Zeeotter: wie is zij? Waar en hoe woont ze?

De zeeotter ontbreekt niet eigenaardigheden. Het is het kleinste zeezoogdier ter wereld en ook de grootste van de marterachtigen. Het dier bedekt een van de dichtste vachten ter wereld en is ook het enige lid van zijn familie dat het zonder de land. Close-up van zeeotter, een soort aquatisch die ons voortdurend blijft verbazen.

Wie is de zeeotter?

De zeeotter (Enhydra lutris) is een vleesetend zoogdier dat behoort tot de familie van marterachtigen. Met een lengte van 80 cm tot 1,50 m en een gewicht van 25 tot 40 kg is hij de grootste vertegenwoordiger van deze familie waartoe ook wezels, dassen en marters behoren. De huidige classificatie herkent 3 ondersoorten zeeotters (Enhydra lutris lutris, Enhydra lutris kenyoni en Enhydra lutris nereis) die worden verspreid in de Noordelijke Stille Oceaan : van Noord-Japan tot Californië via Kamtsjatka, de Aleoeten, Alaska en British Columbia.

Hoe herken je de zeeotter?

Met zijn lange, gestroomlijnde lichaam is de zeeotter perfect aangepast aan het leven op zee.Zijn kop heeft een brede snuit, naar voren geplaatste ogen en kleine ronde oren. Zijn tanden hebben 4 hoektanden, waarvan 2 zeer krachtige bovenste. Maar het is vooral door zijn vacht dat de zeeotter zich onderscheidt. De vacht varieert van lichtbruin tot zwart en vormt dankzij zijn vacht een effectieve barrière tussen water en de opperhuid 2 soorten haar :

• DE pottengrote glanzende en resistente haren zorgen voor de afdichting van de vacht;
• Daar spullen, korte, dichte en fijne haartjes, garanderen isolatie door luchtbellen onder de huid op te sluiten. Het dier maakt deze warme vacht waterdicht met afscheidingen van vette huidklieren en besteedt veel tijd aan het verzorgen om lucht naar de wortels van de vacht te duwen.

Hoe heeft het zich aangepast aan het waterleven?

De zeeotter is de enige marterachtigen die niet naar de zee hoeft te komen land. Als het dier niet wordt gedwongen naar buiten te komen om een ​​roofdier te ontvluchten, zal het zijn tijd in de oceaan doorbrengen. De zeeotter leeft erin koude wateren maar mist de dikke laag isolerend vet die bij sommige zeezoogdieren wordt aangetroffen. Het compenseert dit echter met andere attributen. Dus onder de aanpassingen fysieke en fysiologische aspecten van de marterachtigen voor het waterleven zijn er:

• Een vacht waarvan de dichtheid oploopt tot 170.000 haren per cm² (een van de dichtste van de hele dierenwereld);
• Een hogere stofwisseling dan bij een zoogdier van dezelfde grootte. Net als bont helpt deze functie de lichaamstemperatuur op peil te houden;
• Oren en neusgaten met sluitspieren die tijdens het duiken als kleppen sluiten;
• Achterpoten met zwemvliezen, in de vorm van roeispanen, die helpen bij de voortstuwing;
• Een korte, gespierde staart die als roer dient;
• Grote longen die helpen bij het opslaan van de essentiële zuurstof die nodig is tijdens apneu-afdalingen;
• Een hoog hemoglobinegehalte dat de ophoping van zuurstof in het bloed bevordert;
• Talrijke en dikke vibrissae waardoor het kan navigeren in omgevingen met slecht zicht;
• Ledematen die over de borst kunnen worden gevouwen om warmte vast te houden;
• Grote nieren die de eliminatie van zeezout in het lichaam vergemakkelijken.

In welke natuurlijke omgeving leeft de zeeotter?

