Buideldieren: wie zijn ze? Waar wonen zij ?

Als je een kind vraagt ​​of ze een buideldier een naam kunnen geven, is de kans groot dat ze “kangoeroe” of “Marsupilami” antwoorden. Naast dit denkbeeldige dier dat rechtstreeks uit Franquins creativiteit is voortgekomen, zijn buideldieren een groep zoogdieren die in de eerste plaats worden gekenmerkt door een unieke wijze van voortplanting. En laat je niet misleiden door de Marsupilami die eieren legt: de realiteit is heel anders… Dit artikel nodigt je uit om deze fascinerende dieren te ontdekken, want ze zijn ver van ons verwijderd, ondanks de schijn.

Buideldieren: wie zijn ze?

Enkele van de bekendste buideldieren zijn kangoeroes, wallaby’s, koala’s en buidelratten. In totaal vertegenwoordigen meer dan 330 soorten deze grote dierenfamilie. Waar kun je ze tegenkomen? Wat is hun natuurlijke habitat?

Australië en Nieuw-Guinea zijn de bakermat van buideldieren. Er is een grote diversiteit aan soorten, variërend van kangoeroes en wallaby’s, die landdieren zijn, tot koala’s en opossums, die boombewonend zijn. Buideldieren in deze regio’s zijn geëvolueerd om een ​​breed scala aan ecologische niches te bezetten, variërend van dorre woestijnen tot dichte regenwouden.

In Noord Amerikade Virginia buidelrat is de grootste soort in de Didelphidae en het enige buideldier dat in het noorden van Mexico te vinden is. Het is wijdverspreid en zeer flexibel, en leeft in verschillende habitats, variërend van bossen tot voorstedelijke gebieden. In Zuid-Amerika, is er een grotere diversiteit aan buideldieren, waaronder verschillende soorten opossums. Velen van hen hebben geen buidelzak: de larven die onder de buik van het vrouwtje zijn bevestigd, zijn perfect zichtbaar.

Buideldieren waren weer wijdverspreid over de hele wereld, maar tegenwoordig zijn ze, met uitzondering van Australië, Nieuw-Guinea en Amerika, vrijwel afwezig. Dit komt voornamelijk door concurrentie met placenta-zoogdieren, die doorgaans energiezuiniger zijn en zich sneller voortplanten.

De voortplanting van buideldieren

Buideldieren zijn zeer diverse zoogdieren die allemaal een bepaalde manier van dragen gemeen hebben. In deze modus kunnen ze een groot aantal jongen baren met een laag initieel energieverbruik, een strategie die succesvol is gebleken in de omgeving waarin ze leven.

Net als andere zoogdieren paren buideldieren. Volgt de draagtijd. Bij buideldieren is het erg kort in vergelijking met dat van placenta-zoogdieren: het kan 12 tot 40 dagen duren, afhankelijk van de soort. Tijdens deze periode ontwikkelt het embryo zich in de baarmoeder van het vrouwtje dankzij een rudimentaire placenta. In tegenstelling tot placentale zoogdieren bereikt het embryo echter geen vergevorderd ontwikkelingsstadium vóór de geboorte. Het jong is echter voldoende toegerust om de baarmoeder van de moeder te verlaten en naar de buikzak, de buikholte, te gaan buidel, om zijn groei voort te zetten. Het is vaak zo groot als een bruine boon of zelfs kleiner.

Daar klampt hij zich beschut vast aan een speen en ontwikkelt zich verder. Gedurende deze periode krijgt hij eten, warmte en bescherming. Afhankelijk van de soort kan de welp enkele maanden tot meer dan een jaar in de buidel doorbrengen voordat hij volledig onafhankelijk wordt. Eenmaal voldoende ontwikkeld, begint de welp uit de buidel te komen, begint zijn omgeving te verkennen en leert zelfstandig te eten.

Bij sommige buideldieren, zoals de kangoeroe, kunnen vrouwtjes een embryo laten wachten, terwijl ze een jong in hun buidel voeden. Dit proces, genaamd embryonale diapauzestelt het vrouwtje in staat de hechting van het embryo aan de baarmoeder uit te stellen totdat het jong in de buidel voldoende onafhankelijk is.

Heb je ervan gehoord ?

Omdat we ernaar streven de reikwijdte van uw kennis te verbreden, willen we buiten de gebaande paden treden om u kennis te laten maken met dieren waarvan u waarschijnlijk nog nooit hebt gehoord.

