Zeeluipaard, krachtig en imposant vleesetend zoogdier

Als zijn gevlekte vacht en zijn jachtinstinct herinneren aan de kat waaraan hij zijn naam ontleende, is de luipaardrob eigenlijk een grote mariene carnivoor. Dit machtige roofdier staat aan de top van de voedselketen en heeft de reputatie de meest woeste zeehond van Antarctica te zijn. Portret.

Zeeluipaard: late studies

De zeeluipaard (Hydrurga leptonyxe), ook wel de zeeluipaard genoemd, behoort tot de orde Carnivora en de familie Phocidae. De eerste beschrijving van de soort werd gemaakt door de Franse zoöloog en anatoom Blainville in 1820. De geslachtsnaam Hydrurga (wat “waterwerker” betekent) werd echter pas in 1899 voorgesteld en het wetenschappelijk onderzoek naar zeedieren begon pas in 2003. Als de gemiddelde afmetingen van het zoogdier 3 m voor 300 kg aangeven, kunnen de vrouwtjes – massiever dan de mannetjes – 4,50 m bereiken voor een gewicht van 500 kg. Afgezien van de afmetingen vertoont de soort geen uitgesproken seksueel dimorfisme.

Gevlekte vacht, zoals een luipaard

De zeeluipaard heeft een donkere vacht, variërend van zwart tot blauwachtig grijs, die duidelijk helderder wordt op de flanken en buik en een zilvergrijze tint heeft met kleine grijze of zwarte vlekken. Zoals alle zeehonden heeft het achterpoten geatrofieerd waarvan alleen de ledematen zich hebben ontwikkeld tot een staartvin. Zijn slanke lichaam is versierd met twee lange, dunne borstvinnen. De zeeluipaard, dunner dan zijn vinpotige neven, trekt een gebocheld profiel vanwege zijn grote thorax. Zijn kop met imposante kaken en brede bek, heeft kleine zwarte ogen en bijna niet te onderscheiden oren.

Zeeluipaard, pelagisch zoogdier

De zeeluipaard bezoekt de koude wateren van het zuidelijk halfrond, voornamelijk de Atlantische, Stille en Zuidelijke oceanen. Wanneer jonge mensen in de winter liever naar het noorden trekken, blijven volwassenen liever op pakijs, ijsbergen en bevroren delen dan op het droge, of het nu in Patagonië, Vuurland, Zuid-Afrika, Australië, Nieuw-Zeeland of Tasmanië is.

Krill in overvloed voor de zeeluipaard

De zeeluipaard is dol op warmbloedige prooien op Antarctica en de sub-Antarctische eilanden waar hij leeft. De studie van het dieet van deze carnivoor heeft het mogelijk gemaakt om zijn menu nauwkeurig vast te stellen. Zo voedt de luipaardrob zich voor de helft met krill en vervolledigt hij zijn maaltijden met vleugelloze vogels (pinguïns, pinguïns) en zeehonden (34% van zijn dieet), terwijl vis en inktvis 15% van zijn voedingsopname uitmaken. In tegenstelling tot andere leden van de vinpotige groep, is het bekend dat het dier verwante soorten consumeert, zoals krabbeneters, Weddell-zeehonden en af ​​​​en toe zeeolifanten en zeeleeuwen aanvalt.

De zeeluipaard, een ongezellige soort

De zeeluipaard is een opportunistisch roofdier dat wordt beschouwd als de meest woeste zeehond van Antarctica. De klauwen langs zijn voorvinnen en zijn lange, scherpe hoektanden geven hem krachtige wapens om zijn slachtoffers te grijpen en af ​​te maken. Het zoogdier past verschillende jachttechnieken toe: het achtervolgt zijn prooi in het water met een snelheid tot 40 km/u of blijft op de uitkijk staan ​​en maakt dan een spectaculaire sprong tot wel 2 m hoog! Bij de zeeluipaard zien we dat individuen van verschillende leeftijden zich isoleren in zeer verschillende gebieden. Inderdaad, deze solitaire en ongezellige dieren komen alleen samen tijdens het broedseizoen tussen november en maart.

Vrolijke gebeurtenis op de ijsschots

Aan het einde van een implantatie van het embryo met 2 maanden vertraging en een draagtijd van 9 maanden vinden de eerste geboorten plaats op het pakijs vanaf september, met een piek tussen november en december. Het vrouwtje baart een enkel jong in een gat dat ze eerder in de sneeuw had gegraven. De pasgeborene, die tot 1,60 m lang is en ongeveer 30 kg weegt, blijft bij zijn moeder op het ijs terwijl de ouder zijn familie verlaat om terug te keren naar het water. Het spenen van de jonge zeeluipaard vindt plaats na 1 maand borstvoeding. Mannetjes zijn rond de 3 jaar geslachtsrijp en vrouwtjes tussen de 2 en 6 jaar oud.

Twee roofdieren voor de zeeluipaard

Bijna bovenaan de voedselketen geplaatst, kent de zeeluipaard slechts twee roofdieren: de orka en de haai. Omdat het nooit geïnteresseerd is in jagers, wordt het zoogdier niet als bedreigd beschouwd. Als zodanig heeft de International Union for Conservation of Nature (IUCN) het geclassificeerd als “minst zorgwekkend” op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten. Het Verdrag voor de bescherming van Antarctische zeehonden staat de jacht op zeeluipaarden toe binnen de limiet van een aantal individuen dat elk jaar door de lidstaten kan worden herzien. Het dier heeft een geschatte levensverwachting van tussen de 20 en 25 jaar.