De bidsprinkhaan eet het mannetje op tijdens de paring: waar of niet waar?

Bijgenaamd “grastijger” of zelfs “duivelspaard”, dankt de bidsprinkhaan zijn duivelse bijnamen misschien aan zijn dagelijkse kannibalistische praktijken. De bidsprinkhaan staat bekend als angstaanjagend en begiftigd met een intelligentie waardoor hij veel groter kan aanvallen dan hijzelf. Er wordt zelfs gezegd dat de vrouwelijke bidsprinkhaan gewend is aan enigszins angstaanjagende gewoonten: ze zou het mannetje tijdens het paren opeten. Dus, info of intox? Wij lossen het mysterie voor je op.

De bidsprinkhaan: overzicht

De bidsprinkhaan, van zijn wetenschappelijke naam “Mantis religiosa”, is een insect dat 6 tot 8 centimeter lang kan worden. Hij is nogal indrukwekkend door zijn grootte en de omvang van zijn poten als hij eenmaal is ingezet, maar is volkomen ongevaarlijk voor mensen, hoewel hij kan bijten als hij te ruw wordt gehanteerd. Het voedt zich met insecten, vlinders, regenwormen en kleine amfibieën. Het vrouwtje is 2 à 3 centimeter groter dan het mannetje.

Zijn voorpoten, “captors” genoemd, zijn echte zagen waarmee hij zich aan de vegetatie kan vastklampen om zichzelf op te hijsen, maar ook om prooien te vangen die soms veel groter zijn dan hij. Om ze bang te maken, stelt ze ze bloot aan de kleine vlekken op haar ontvoerders, vergelijkbaar met ogen. Ze is een uitstekende jager en heeft een nogal behulpzaam vermogen: haar hoofd draait op 180 ° C en haar ogen zien in reliëf, zoals het menselijk zicht, maar slechts 20 centimeter ver. Het kan daarom zijn prooi volgen zonder zelfs maar te bewegen, wachtend op het juiste moment om aan te vallen.

Het staat zelf op het menu van vogels en reptielen zoals kameleons, hagedissen of slangen die zich eraan tegoed doen. Maar zelfs voor hen laat ze zich niet voor de gek houden door zich op te richten en haar vleugels te spreiden door een trillingsgeluid uit te zenden om indruk op hen te maken.

De mannelijketende bidsprinkhaan: waar of niet waar?

Nou, het is waar! De bidsprinkhaan verslindt het mannetje tijdens de paring. Als het bekend staat en bekend staat om het verslinden van zijn prooi door het letterlijk te verpletteren, waardoor het soms insecten kan inslikken die groter zijn dan hijzelf, is deze seksuele roofzuchtige praktijk nog steeds logisch.

De paartijd van bidsprinkhanen vindt plaats van augustus tot september, dan legt elk vrouwtje tussen september en november zo’n 200 tot 300 eitjes! Tijdens de paring verslindt de bidsprinkhaan even het hoofd van zijn partner. Deze praktijk is niet sadistisch of specifiek voor een seksueel ritueel. Het verslinden van zijn prooi vanaf het hoofd is het klassieke en gebruikelijke proces van de bidsprinkhaan om zijn voedsel in te nemen. Nog ongelooflijker, als het hoofd eenmaal is afgesneden, blijft het mannetje paren en zijn sperma doorgeven.

Een algemeen aanvaard idee stelt dat deze kannibalistische praktijk noodzakelijk is, waardoor de bidsprinkhaan voldoende eiwitten en voedingsstoffen kan opnemen om de zak samen te stellen waarin zijn eieren de winter zullen doorbrengen, genaamd “ootheca”, maar ook om de hoeveelheid gelegde eieren te bevorderen. Ook zal ze bij elke nieuwe bevruchting haar eieren in de ootheca deponeren, die ze dan gaandeweg zal vergroten. Dit idee presenteert deze seksuele traditie als een daad van opoffering van de kant van de man, om de overleving van zijn nageslacht te beschermen en te garanderen.

In werkelijkheid lijkt het erop dat, als deze praktijk inderdaad perfect is geïntegreerd in de manier van leven van de bidsprinkhaan, dit niet noodzakelijkerwijs noodzakelijk of essentieel is voor het overleven en de goede gezondheid van zijn eieren. Met andere woorden, het offeren van de man blijkt a priori nutteloos.

De bypass-techniek

Paring in bidsprinkhanen is nogal brutaal en agressief. Het is niet ongebruikelijk dat het vrouwtje gewond raakt tijdens de paring. Ze zijn een van de vele soorten waarvan de paring conflictueus is. Van een heel andere noot, met name de kat gaat te werk met een techniek waarbij geweld wordt gebruikt, waarbij het vrouwtje regelmatig gewond raakt om te worden gecontroleerd.

De mannelijke bidsprinkhaan ziet zijn voortplantingstechniek evolueren. We zien inderdaad dat mannetjes een vorm van druk uitoefenen op het lichaam van het vrouwtje zodat ze haar ziekelijke ritueel niet kan uitvoeren, wanneer anderen een offer van voedsel aan het vrouwtje brengen om te paren tijdens haar feestmaal. Deze praktijk blijft even vreemd, maar onthult niettemin een vorm van intelligentie in het vermogen om een ​​a priori onvermijdelijke dood te omzeilen.

Is zij de enige die dit doet?

De bidsprinkhaan is niet het enige insect dat tijdens de paring het mannetje verslindt. Dit fenomeen wordt zelfs vaak waargenomen wanneer het mannetje veel kleiner is dan het vrouwtje. Tarantula’s, schorpioenen of zelfs slakken gaan op dezelfde manier te werk. Hoe deze kannibalistische neiging precies op het moment van paring te verklaren? Er is tot nu toe niets bevestigd.

Het is aannemelijk dat het een heropflakkering van agressie is vanwege de situatie, een grotere behoefte aan voedsel op dat moment om energie te behouden, een verlangen naar bevestiging of superioriteit van het vrouwtje dat een spawner wordt, of zelfs een middel om zichzelf te beschermen, maar ook haar toekomstige kroost, om misschien te voorkomen dat het mannetje hetzelfde doet met de eieren. De theorieën zijn talrijk, maar niets is echt geverifieerd.

Het geval van de Springbok-bidsprinkhaan

Deze bidsprinkhaan uit Nieuw-Zeeland is waarschijnlijk het meest bloeddorstig met zijn partner. En om een ​​goede reden is ze in staat om haar eieren zelf te bevruchten. Ongelofelijk, nietwaar! Deze eenouderlijke manier van voortplanting wordt parthenogenese genoemd. Je hoeft je dus geen zorgen te maken over een agressieve reu, die snel zijn kop eraf zal laten hakken om op het menu van Madame te belanden!