Wobbler-syndroom bij honden: oorzaken, symptomen, behandelingen en preventie

Wobbler-syndroom of instabiliteit van de cervicale wervelkolom is een anomalie in de cervicale wervelkolom van de hond. Chronische ziekten, zonder behandeling of ondersteuning, verergeren dit syndroom en veroorzaken mobiliteitsproblemen. In de meest ernstige gevallen raakt de hond verlamd.

Caudale cervicale spondylomyelopathie of CTS veroorzaakt compressie van het ruggenmerg of de zenuwwortels naarmate deze zich ontwikkelen. Erfelijke ziekte of niet, grote of gigantische honden lijken vatbaar voor dit syndroom.

Wat veroorzaakt caudale cervicale spondylomyelopathie bij honden?

Het Wobbler-syndroom is eigenlijk een misvorming van het benige kanaal dat het ruggenmerg omringt. Deze reductie comprimeert het koord tussen de cervicale C5 en C6 of C6 en C7. Bij de Duitse dog bevinden deze compressies van het ruggenmerg zich tussen de wervels dichter bij de schedel: C2 en C5. De huidige onderzoeken maken het niet mogelijk om precies de oorzaken van het Wobbler-syndroom of cervicale spondylopathie vast te stellen. Wetenschappers neigen naar een genetische erfenis die van de ene generatie op de andere wordt overgedragen, hoewel geen enkele studie dit tot nu toe heeft kunnen bevestigen. Anderen suggereren dat puppy’s toegang hebben tot een dieet dat te rijk is aan eiwitten en calcium, wat de groei van het dier versnelt, maar tegelijkertijd de misvorming van de botstructuur bevordert. De verschillende diagnoses suggereren echter dat een genetische oorsprong van de ziekte waarschijnlijk is: bepaalde rassen zoals de Doberman, de Duitse Dog, de Basset Hound, de Rottweiler of zelfs de Duitse Dog vertonen meer van deze anomalie dan kleine en kleine rassen. maat. De snelle groei van deze gigantische of grote honden zou ze ook kwetsbaarder maken voor degeneratieve ziekten. Er zijn echter ook zeldzame gevallen gediagnosticeerd bij Pinschers, Chihuahuas of Yorkshires.

Welke symptomen vertoont een hond die lijdt aan het Wobbler-syndroom?

Afhankelijk van het hondenras verschijnen de eerste symptomen bij de Duitse Dog vóór de volwassenheid. Bij de Doberman verschijnen de tekenen vanaf hun derde jaar. Bij andere grote of gigantische rassen kan het Wobbler-syndroom optreden tussen het vierde en tiende levensjaar. Na een shock kan deze langdurige ziekte ook plotseling optreden. De eerste tekenen van cervicale spondylopathie zijn meestal nekpijn, hoewel nekpijn niet altijd aanwezig is bij honden.

De slingerende gang of de moeilijkheid voor de hond om de bewegingen – of ataxie – van zijn voor- en achterpoten te coördineren, is voor de eigenaar aanleiding om de dierenarts te raadplegen. Andere symptomen zijn aanwezig wanneer de hond het Wobbler-syndroom heeft:

• Kreupelheid of stijve gang;
• Algemene zwakte;
• Moeite met bewegen of parese;
• Rugpijn ;
• Regelmatige valpartijen.

Het belangrijkste kenmerk van de ziekte is dat het dier lijkt te wiebelen, zoals het Engelse werkwoord ‘wiebelen’ betekent. De compressie en degeneratie van het ruggenmerg vorderen gedurende enkele maanden. De symptomen kunnen verergeren tot het punt dat de hond incontinent wordt: hij kan niet langer inwerken op zijn blaas en anale sluitspieren. De chronische vorm veroorzaakt evenwichtsstoornissen in alle vier de ledematen met geaccentueerde markeringen op de achterhand. In het geval van de acute vorm draagt ​​de hond die getroffen is door caudale cervicale spondylomyelopathie zijn hoofd laag en vertoont hij tekenen van weerstand en pijn bij het manipuleren van het hoofd.

Hoe behandel je een hond met het Wobbler-syndroom?

In eerste instantie en na een medisch onderzoek schrijft de dierenarts een MRI- of CT-scan voor om compressie van het ruggenmerg vast te stellen. Het voorschrijven van ontstekingsremmers om het dier te verlichten zal meestal gevolgd worden door een operatie. Afhankelijk van de compressie, dynamisch of statisch, zal de interventie anders zijn.

Het medisch voorschrift is vooral gebaseerd op rust en de toevoeging van corticosteroïden zoals prednison. Een nieuwe behandeling op basis van L-thyroxine en ontstekingsremmer lijkt bij de tijdig behandelde hond goede neurologische resultaten op te leveren. Om de misvorming te stabiliseren kan het dragen van een nekbrace voor het leven worden voorgeschreven. Wanneer de medicamenteuze behandeling echter niet voldoende effectief blijkt, wordt een operatie noodzakelijk. De hond mag niet meerdere laesies hebben en de interventie moet plaatsvinden voordat onomkeerbare laesies verschijnen. De operatie heeft vervolgens tot doel de halswervels van de hond te stabiliseren en tegelijkertijd de compressie op het ruggenmerg te verminderen.

Een operatie blijft echter duur en wordt niet aanbevolen voor oudere of verzwakte dieren. Het risico op neurologische aandoeningen of overlijden blijft veel te hoog voor de hond op hoge leeftijd. De prognose blijft over het algemeen bewaakt in de context van het Wobbler-syndroom. Het hangt af van de fysieke conditie van uw hond vóór het optreden van symptomen, de mate van atrofie, de locatie en het type.

Het herstel na de operatie duurt twee tot drie maanden. De hond mag niet rennen of springen om de voordelen van de interventie te behouden. Hij mag een aantal weken niet lopen. Therapeutische sessies begeleiden het herstel van de hond om spieratrofie te voorkomen, de spieren te versterken en een sneller herstel mogelijk te maken.

Kunnen we het Wobbler-syndroom bij honden voorkomen?

Cervicale spondylopathie treft meestal grote of grote rassen zoals de Basset Hound, de Sint Bernard en de Duitse Dog: fokkers hebben er alle belang bij om individuen die het syndroom dragen niet te reproduceren. De associatie met genetische factoren maakt specifieke preventie moeilijk. Speciale aandacht voor puppy- en hondenvoeding lijkt echter essentieel om het dier te beschermen tegen het Wobbler-syndroom. Ook een te rijk dieet wordt vermoed als oorzaak van de ziekte. De eigenaar van een grote hond moet er daarom voor zorgen dat hij tijdens de groei van de puppy de essentiële eiwitinname respecteert en excessen voor de volwassen hond vermijdt. Regelmatige en passende oefeningen blijven noodzakelijk om uw lichaam en uw immuunsysteem te versterken. Ten slotte zal het jaarlijkse bezoek aan de dierenarts ervoor zorgen dat eventuele symptomen van de ziekte snel kunnen worden opgespoord en de preventieve behandeling kan worden ingesteld die gedurende zijn hele leven moet worden gegeven.