Wat eet een kikker? Weet alles over je voeding

Kikkers behoren samen met padden tot de Anuran-familie. Hun levenscyclus is verdeeld in 3 fasen: een embryonale fase, een metamorfosefase en een volwassen levensfase. Eten ze op dezelfde manier als een kikkervisje of als een volwassene? Dit is wat we in dit artikel beschrijven.

Hoe voeden kikkervisjes zich?

Zodra het ei rijpt, neemt het kikkervisje de vorm aan van een ovaal lichaam dat bestaat uit een kop, kieuwen (inwendig of uitwendig afhankelijk van de soort) en een achterlijf. In hun natuurlijke omgeving blijven de kikkervisjes in groepen, in de buurt van de legplaats. Deze organismen hebben geen mond maar een hoornige snavel. Hun ogen zijn gesloten en ademen gebeurt niet door kieuwen die nog niet bestaan, maar door de huid. In dit stadium kunnen de kikkervisjes zichzelf niet voeden en daarom ontwikkelen ze zich door gebruik te maken van de voedingsreserves die ze bij hun conceptie hebben gekregen. Na een week begint de waterademhaling. Het kikkervisje blijft twee maanden groeien.

Aanvankelijk zijn kikkervisjes herbivoren. Ze voeden zich met algen en waterplanten. Mensen die kikkervisjes grootbrengen, kunnen ze sla, spinazie of aardappelschillen geven, op voorwaarde dat ze ze zacht maken in kokend water en ze eerst malen.

Zodra de poten verschijnen, verandert het dieet van de kikkervisjes: ze worden alleseters. Naast planten voeden ze zich ook met lijken en afval van andere dieren.

Bij de kweek kunnen ze visvoer, muggenlarven, regenwormen, vliegen of bladluizen krijgen. De frequentie van voedseldistributie verschilt per soort. Natuurlijk moet al het niet opgegeten voedsel worden verwijderd om het aquarium niet te vervuilen. Dit type voeding gaat door tot de transformatie in een kikker.

Wat eet een volwassen kikker?

Veel kikkers zijn vleeseters. Het menu is dan behoorlijk gevarieerd: insecten (vliegen, vlinders, libellen…), rupsen, wormen en andere weekdieren. Sommige soorten voeden zich ook met vissen, kikkervisjes en zelfs kikkers. Andere soorten eten alleen insecten. De prooi wordt levend opgegeten.

Het is interessant om te weten dat kevers, insecten met stijve vleugels, zeker door kikkers worden gevangen, maar in 93% van de gevallen komen ze er levend uit door de anus van de batrachian. Ze zijn inderdaad omvangrijk en resistent genoeg om door het spijsverteringskanaal (slokdarm, maag, dunne darm, dikke darm) te reizen zonder er last van te hebben, om uiteindelijk de anus van kikkers te verstoppen. Dit deel ontspant uiteindelijk en de kevers komen er vrij uit.

De verbazingwekkende tong van kikkers

Laten we nu kijken naar de morfologie van de kikker, aangepast aan zijn dieet. Zijn tong is een centraal orgaan. Het is tien keer elastischer dan de menselijke tong. Om insecten te vangen, duurt de projectie van de tong naar de prooi 7 honderdsten van een seconde, wat vijf keer minder tijd is dan een mens nodig heeft om met zijn ogen te knipperen. Maar hoe kan de prooi zich met zo’n snelheid hechten? De onderzoekers verdiepten zich in de vraag en slaagden erin te begrijpen hoe de kikkers erin slagen hun prooi zo snel te verzwelgen.

De textuur van de kikkertong komt eerst in het spel. Het is zo zacht dat wanneer het het insect aanraakt, het vervormt en zich om de prooi wikkelt, waardoor het contactoppervlak met de prooi groter wordt. Het speeksel dat het oppervlak bedekt, heeft een viscositeit die varieert afhankelijk van het contact met de prooi. Het wordt vloeibaarder wanneer er spanning op wordt uitgeoefend, wat optreedt op het moment van contact met de prooi. Deze verandering vindt plaats in een fractie van een seconde: het speeksel stroomt in alle tussenruimten van het beoogde insect. Zodra er contact is, hervat het speeksel zijn oorspronkelijke viscositeit, waardoor het insect blijft steken. De snelle beweging van de tong in combinatie met de werking van het speeksel laat het insect weinig kans om te ontsnappen.