Weet je bijvoorbeeld wat een pademeloen
? Dit dier wordt ook wel thylogale genoemd. Hij is fysiek heel dicht bij een wallaby en een kangoeroe. Als hij behoort tot de familie van de macropodidae (een term die “grote voeten” betekent), onderscheidt hij zich door zijn kleine formaat (niet meer dan 55 cm hoog), zijn boshabitat en zijn kortere, dikkere staart. dunne haren.

En de wombat? Heb je er ooit van gehoord? Iets beter bekend dan de pademelon, dit buideldier ziet eruit als een kleine levende vierpotige berenwelp. Deze zijn kort in verhouding tot het lichaam dat ongeveer 1,20 m lang is. De hoogte is niet groter dan 70 cm. De vacht kan beige, bruin, zwart of grijs zijn. Het is de achterkant van dit dier die verbazingwekkend is: het is bedekt met een zeer harde kraakbeenachtige plaat onder de huid. Wanneer hij zijn toevlucht zoekt in zijn hol terwijl een roofdier hem achtervolgt, kan hij met dit schild de ingang blokkeren. En als de aanvaller te dichtbij komt, krijgt hij te maken met een reeks gewelddadige achterbeentrappen.

DE Celebes couscous, heeft hij intrekbare vingers uitgerust met krachtige klauwen en een lange grijpstaart, zonder haar aan het uiteinde, die hij gebruikt als een vijfde ledemaat. Ook al heeft het niets met een aap te maken, het is niet zonder zijn behendigheid op te roepen en laat zien dat het zich gemakkelijk kan bewegen in de takken van het bladerdak van de vochtige tropische bossen van het eiland Sulawesi in Indonesië, waar het is endemisch.

De kangoeroerat of tasmaanse bettong (een buideldier uit de familie van Potoroidae) is de kleinste van de macropoden. Hij is ongeveer 23 cm lang en weegt slechts anderhalve kilo. Het is bekend dat hij de nacht doorbrengt en vooral truffels waardeert. Wanneer ze worden aangevallen, zigzaggen vrouwtjes met hoge snelheid door de struiken en gooien hun jongen uit hun buidels in de hoop te ontsnappen terwijl het roofdier op hun nakomelingen jaagt.

Als laatste sluiten we onze wandeling af met de dendrolague. Hij is een kangoeroe die ervoor heeft gekozen om in de bomen te leven. Om zich aan deze manier van leven aan te passen, heeft hij korte, sterke poten ontwikkeld, een zeer lange staart die als slinger dient en sterke gebogen klauwen waarmee hij zich aan takken kan vastklampen. Hij leeft in de dichte tropische regenwouden van Oceanië, voornamelijk op het eiland Nieuw-Guinea.

We hadden ook kunnen spreken van de buideldierwolf, of thylacine, een vleeseter met een tijgervacht ter grootte van een wolf. Maar het is helaas uitgestorven sinds 1936.

Wat eten buideldieren?

Gezien de verscheidenheid aan omgevingen die door buideldieren worden bewoond, is het antwoord natuurlijk niet eenvoudig. Hun dieet hangt grotendeels af van de soort en zijn leefgebied. Sommige zijn dus herbivoren, andere alleseters en weer andere carnivoren.

DE kangoeroes zijn voornamelijk herbivoor. Ze hebben een speciale kauwtechniek ontwikkeld waarmee ze vezelige planten kunnen afbreken en de extractie van voedingsstoffen kunnen maximaliseren. Hun spijsverteringsstelsel bevat ook specifieke bacteriën die hen helpen cellulose af te breken.

DE Koala beren Het is bekend dat ze gespecialiseerd zijn in het eten van eucalyptusbladeren, die erg vezelig zijn en verbindingen bevatten die giftig zijn voor veel andere dieren. Koala’s hebben een lang, traag spijsverteringssysteem waardoor ze deze verbindingen kunnen ontgiften en voedingsstoffen uit de bladeren kunnen halen.

DE buidelratten zijn alleseters en hebben een gevarieerd dieet, variërend van fruit, eieren, zaden, Insecten en kleine dieren. Bandicoots, of peramelids, kleine buideldieren die slechts een paar honderd gram tot maximaal twee kilogram wegen, zijn ook alleseters.

DE Tasmaanse duivel is de grootste buideldier carnivoor en ook een aaseter. Hij voedt zich voornamelijk met de karkassen van andere dieren, maar kan ook op kleine dieren jagen als hij de kans krijgt. De Tasmaanse duivel heeft krachtige kaken waarmee hij bijna elk deel van een karkas kan eten, inclusief botten.