Zeldzame of weesziekten bij honden: wat zijn dat?

Zoals alle levende wezens kunnen onze honden worden getroffen door min of meer ernstige ziekten. Hoewel sommige hondenziekten vrij vaak voorkomen, komen andere veel minder vaak voor. Hun diagnose kan daarom moeilijker te stellen zijn en behandelingen zijn slecht of nog niet ontwikkeld. Laten we hier de balans opmaken van vijf van deze zeldzame ziekten die helaas onze metgezellen kunnen treffen.

Ziekten bij honden

Als we het hebben over hondenziekten, zijn bepaalde concepten essentieel.

1. Daar raciale aanleg. Dit is een hoger risico op het ontwikkelen van een aandoening bij een hond die verband houdt met een bepaald ras, vergeleken met de algemene hondenpopulatie. Deze ziekten zijn echter niet noodzakelijkerwijs erfelijk. Dit zijn bijvoorbeeld:
2. ademhalings- of hartproblemen bij honden van brachycefale rassen (met afgeplatte gezichten en neuzen);
3. heupdysplasie bij Duitse herders, labradors, beaucerons en rottweilers;
4. van Maag Dilatatie-Torsie Syndroom (SDTE) bij Boxers, Newfoundlanders en Berner Sennenhonden.
5. DE aangeboren ziekten. Dit zijn ziekten die aanwezig zijn vanaf de geboorte van het dier. Ook hier zijn ze niet noodzakelijkerwijs erfelijk. Dit is bijvoorbeeld het geval bij genetische ziekten die chromosomen kunnen aantasten, zoals het syndroom van Down.
6. DE erfelijke ziekten. Ze worden door de ouders doorgegeven aan een of meer pups uit het nest. Ze beginnen echter niet noodzakelijkerwijs bij de geboorte, maar kunnen ervoor zorgen dat de symptomen veel later in het leven van de hond verschijnen.

Weesziekten zijn moeilijker te diagnosticeren. Wanneer een zorgverlener de symptomen van een ziekte analyseert, zal hij logischerwijs eerst de meest voorkomende hypothese in overweging nemen, voordat hij de diagnose van een zeldzame ziekte overweegt. Veel symptomen, zelfs gelijktijdig waargenomen, kunnen in feite met verschillende ziekten overeenkomen.

Omdat het minder wijdverspreid is, zeldzaamste ziekten kunnen niet het onderwerp zijn van zoveel onderzoek en analyse als gewone ziekten. Er zijn dus niet altijd effectieve behandelingenwat een fatale invloed heeft op de levensverwachting van honden.

1 – Globoïde celleukodystrofie bij honden

Ook bekend als de ziekte van Krabbe, is globoïde celleukodystrofie bij honden een van de zeldzame ziekten. Het volgt op een secundaire stofwisselingsstoornis, die leidt tot een enzymdeficiëntie in de lysosomen van cellen. Lysosomen spelen een essentiële rol bij de vertering van eiwitten en lipiden.

Deze ziekte tast het zenuwstelsel van het dier aan. Het komt voor bij jonge honden (jonger dan 6 maanden) en kan bij bepaalde rassen een erfelijke oorsprong hebben. Er zijn raciale aanleg voor deze ziekte, zoals bij de Basset Hound, de Beagle, de Dwergpoedel, de Dalmatiër, de Pommeren en de Ierse Setter.

De symptomen zijn:

• verlies van gezichtsvermogen;
• trillingen;
• urine-incontinentie;
• evenwichtsstoornis;
• epileptische aanvallen.

De diagnose zal worden bevestigd door een dierenarts die gespecialiseerd is in neurologie en vereist verschillende onderzoeken (met name zenuwbiopsie). Genetisch testen zou alleen mogelijk zijn voor bepaalde hondenrassen.

Jammer genoeg, Er bestaat geen behandeling om deze zeldzame ziekte te genezen, die snel evolueert. De vitale prognose van het dier wordt daarom vaak aangetast en de levensverwachting bedraagt ​​niet meer dan 2 jaar.

2 – De ziekte van Addison

De ziekte van Addison, ook wel hypoadrenocorticisme genoemd, is een hormonale ziekte. Het veroorzaakt endocriene stoornissen, die een tekort aan corticosteroïden in de bijnieren (bevindt zich boven de nieren) veroorzaken. Het zijn deze laatste die verantwoordelijk zijn voor de productie van geslachtshormonen.

Deze ziekte kan 3 hoofdoorzaken hebben:

• een auto-immuunziekte die de bijnieren atrofiëert of vernietigt;
• het nemen van medicijnen die toxiciteit veroorzaken en die ook deze zelfde klieren beschadigen (in het geval van zware behandelingen tegen andere ziekten);
• een andere ziekte die de bijnieren aantast (metastasen, schade aan de hypothalamus of hypofyse, enz.).

Bepaalde rassen zijn vatbaar voor deze zeldzame ziekte, zoals de Grote Poedel (Standaardpoedel), de Duitse Dog, de Collie, de Rottweiller en de Westie. Volwassen vrouwtjes (tussen 4 en 6 jaar oud) hebben een grotere kans om door deze ziekte te worden getroffen dan mannen. Zij vertegenwoordigen bijna ¾ van de gevallen.

De waarneembare symptomen zijn:

• een depressie, een verlies van energie;
• een afname of zelfs een volledige afwezigheid van eetlust;
• braken;
• diarree;
• trillingen, zelfs stuiptrekkingen;
• ernstige uitdroging.