Eenmaal in de mond gebruiken kikkers hun tanden (padden hebben er geen) om hun prooi in hun mond te houden voordat ze deze in zijn geheel doorslikken. Het speeksel wordt weer vloeibaar om de prooi met oogbewegingen los te laten. Dit gebeurt onder invloed van het sluiten van de oogleden. De achterkant van de oogbollen is inderdaad in contact met de mondholte. Wanneer het dier ze terugtrekt, oefenen ze ook druk uit op de tong, waardoor het insect loskomt en in de keel wordt geduwd.

Zoek de prooi

Kikkers voeden zich voornamelijk ’s nachts. Het zicht van de kikker is op het land minder goed dan in het water, omdat de accommodatie buiten gebeurt door verplaatsing van de lens. Het onderscheidt de meeste kleuren, met een iets verhoogde gevoeligheid voor blauwe en donkere kleuren.

Maar dag of nacht lijkt de kikker te negeren wat stil is en alleen te reageren op wat beweegt. Experimenten hebben aangetoond dat elk groot object (of schaduw) dat nadert, wordt gezien als een roofdier, waardoor een vluchtreflex wordt geactiveerd. Aan de andere kant, wanneer een kleine donkere of glanzende punt weg beweegt of nadert, steekt de kikker zijn tong uit om hem te grijpen, maar beschouwt hij hem alleen als een potentiële prooi als hij beweegt.

Kikkers hebben trommelvliezen net achter hun ogen. Ze nemen geluidstrillingen waar, zowel in lucht als in water. Hun reukvermogen is meer rudimentair.

Kikkers in onze tuinen

Het belangrijke deel van insecten in het dieet van kikkers (vliegen, rupsen, wormen of weekdieren) maakt ze helpers voor de tuinman. Om kikkers aan te trekken, heb je natuurlijk een wetland nodig. En om hun voortplanting te garanderen, hebben ze een echt waterpunt nodig, zoals een kleine vijver. Kikkervisjes voeden zich met muggenlarven, dus wees niet bang om door hen binnengevallen te worden als je een waterpunt bouwt. Vergeet niet dat het verboden is om kikkers in de natuur te verplaatsen om ze in uw tuin te brengen: ze moeten natuurlijk besluiten om zich daar te vestigen.

Frankrijk heeft 38 soorten kikkers: het is daarmee het Europese land met de grootste verscheidenheid aan amfibieën. Een van hen is speciaal door wetenschappers geobserveerd om hun voortplanting beter te begrijpen: het is de gewone kikker (Rana tijdelijk). Het bereikt de hoogste hoogten van Frankrijk: 1.600 m in de Jura, 1.800 m in het Centraal Massief, 2.800 m in de Alpen en 2.600 m in de Pyreneeën.

Kikkers zijn over het algemeen ovulair. Dit betekent dat de vrouwelijke kikkers eieren leggen die vervolgens door de mannetjes buiten haar lichaam worden bevrucht. Een mannetje rijdt op de rug van het vrouwtje en bevrucht de eitjes die het vrouwtje in groepjes vrijgeeft als ze tevoorschijn komen. Gedurende deze tijd observeren andere mannetjes het paar. Zodra de leg is voltooid, lanceren ze zich op de trossen om ze opnieuw te bevruchten. De onderzoekers schatten dat 84% van de eieren zo dubbel bevrucht was.

Ondanks een dergelijke voortplantingsstrategie is meer dan 65% van de kikkers, alle soorten samen, in een eeuw tijd verdwenen. Ze lijden onder de ontwikkeling van menselijke activiteiten: wegverkeer, uitbreiding van door mensen bewoonde gebieden, of het nu gaat om stedelijke of agrarische gebieden, bodem- en waterverontreiniging. Ze hebben ook last van de ontwikkeling van droogte en parasieten zoals schimmels Batrachochytrium dendrobatidis.