De grootste marterachtigen ter wereld bezoeken de open zee en zeer plaatselijke kustgebieden Noordelijke Stille Oceaan. Hij wordt aangetroffen in gematigd tot koud water (tussen 1 en 10°C) op minder dan 1 of 2 km van de kust, in gebieden waar de waterdiepte niet groter is dan 40 meter. De zeeotter zoekt naar rotsachtige riffen met kelpbossen, vooral de kelp. Het is in dit soort vegetatie, die wel 30 meter lang kan worden en goed verankerd is in de bodem, dat de zeeotter zichzelf verankert om niet af te drijven als hij eet of slaapt. In het holst van de winter, wanneer er harde wind en vriestemperaturen heersen, komt deze soort voor niet-migrerend heeft de neiging dichter bij baaien en inhammen te komen.

Wat eten zeeotters?

Zwemmend in koud water zonder een dikke laag blubber moet de zeeotter elke dag meer dan 20% van zijn gewicht inslikken om zijn gewicht te behouden. lichaamstemperatuur bij ongeveer 35°C. Op het menu staan ​​mosselen, oesters, kokkels, zeeoren, zee-egels, krabben, zeesterren, chitons, garnalen, octopus, inktvis en zeldzamer vis. Als hij jaagt, daalt de carnivoor af naar een ondiepe diepte (ongeveer dertig meter) en blijft niet lang (tussen 1 en 2 minuten). De zeeotter vangt zijn prooi op de zeebodem en tilt soms kiezelstenen op om hem te vinden. Zijn voorpoten hebben zakken van huid waar het dier voedsel opslaat of een steen die wordt gebruikt om schelpen of schilden te kraken. De zeeotter is dus een van de dieren die je kunt gebruiken hulpmiddel zichzelf te voeden.

Hoe planten zeeotters zich voort?

De zeeotter leeft alleen of in grote seksuele groepen. De man polygaam paart in het water met meerdere partners die vervolgens een zwangerschap van 4 tot 6 maanden leiden. Je moet weten dat het vrouwtje bij slechte weersomstandigheden de mogelijkheid heeft om de implantatie van het ei uit te stellen, zodat ze in een gunstiger tijdstip kan bevallen. De geboorte vindt plaats in de zee of op het land, waarbij de baby onmiddellijk door het water beweegt. De pasgeborene, die tussen de 1,5 en 2,3 kg weegt, kan nog niet zwemmen, maar dankzij zijn dikke vacht kan hij drijven en bestand zijn tegen koud water. De moeder houdt het tegen haar buik en bindt het aan zeewier als ze naar beneden komt om eten te zoeken. Beetje bij beetje leert ze haar kleintje zichzelf verzorgen, duiken en jagen, activiteiten die hij rond de leeftijd van 2 maanden begint te beoefenen. Het jong blijft echter 6 tot 8 maanden afhankelijk van de moeder. Bij de zeeotter bereiken vrouwtjes hun seksuele volwassenheid ongeveer 3 of 4 jaar oud, terwijl de mannetjes zich rond de leeftijd van 5 tot 6 jaar beginnen te reproduceren.

Is de zeeotter een bedreigde diersoort?

Slachtoffer van een intensieve jacht vanwege zijn vacht tussen 1741 en 1911 stierf het zoogdier bijna uit. Tegenwoordig neemt het aantal dankzij natuurbeschermingsinspanningen toe. Omdat ze echter nooit hun vroegere niveau hebben herwonnen, worden de populaties zeeotter geclassificeerd als “in gevaar” op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten van de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN). Tot de natuurlijke vijanden van de marterachtigen behoren orka’s, haaien en zeearenden stroperij blijft in sommige delen van de wereld bestaan. De zeeotter blijft kwetsbaar voor verschillende bedreigingen, zoals watervervuiling (koolwaterstoffen), het per ongeluk verstrikt raken in drijfnetten, aanvaringen met schepen of zelfs infectieuze of parasitaire ziekten die worden bevorderd door de verzwakking van zijn organisme. Daar levensduur van de zeeotter is 15 tot 20 jaar.