere dieren wordt gebruikt.

Houd er rekening mee dat dolfijnen geen reukorgaan hebben en daarom geen reukvermogen hebben. Als ze elkaar niet kunnen zien, maken ze geluiden en herkennen ze de kreet. Elke dolfijn heeft een uniek “kenmerkend fluitje”, vergelijkbaar met een naam, dat wordt gebruikt voor identificatie. Een dolfijn kan twintig jaar later een bekende stemsignatuur herkennen.

Maar dat is nog niet alles: naast het gehoor herkennen dolfijnen hun vrienden dankzij smaak van hun urine. Wetenschappers merkten op dat dolfijnen driemaal zoveel tijd in contact brachten met de urine van bekende dolfijnen. Urine zorgt er ook voor dat dolfijnen hun respectievelijke voortplantingsstatus kunnen identificeren.

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 14/07/2024 Walvisachtigen Dolfijn Zeezoogdieren