Deze symptomen kunnen lijken op die van nierfalen en er is geen echt onderscheidend klinisch teken voor deze ziekte.. De diagnose vereist dan een bloedtest en vervolgens een hormonale stimulatietest. Ten slotte kan een echografie of CT-scan nodig zijn om de toestand van de bijnieren te garanderen.

Hoe eerder het dier wordt behandeld, hoe groter de kans dat het de ziekte onder controle krijgt. De behandelingen bestaan ​​uit het toedienen van medicijnen en eventueel vochttherapie (behandeling tegen uitdroging). Helaas is er geen remedie, maar het is wel mogelijk om de ziekte onder controle te houden. Regelmatige monitoring zorgt ervoor dat het dier in goede omstandigheden kan leven.

3 – Hondentetanus

Het gaat over een infectie veroorzaakt door bacteriën. Het kan als volgt optreden:

• een beet ;
• een kras;
• een lekke band;
• een schaafwond;
• een perforatie.

Deze zeer resistente bacterie komt voor in de bodem, maar ook in het speeksel en de uitwerpselen van bepaalde dieren. Slecht gedesinfecteerde wonden kunnen de oorzaak van de ziekte zijn.

Deze zenuwziekte veroorzaakt verschillende symptomen, die enkele dagen (of zelfs enkele weken) na infectie verschijnen:

• onvrijwillige samentrekking van spieren nabij de wond;
• hypersalivatie;
• verandering in gezichtsuitdrukkingen;
• kreupelheid, verlamming;
• ademhalingsproblemen;
• urinewegaandoeningen.

De ziekte kan gelokaliseerd of gegeneraliseerd zijn. Het is erg pijnlijk voor het dier.

De diagnose zal gebaseerd zijn op de klinische symptomen (waargenomen symptomen), de geschiedenis en de omgeving van de hond. Er is geen specifieke test. De behandelingen bestaan ​​uit antitetanusserums en antibiotica. Bovendien zal de hond over het algemeen baat hebben bij krampstillers en spierverslappers.

Tetanus kan worden behandeld en genezen (vooral als de ziekte slechts gelokaliseerd is), wanneer deze snel wordt behandeld. Deze zeldzame ziekte kan fataal zijn. Het kan nawerkingen veroorzaken en leiden tot de dood van het dier.

Er zijn geen specifieke raciale predisposities. Het is de omgeving van de hond die min of meer bevorderlijk kan zijn voor de ontwikkeling van de ziekte (plattelandsgebieden, jachthonden die vaker gewond raken, enz.).

Inspecteer uw huisdier regelmatig ter preventie en desinfecteer eventuele nieuwe wonden zorgvuldig mogelijk. Er bestaat ook een vaccin, maar dat is niet verplicht vanwege de zeldzaamheid van de ziekte bij honden, die van nature beter bestand zijn tegen infecties dan mensen.

4 – Myasthenia gravis

Myasthenia gravis is een ziekte die erfelijk kan zijn (in dit geval verschijnt deze in de eerste maanden) of verworven kan zijn, bijvoorbeeld als gevolg van kanker. Het veroorzaakt spierzwakte als gevolg van een transmissieprobleem tussen de zenuwen en spieren. Deze zeldzame ziekte kan verschillende oorzaken hebben: een falen van het immuunsysteem, kanker of zelfs een disfunctie van de schildklier. Soms is de herkomst onbekend.

Het belangrijkste symptoom is zwakte en stijfheid van de spieren, vooral tijdens inspanning. De spieren voelen beter aan na een rustfase. De ziekte kan een gelokaliseerd gebied aantasten (vaak keelholte, strottenhoofd, oogleden, slokdarm) of gegeneraliseerd zijn. De meest geavanceerde vorm kan resulteren in een volledig onvermogen om te bewegen.

Om een ​​diagnose te stellen, zal de dierenarts een röntgenfoto uitvoeren, een elektrofysiologisch onderzoek om de elektrische activiteit van het hart te bestuderen, en een bloedanalyse om te zoeken naar antilichamen.

Er zijn medische of chirurgische behandelingen, die variëren afhankelijk van de vorm van de ziekte.. De prognose hangt af van de snelheid van behandeling en diagnose.

5 – Cerebellaire abiotrofie bij honden

Cerebellaire abiotrofie (of degeneratie) bij honden is een zeldzame ziekte van het zenuwstelsel. Het zijn de cellen van het cerebellum die voortijdige vernietiging zullen ondergaan.

De symptomen zijn evenwichtsverlies, gebrek aan coördinatie (ataxie), trillingen, oogafwijkingen. Deze symptomen verschijnen al op zeer jonge leeftijd, meestal vóór de leeftijd van 6 maanden bij honden. Er zijn zeldzame vormen bij volwassen honden.

Veel rassen lijken vatbaar voor deze ziekte, waaronder de Beagle, de Border Collie, de Berner Sennenhond, de Collie, de Dwergpoedel en de Coton de Tuléar. De ziekte kan genetisch zijn en erfelijk worden overgedragen, maar dit is niet altijd bewezen.

Bij verdenking zal een klinisch onderzoek, een MRI en een genetische test de diagnose bevestigen. Helaas bestaat er momenteel geen behandeling. Als de ziekte langzaam voortschrijdt, kan het dier nog enkele jaren blijven leven., omdat de symptomen niet pijnlijk zijn. Ze zullen echter blijven verergeren totdat ze een handicap veroorzaken die te ernstig kan blijken.

Door Marion Mesbah – Gepubliceerd op 05/11/2024