Wie was de Tasmaanse tijger? Waarom verdween hij?

De Tasmaanse tijger is een van de namen voor een dier dat eigenlijk de thylacine wordt genoemd. Het is een bijna fantastisch dier omdat het inkt trekt en vele verhalen inspireert. Het spreekt letterlijk tot de verbeelding van wetenschappers en het grote publiek. Zijn tragische verdwijning staat niet los van dit fenomeen. Dit artikel is bedoeld om u te helpen ontdekken wie de Tasmaanse tijger werkelijk was en de redenen voor zijn uitsterven.

Fysieke beschrijving van de Tasmaanse tijger

De wetenschappelijke naam van de Tasmaanse tijger is Thylacinus cynocephalus. Het is geen katachtige of hondachtige, maar een buideldier. Het dankt zijn naam aan zijn verschijningsgebied dat volgens wetenschappers in Tasmanië, een regio van Australië, ligt. Dit was ongeveer 4 miljoen jaar geleden. Het is niet het eerste lid van de familie van Thylacinidae waarvan de eerste leden waarschijnlijk aan het begin van het Mioceen bestonden, zijn er 23 miljoen jaar. Deze hypothesen zijn gebaseerd op de ontdekking begin jaren negentig van zeven fossiele soorten. Ze werden ontdekt op de locatie Riversleigh, in het Boodjamulla National Park in het noordwesten van Queensland. Aboriginal rotsschilderingen laten zien dat de thylacine in Australië maar ook in Nieuw-Guinea leefde.

Hoe zag de mythische Tasmaanse tijger, die nu is uitgestorven, eruit? Hij leek helemaal niet op een tijger. Deze naam komt alleen voort uit de aanwezigheid van strepen op de vacht (in dezelfde logica als de tijgermug). Het diagram is vrij nauwkeurig omdat er systematisch vijftien donkere banden op de rug, de romp en de basis van de staart waren. De Tasmaanse tijger deed er meer aan denken hond of de wolf. Op internet vindt u de foto van twee thylacines die aan het begin van de 20e eeuw in het National Zoological Park in Washington leefden.

Maar om een ​​vollediger beeld van het dier te krijgen, moeten we naar andere dieren verwijzen. Zijn staart was een lange, stijve, kronkelige staart, een verlengstuk van het lichaam, net als die van kangoeroes. Sommige waarnemers hebben het ermee vergeleken de hyena. Dit is geïnspireerd door zijn houding, zijn hoofd wat laag en zijn ruggengraat behoorlijk gebogen. De oren, rond en rechtopstaand, waren ongeveer 8 cm lang.

De vacht van de Tasmaanse tijger was strak en zacht, variërend in kleur van lichtbeige tot donkerbruin, en de buik was crèmekleurig. De lengte was niet groter dan 15 mm. Een mannetje kon tot 1,8 meter lang worden, inclusief een staart van 50 tot 65 cm, en zo’n dertig kilo wegen. Maar het grootste exemplaar ooit gemeten bereikte 2,90 m van neus tot staartpunt.

Een buideldier, bijna net als alle andere

Zoals alle buideldieren moeten we het hebben over de gepocheerd van de Tasmaanse tijger. Laten we niet vergeten dat echidna’s ook een buidel hebben. Zoals bijna alle buideldieren is het vrouwtje ermee begiftigd. In de thylacine beschermt deze zak vier uiers. Maar het was anders dan wat we bij andere buideldieren kennen, omdat de buidel naar de achterkant van zijn lichaam openging. De mannetjes hadden een scrotumzak, een uniek kenmerk onder Australische buideldieren. Ze mochten hun meenemen scrotum (huidbedekking van de testikels).

De Tasmaanse tijger kon zijn kaken tot 120 graden openen. Dit wordt bij geen enkele andere carnivoor aangetroffen. Het gebit heeft 46 tanden. Het verschilt van dat van buideldieren omdat het slechts 7 premolaren per zijde heeft in plaats van 8.

Zijn vingerafdrukken waren gemakkelijk herkenbaar omdat ze heel anders waren dan die van andere inheemse dieren (Tasmaanse duivels of wombats) of geïntroduceerde dieren (zoals vossen, katten en honden). Thylacines hadden inderdaad een zeer groot voetzoolkussen met vier tenen aan de achterpoten en vijf aan de voorpoten, bijna in een rechte lijn geplaatst. De klauwen waren niet-intrekbaar. Dit doet denken aan de voetafdrukken van beren.

