Zeeschildpadden: wat zijn de belangrijkste soorten schildpadden die op zee leven?

Zeeschildpadden zijn onderdanig aan water en komen over het algemeen alleen naar buiten om eieren te leggen. Van de kleinste (45 kilo voor de olijfschildpad) tot de grootste (400 kilo voor de lederschildpad), zeven soorten hebben onze oceanen 150 miljoen jaar bewoond. De meeste worden met uitsterven bedreigd.

Leren rugleuning voor zeeschildpad

Zeeschildpadden behoren tot de grootste leden van de superfamilie Chelonioidea. In tegenstelling tot terrestrische soorten die schubben hebben, zijn de schilden van zeeschildpadden over het algemeen gemaakt van dik leer dat hun hydrodynamica bevordert. Hun zwemvliezen met klauwen lijken meer op zwempeddels dan op klassieke ledematen, waardoor ze gemakkelijker kunnen zwemmen. Zeeschildpadden leven in alle maritieme uitgestrektheden behalve de Noordelijke IJszee. Ze komen voor in tropische of subtropische wateren en sommigen wagen zich in gematigde wateren.

Zeven soorten zeeschildpadden

Vrij discreet en eenzaam, zeeschildpadden verlaten alleen het vloeibare element om eieren te leggen. Ze kunnen dan massaal de stranden opkruipen om daar hun eieren te leggen. Na het uitkomen haasten de jongen zich om de oceaan te bereiken door zich te verspreiden. Tot het jeugdstadium leven de individuen op de zeebodem en als ze eenmaal volwassen zijn, keren ze terug naar de open zee en maken ze grote migraties. Hun dieet verschilt per soort: sommige zeeschildpadden zijn herbivoren, andere voeden zich met ongewervelde dieren. Er zijn zeven soorten zeeschildpadden om hieronder te ontdekken:

De onechte karetschildpad (caretta caretta)

Na de groene schildpad is de onechte of onechte karetschildpad de meest voorkomende soort ter wereld. Het wordt voornamelijk gevonden in de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan, evenals in de Middellandse Zee. Deze allesetende soort heeft een grote kop met een krachtige snavel waarmee hij voedsel versnippert dat bestaat uit ongewervelde dieren die op de bodem van het water leven: buikpotigen, tweekleppige dieren en andere tienpotige dieren. Hij eet ook vis, schaaldieren of algen. De karetschildpad is ongeveer 90 cm lang en weegt ongeveer 135 kg.

De groene schildpad (Chelonia mydas)

Evoluerend in verschillende tropische en subtropische zeeën, is het de meest voorkomende mariene marteling ter wereld. Jong, neemt dit reptiel eerst een vleesetend dieet aan dat bestaat uit kleine ongewervelde dieren en viseieren en wordt dan in de loop van de jaren herbivoor. De groene schildpad (of schildpad) kan meer dan 2.500 km afleggen om een ​​plek te vinden om eieren te leggen. Apneu virtuoos (bijna 3 uur zonder aan de oppervlakte te komen), het dier zwemt met een snelheid van 35 km/u. De soort meet gemiddeld 1,66 m en weegt 200 kg. Door zijn recordlevensduur kan hij 80 jaar worden.

De lederschildpad (Dermochelys coriacea)

Met een gemiddeld gewicht van 400 kg en een lengte van meer dan 2 meter is het de grootste soort van alle zeeschildpadden. Hij leeft in alle oceanen van de planeet en legt elk jaar duizenden kilometers af tussen de koude wateren waar hij zich voedt (meestal kwallen) en de tropische kusten waar hij eieren legt. De orka en bepaalde soorten haaien (witte, buldog, tijger) zijn de belangrijkste roofdieren van dit imposante reptiel.

De karetschildpad (Eretmochelys imbricata)

De karetschildpad (of geschubde schildpad) bestaat uit twee ondersoorten, de Eretmochelys imbricata imbricata in de Atlantische Oceaan en de Eretmochelys imbricata bissa in de Indo-Pacifische regio. De alleseter heeft een zeer uitgesproken snavel waardoor hij zich voedt met zeesponzen (de enige sponsetende soort), anemonen, kwallen en algen. Het dier bedekt een nogal afgeplat schild, meet tussen de 60 en 90 cm en weegt tussen de 50 kg en 80 kg.

De bastaardschildpad (Lepidochelys kempii)

Degene die ook Kemp’s schildpad of Kemp’s Ridley wordt genoemd, leeft in de Atlantische Oceaan, van Nova Scotia tot Mexico en inclusief de Caribische Zee, de Golf van Mexico tot Newfoundland en Europa. De schaal met schubben leent de vorm van een hart. Kemp’s Ridley voedt zich met zee-egels, schaaldieren, weekdieren en kwallen. Met een lengte van 60 tot 90 cm en een gemiddeld gewicht van 45 kg is het een van de kleinste zeeschildpadden.

De plakschildpad (Natator depressus)

Het Australische continentale plat broedt endemisch alleen in de noordelijke helft van Australië en kan zich voeden met Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea. De platte schildpad geeft de voorkeur aan ondiepe wateren en legt minder eieren dan zijn grotere tegenhangers. Het reptiel is voornamelijk vleesetend en consumeert af en toe algen. De soort meet tussen de 95 en 130 cm en weegt tussen de 100 kg en 150 kg. Bijzonderheid: mannelijke schildpadden keren nooit meer terug naar de kust.

De Olive Ridley-schildpad (Lepidochelys olivacea)

De Olive Ridley-zeeschildpad (ook wel Olive Ridley genoemd) leeft in de warme, tropische wateren van de Stille Oceaan en de Indische Oceaan, maar komt ook vaak voor in de Atlantische Oceaan. Met een lengte van 70 cm en een gemiddeld gewicht van 38 kg is het de kleinste soort zeeschildpad.De alleseter voedt zich met krabben, garnalen, kreeften, slakken, vissen, kleine ongewervelde dieren maar ook algen en zeeplanten. Het vrouwtje legt meestal tussen de 80 en 100 eieren in elk legsel.

Ernstig bedreigde soorten

Zes van de zeven soorten zeeschildpadden worden als bedreigd beschouwd. De gevaren die het dier bedreigen, zijn van verschillende aard: vernietiging van hun leefgebied, natuurlijke predatie van broedsels, illegale vangst van eieren en onbedoelde vangsten in visnetten behoren tot de belangrijkste oorzaken van hun verdwijning. Daarnaast zijn deze dieren ook het slachtoffer van het inslikken van plastic zakjes die ze voor kwallen nemen. Hoewel beschermd, worden zeeschildpadden gestroopt voor consumptie of weergegeven als trofeeën.