Wat zijn de verschillen tussen de kangoeroe en de wallaby?

Hoewel iedereen over het algemeen weet hoe een kangoeroe eruit ziet, is het beeld minder duidelijk voor de wallaby. Is het ook een kangoeroe? We leggen de verschillen tussen de twee dieren uit.

Het gebruik van de term “kangoeroe”

Kangoeroes behoren tot de familie macropidae, een term die bestaat uit macro wat betekent grooten van pide wat voet betekent. Het is een bepaalde familie binnen de groep buideldieren die verschillende dieren omvat, zoals de opossum of de Tasmaanse duivel. Het kenmerk van deze groep is te danken aan de ontwikkeling van de jongen binnen een zogenaamde pocket buidel waarin ook de uiers zijn ondergebracht.

Kangoeroes in strikte zin zijn onderverdeeld in 4 soorten:

• rode kangoeroe,
• gigantische kangoeroe,
• de grijze kangoeroe,
• en de antilopekangoeroe.

Ze zijn de grootste soort van macropidae.

Maar de term “kangoeroe” wordt ook in bredere zin gebruikt. Dit kan inderdaad een algemene term zijn die, naast de 4 soorten echte kangoeroes, 63 andere soorten van de macropodidae-familie omvat. Onder hen zijn wallaby’s, wallaroos, boomkangoeroes, pademelons en quokka.

Kangoeroe / wallaby: een verschil in grootte

Zoals alle macropiden die geen kangoeroes zijn in strikte zin, zijn wallaby’s kleiner. De grootste bekende kangoeroe mat 2 m voor 90 kg. Maar kangoeroes zijn meestal 1,80 m lang. En dat betreft alleen mannetjes die dubbel zo zwaar en zo groot zijn als vrouwtjes. De langste kunnen 3,30 m hoog en 9 m lang springen. Dit komt vrij dicht in de buurt van menselijke records: 2,44 m voor hoogte en 8,90 m voor lengte.

De meest voorkomende wallaby is de wallaby van Bennett. Het mannetje meet 1 m voor 27 kg. Afgezien van het formaat kan deze wallaby worden verward met de reuzenkangoeroe: hun lichaam heeft vrij nauwe proporties en hun vacht is vergelijkbaar.

Vergelijking tussen reuzenkangoeroe en Bennett’s wallaby

De reuzenkangoeroe en de wallaby van Bennett bezetten beide de oostkust van Australië. In zijn oorspronkelijke verspreiding is de wallaby van Bennett alleen aanwezig in het zuidoosten van Australië, Tasmanië en een paar eilanden tussen deze 2 landen. Kangoeroes en wallaby’s bezetten verschillende gebieden, van de maquis aan de kust tot de savanne. Ze hebben allebei een vrij dikke vacht met een grijstint. Het kleurverschil tussen de donkere rug en het lichtere gezicht is iets duidelijker in de wallaby.

De levensverwachting is groter voor de wallaby van Bennett dan voor de reuzenkangoeroe: als de eerste tot 15 jaar kan leven, kan de tweede slechts hopen tot 10 jaar te leven. Beide soorten kennen weinig roofdieren en planten zich goed voort. Het zijn dus geen bedreigde diersoorten. Ze kunnen in sommige gebieden zelfs als ongedierte worden beschouwd. Het zijn inderdaad herbivoren die soms concurreren met grazende kuddes. Hun jacht is daarom toegestaan.

De reuzenkangoeroe leeft in kleine groepen van ongeveer tien individuen, gedomineerd door een mannetje dat over een paar vrouwtjes en hun jongen waakt, evenals een paar onvolwassen mannetjes. Bennett’s wallaby is meer eenzaam. Als een gebied rijk is aan voedsel, kunnen verschillende wallaby’s zich echter groeperen tot dertig individuen.

Qua snelheid bewegen wallaby’s zich met een snelheid van ongeveer 15 km/u, waarbij ze gemiddeld 30 tot 40 km/u bereiken en op het hoogtepunt 50 tot 60 km/u. Het is duidelijk dat de gigantische kangoeroe vanwege zijn grootte sneller beweegt: 30 km/u is zijn gebruikelijke bewegingssnelheid en 80 km/u, zijn topsnelheid.

De verbazingwekkende reproductie van kangoeroes

Terwijl “echte” kangoeroes een nest van maximaal 3 welpen kunnen baren, baren wallaby’s meestal slechts één juveniel, twee zijn zeldzaam. De draagtijd van beide dieren is ongeveer dertig dagen.

Maar in dit stadium begint de ontwikkeling van de kleine pas omdat hij minder dan 1 g weegt. Haarloos, achterpoten en staart incompleet, het embryo ziet eruit als een kleine roze rups. Als de navelstreng eenmaal is doorgesneden, voegt hij zich bij de buidel van de moeder zonder dat iemand weet hoe.

Het klampt zich dan vast aan een van de 4 spenen en blijft tussen de 8 en 9 maanden in de zak om zijn definitieve uiterlijk op te bouwen. Als de omgeving niet gunstig is voor de geboorte, bijvoorbeeld omdat er minder voedsel is, kan de ontwikkeling van het embryo 11 maanden worden onderbroken en daarna worden hervat. Als de jongere eenmaal goed is opgeleid, kan hij de zak verlaten om de buitenwereld te verkennen, terwijl hij de mogelijkheid behoudt om daar zijn toevlucht te zoeken.

Pas als hij gespeend is, stopt hij met teruggaan, zonder te ver van zijn moeder te komen, die hij pas zal verlaten als hij geslachtsrijp is.