Wat zijn de verschillen tussen een krokodil, een alligator en een kaaiman?

Krokodil, alligator, kaaiman… Als je er niets vanaf weet, noem je dit soort dier een krokodil, ook al is het dat misschien niet. Het zijn eierleggende en vleesetende reptielen in het water die leven in tropische en subtropische gebieden van de planeet. Ze liggen morfologisch dicht bij elkaar en de verschillen zijn vrij subtiel.

Morfologische verschillen tussen krokodil, alligator, kaaiman en gavial

In de biologie gebeurt de aanduiding van dieren per set, gaande van de grootste (koninkrijk) tot de kleinste (clade). De volgorde geeft het 4e niveau aan. Krokodil, alligator en kaaiman behoren tot de orde der krokodilachtigen, een term die is afgeleid van een Grieks woord dat “kiezelworm” betekent. Binnen deze bestelling zijn er 3 families:

• de Crocodylidae (de “echte” krokodillen),
• Alligatoridae (inclusief alligators en kaaimannen)
• de familie Gavialidae (die gharials omvat).

De verschillen tussen deze drie families zijn morfologisch en betreffen de kaken en de schedel. Als je afbeeldingen van elke soort naast elkaar ziet, lijken de verschillen duidelijk. Maar als het beeld geïsoleerd is, is identificatie minder eenvoudig.

Alligatoridae hebben een brede, afgeronde snuit. Wanneer de kaken gesloten zijn, past de vierde voortand in een holte in de bovenkaak die de punt verbergt.

De kaak van Crocodylidae is korter dan die van alligators en kaaimannen, en van bovenaf gezien heeft hij een driehoekig uiterlijk. In tegenstelling tot alligators en kaaimannen is de vierde voortand volledig zichtbaar wanneer de kaak gesloten is.

De veel minder bekende Gavialidae zijn direct herkenbaar: hun snuit is erg smal en erg langwerpig.

Krokodillen voeren

Er zijn verschillen in het dieet van deze dieren, maar ze zijn niet afhankelijk van het gezin, maar van de omgeving en de vorm van de tanden.

Soorten met scherpe tanden geven de voorkeur aan vissen, Insecten en schaaldieren. Soorten met matig scherpe tanden, zoals de zoutwaterkrokodil en de Amerikaanse alligator, voeden zich met ongewervelde dieren, vissen, Amfibieën, andere reptielen, vogels en zoogdieren. Soorten met stompe tanden, zoals de Chinese alligator en breedsnuitkaaiman, voeden zich met weekdieren met taaie schelpen.

Het gebit is aangepast om prooien te grijpen en vast te houden, waarna het voedsel wordt doorgeslikt zonder te kauwen. Wanneer de prooi te groot is om in één keer te worden doorgeslikt, maken de krokodilachtigen van tevoren een grove snee. En als het gedode dier groot is en zijn huid resistent is, kunnen de krokodilachtigen wachten tot het begint te rotten om het gemakkelijker te snijden. Nijlkrokodillen slaan karkassen onder water op voor latere consumptie.

Krokodillen jagen over het algemeen vanuit een hinderlaag. Hun ogen, oren en neusgaten zijn op de bovenkant van het hoofd geplaatst, waardoor ze naar hun prooi kunnen kijken terwijl ze het lichaam onder water houden. Omdat deze dieren ’s nachts veel jagen, heeft hun zicht zich daaraan aangepast: hun fundus is bekleed met een reflecterende laag (tapetum lucidum) wat hun zicht bij weinig licht verbetert.

Kaaimannen gebruiken hun staart en lichaam om vissen in ondiep water te drijven. Ze kunnen ook in de grond graven. De kaaiman van Schneider jaagt op het land. Sommige soorten krokodilachtigen bouwen nesten met stokken en takken om vogels aan te trekken. Nijlkrokodillen jagen in groepen en delen vervolgens de prooi. De meeste soorten consumeren elk verlaten lijk.

Voedsel wordt geplet in de maag die maagstenen bevat. Krokodillen nemen meestal grote hoeveelheden voedsel in één keer op. De spijsvertering kan ongeveer twintig dagen duren. Voedsel wordt omgezet in vet, voornamelijk opgeslagen in de staart. Omdat ze een lage energiebehoefte hebben, kunnen ze vele maanden leven zonder te eten na een grote maaltijd.

Bewegingen van krokodilachtigen

Krokodillen hebben robuuste lichamen, die doen denken aan hagedissen, maar op een heel andere schaal aangezien sommige exemplaren 7 meter lang kunnen worden en een ton wegen. Op de grond bewegen ze door op hun buik te kruipen, waarbij de benen dan gebogen zijn, of door te rennen, de benen zo ver mogelijk gestrekt om het lichaam boven de grond te brengen. Sommige soorten kunnen over korte afstanden 12 km/u halen.

Krokodillen zijn bovenal goede zwemmers, hun borstkas kan tijdens het duiken worden samengedrukt, hun trommelvliezen worden beschermd door kleppen en hun ogen door een zogenaamd “nictitating” membraan. In het water gebruiken ze hun staart om vooruit te komen, hun zwemvliezen helpen hen om van richting te veranderen. Alle krokodilachtigen moeten de zoutconcentratie in hun lichaamsvloeistoffen behouden, maar geen enkele huidige krokodillensoort is uitsluitend marien, ondanks de term “zoutwaterkrokodil”, die verwijst naar een soort die voorkomt in Zuid-Azië en Oceanië.

Hun huid is dik en vormt scrutellae, een soort schubben die elkaar niet overlappen. Deze controles zijn te vinden op het schild van schildpadden en op de voeten van vogels. Krokodillen zijn dieren die geen interne warmte produceren: hun lichaamstemperatuur is daarom aan schommelingen onderhevig. Ze kunnen daarom urenlang roerloos doorbrengen om zich op te warmen in de zon, maar ook om zich onder te dompelen in water, om af te koelen tijdens de hete uren van de dag of om hun temperatuur ’s nachts op peil te houden.

Krokodillen leefden in de tijd van de dinosaurussen

Als krokodilachtigen zo fascineren, komt dat waarschijnlijk omdat ze een van die zeldzame dieren zijn die leefden, in de vorm zoals we ze nu kennen, rond het midden van het Jura, een van de perioden waarin de dinosaurussen leefden. In die tijd konden sommige soorten dan 11 m meten en 3,5 ton wegen.