De Tasmaanse tijger kon niet snel rennen, maar kon wel presteren sprongen, op dezelfde manier als een kangoeroe. Sommige wetenschappers zijn van mening dat het alleen mag worden gebruikt als het dier zich in gevaar voelt, om over de eerste paar meter afstand te creëren tussen het dier en zijn achtervolgers en hopen hen te ontmoedigen. We weten ook dat de Tasmaanse tijger op zijn achterpoten kan balanceren, net als een kangoeroe, of zelfs als een waakzaam konijn. Hierdoor kon hij zijn omgeving een paar seconden beter observeren.

Gedrag

Het is moeilijk om te weten hoe thylacines zich daadwerkelijk gedroegen. De meeste waarnemingen zijn gedaan in gevangenschap. Ze kunnen daarom worden geëxtrapoleerd naar gedrag in vrijheid.

Er werd dus gezegd dat de thylacine een dier was nachtelijk. Aan het begin van de 20e eeuw werd de soort erg gestresseerd door de levensomstandigheden die hem werden opgelegd en die spoedig tot uitsterven zouden leiden. Het is daarom niet mogelijk om te zeggen of dit gedrag gebruikelijk was. Andere gedragskenmerken zijn afgeleid uit het gedrag van zijn naaste verwant, de Tasmaanse duivel. We moeten daarom enkele voorbehouden maken ten aanzien van deze hypothesen.

Er zijn echter aanwijzingen dat hij het hele jaar door broedde, hoewel de piek van het broedseizoen in de winter en de lente lag. De thylacine had maximaal vier jongen per nest, maar meestal twee of drie. De jongen werden haarloos en blind geboren. De moeder droeg ze wel drie maanden in haar buidelbuidel. Eenmaal uit de buidel bood het bescherming totdat ze minstens de helft van hun volwassen grootte hadden.

Het dieet van dit dier was exclusief vleesetend. Zijn prooi was die van zijn omgeving: kangoeroes, wallabies, vogels en kleine zoogdieren. De jachttechniek was eerder gebaseerd op uithoudingsvermogen dan op snelheid: thylacines volgden hun prooi totdat deze uitgeput was.

Gedurende de 20e eeuw werd de thylacine beschreven als een bloeddorstig dier, wat ertoe bijdroeg dat er een soort legende van ontstond. In werkelijkheid worden deze feiten niet echt bevestigd.

Waarom verdween de Tasmaanse tijger?

De thylacines moesten eerst de confrontatie aangaan met mensen. Bedenk dat Europese kolonisten aan het begin van de 19e eeuw in Tasmanië arriveerden. Uiteraard werd het dier gezien als een bedreiging voor het vee, met name schapen. Daarom werden er premies uitgeloofd voor elke gedode thylacine. Tussen 1888 en 1909 werden meer dan 2.000 thylacines dood geregistreerd. Deze intensieve jacht heeft hun populatie sterk verminderd.

De uitbreiding van de Europese aanwezigheid in Australië leidde ook tot een enorm verlies van de natuurlijke habitat van de thylacine. Bossen en graslanden werden omgezet in landbouwgrond en weilanden, waardoor de gebieden waar thylacines konden leven en jagen kleiner werden. Dit vernietiging van leefomgeving niet alleen hun leefruimte kleiner, maar ook de populaties van hun natuurlijke prooien.

Van de ziekten werden geïntroduceerd met de komst van gedomesticeerde honden. Uiteraard hadden thylacines geen natuurlijke weerstand tegen deze ziekten. Dit veroorzaakte een hoge sterfte onder de overige populaties. Om het proces te voltooien, moeten we begrijpen dat gedomesticeerde honden zijn teruggekeerd naar het wild. Vervolgens vormden ze tegenstanders voor toegang tot hulpbronnen. De thylacines moesten met deze nieuwe roofdieren concurreren om voedsel en leefgebied, waardoor hun overlevingsvermogen verder werd verzwakt.

De laatste bevestigde wilde thylacine werd in 1930 gedood. Ondanks pogingen om ze te beschermen, werden er te laat stappen ondernomen. De laatste thylacine in gevangenschap stierf in 1936 in de Beaumaris Zoo in Tasmanië. Deze datum markeert officieel het uitsterven van de soort.

Sinds het uitsterven van de thylacine zijn er verschillende pogingen ondernomen om de mogelijkheid te onderzoeken om de soort te klonen. Er werden DNA-monsters verzameld van bewaarde exemplaren. Het succes van dergelijke inspanningen blijft tot op de dag van vandaag een ver vooruitzicht, maar deze inspanningen weerspiegelen ongetwijfeld een verlangen om op de een of andere manier boete te doen voor de fouten uit het verleden.

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 23/05/2024 Carnivoor