Herten: Wie Zijn Ze? Wat Kenmerkt Hen?

Er zijn herten die we kennen omdat ze niet ver van ons vandaan leven, maar er zijn er ook die we minder kennen omdat ze op andere continenten leven. We nodigen u uit om deze grote familie, bestaande uit 44 verschillende soorten, te ontdekken in de hoop u te verrassen.

Wat kenmerkt herten

Herten zijn allemaal herbivore herkauwers. Ze delen deze eigenschap met bovidae. Dit betekent dat hun maag in verschillende compartimenten is verdeeld en ze oefenen met uitgesteld kauwen.

Een ander kenmerk, volwassen mannelijke herten hebben een gewei, benige gezwellen die elk jaar afvallen en teruggroeien. Ze dienen in feite als een secundair seksueel kenmerk.

Er zijn echter enkele uitzonderingen:

Bij rendieren hebben vrouwtjes ook een gewei, maar hun afmetingen zijn bescheidener,
De hydropot draagt geen gewei, maar het is het enige hert in deze situatie.
De groep herten aanwezig in Europa en Azië,
Die van de herten die in het noordpoolgebied verschenen en tegenwoordig over het hele Amerikaanse grondgebied worden verspreid,
En de groep met edelherten, rendieren en elanden, vanwege een uitgebreidere aanwezigheid in het noorden.
neusgaten die onder water kunnen worden afgesloten, waardoor hij zijn kop een minuut onder water kan laten om te grazen,
een prominente bovenkaak waarmee hij de schors van bomen kan strippen.

Herten kunnen worden ingedeeld in drie groepen, afhankelijk van hun geografische aanwezigheid:

We presenteren hier enkele soorten om u de grote diversiteit aan levensstijlen van deze grote dierenfamilie te laten zien. Het momentum van Canada

Het is het grootste van de huidige herten. Mannetjes wegen tussen de 500 en 700 kg voor een schofthoogte van 2,30 m. Het is onmiddellijk herkenbaar aan de vorm van zijn gewei, afgeplat en waaiervormig. Deze kunnen meer dan 1,60 m breed zijn en 20 kg wegen.

Lees verder: Kan een schildpad zonder schild leven?

Het behoort tot het geslacht Alces. Hij wordt “eland” genoemd als hij in Siberië en Scandinavië leeft, en “eland” als hij in Noord-Amerika leeft. Aanwezig sinds de prehistorie, heeft het drie ijstijden overleefd. Het heeft twee speciale kenmerken:

Deze anatomische kenmerken komen overeen met zijn dieet: jonge takken, scheuten en bladeren van wilgen en berken die 50% van zijn zomervoedsel en 80% van zijn wintervoedsel uitmaken, aangevuld met waterplanten, boomschors en kegels.

De Zuidelijke Pudu

De Pudu (uitgesproken als “Poudou”) van het zuiden is het kleinste hert. Het wordt gevonden in de vochtige bossen van de gematigde streken van Argentinië en Chili. Het lichaam van een volwassene is tussen de 60 en 85 cm lang en alleen bij de schoft 25 tot 43 cm hoog, waarbij mannetjes met gewei beperkt zijn tot 10 cm. De benen zijn verhoudingsgewijs erg kort. Hij voedt zich met bladeren van struiken die hij vanwege zijn kleine formaat staand op zijn achterpoten moet vangen, maar ook met op de grond gevallen varens en vruchten.

Het is een eenzaam dier, zeer angstig, ten prooi aan vele roofdieren zoals jaguars en poema’s. Zijn enige verdedigingsstrategie is camouflage dankzij zijn roodbruine vacht. Het is geclassificeerd als een kwetsbare soort omdat het zowel wordt bedreigd door de achteruitgang van zijn leefgebied als door intensieve jacht of de introductie van reeën en damherten in zijn territorium, wat een sterke concurrentie om voedsel vormt.

Lees verder: Moro-sfinx, insect dat in volle vlucht kan foerageren

rood Hert

Deze hertensoort is een van de bekendste in Europa. Het is echter tot ver daarbuiten aanwezig en bewoont ook de gematigde bossen van Noord-Afrika, Noord-Amerika en Azië.

Edelherten hebben een harmonieus silhouet, met een schofthoogte van 1,10 m tot 1,50 m. Het gewicht varieert aanzienlijk, afhankelijk van de ondersoort, leeftijd, geslacht en leefgebied. Het staat bekend om zijn krachtige balg, uitgezonden om vrouwtjes aan te trekken en rivalen af te weren tijdens het broedseizoen.

Het varkenshert

Het is een klein hert, met een schofthoogte tussen 66 en 75 cm voor een gewicht variërend tussen 30 en 50 kg. Het is aanwezig tussen Pakistan en Zuidoost-Azië, in rietvelden in uiterwaarden en hoge graslanden. Het wordt belaagd door tijgers, dholes (Aziatische wilde honden) en luipaarden. Het is ook om aan hen te ontsnappen dat hij overdag rust en zijn voedsel zoekt in de schemering. Het dankt zijn naam aan zijn gewoonte om, net als varkens, in de bosbodem te graven op zoek naar de wortels die, samen met de kruiden, zijn dieet vormen.

de samba

Het is een van de grootste herten en het is de grootste van die in Azië met zijn schofthoogte van 1,20 tot 1,60 m. Het is meer precies in Zuid-Azië. Zijn benen zijn lang en slank. Kenmerkend zijn ook de bossen, die 1,20 m hoog kunnen worden: ruig en systematisch met 3 geweien. Het is het enige hert waarvan de reekalfjes niet wit gevlekt zijn. Hij zwemt graag meerdere uren per dag. Kruiden, jonge bladeren, malse knoppen, twijgen, riet, korstmossen, mossen en vruchten vormen het menu. Het gaat ook vaak in de schemering naar de rijstvelden om de planten op te eten. Niet erg schuw, het is een gemakkelijke prooi voor de panter, de krokodil, de dhole en de tijger.

Lees verder: Wat zijn de verschillen tussen een pad en een kikker?

De waterpot

De hydropot wordt ook wel waterhert, moerashert of vampierhert genoemd. Het is een klein hert aanwezig in China en Korea, zonder gewei. De naam vampierhert is te danken aan de lange bovenste hoektanden die tot onder de kin reiken. Zijn andere namen verwijzen meer naar het feit dat hij in wetlands leeft waar hij waterplanten als voedsel vindt. Een andere bijzonderheid, de vrouwelijke hydropot is het enige hert dat vier spenen draagt in plaats van twee, omdat, terwijl de andere herten nesten hebben van een of twee reekalfjes, die van de hydropot groter zijn en tot zes of acht baby’s kunnen bevatten.

Het ashert

Ook wel chital genoemd, het ashert is aanwezig in de beboste gebieden van India, Sri Lanka, Bangladesh en Nepal. Het staat bekend om zijn harmonieuze samenleven met langur-apen. Deze laatste brengen bladeren, zaden en vruchten naar beneden waarmee het hert zich voedt, wat hem op zijn beurt waarschuwt voor de gevaren.

Het is een mooi dier omdat zijn vacht rood is en bedekt met kleine witte vlekjes op de rug en zijkanten. Het is gezellig en leeft in groepen van 20 tot 50 individuen. Hij ontsnapt aan zijn roofdieren dankzij zijn loopsnelheid van 65 km/u. Hij kan ook bijna 2 meter hoog springen.