Wat is het verschil tussen het reekalf, het hier, het brokaat en het brokaat?

Herten zijn emblematische dieren van de bossen van het noordelijk halfrond. Op internet circuleren talloze foto’s waarop mannetjes met imposant gewei te zien zijn, die zich in de herfstmist bewegen en hun majesteit sublimeren. Fawn, hier zijn brokaat en brokaat termen die herten van verschillende leeftijden aanduiden. We beschrijven ze hier, terwijl we u details geven over hun gedrag in deze verschillende fasen van hun leven.

Het hert in verschillende stadia van zijn leven

A reekalf is een jong hert, nog geen zes maanden oud. Naast hun lage schofthoogte zijn ze te herkennen aan de witte vlekken die vlekken op hun vacht veroorzaken, waardoor ze onopgemerkt blijven in hun omgeving. In feite zijn reekalfjes voor voedsel en bescherming afhankelijk van hun moeders. Tijdens deze eerste levensmaanden moeten ze dus verborgen blijven in de vegetatie in de hoop aan hun roofdieren te ontsnappen.

De voorwaarde “hier” duidt een jong hert aan dat ouder is dan zes maanden en dat nog niet behaard is.

A daguet
is een jong hert van twaalf maanden oud, herkenbaar aan de groei van zijn eerste gewei, dat nog kort en slecht ontwikkeld is. Deze houtsoorten worden “dolken” genoemd omdat hun vorm vrij is van vertakkingen. Deze jongen beginnen hun omgeving zelfstandiger te verkennen, maar blijven voor hun veiligheid vaak dicht bij hun moeder.

DE brokaat, op zijn beurt, is een volwassen mannelijk hert. Het onderscheidt zich door zijn volledig ontwikkelde gewei. Hij is geslachtsrijp en is daarom actief tijdens het broedseizoen, waarbij hij probeert te paren met vrouwtjes.

Oudere mannen hebben geen specifieke naam. Zodra ze hun kracht verliezen en zich niet langer tegen de jongeren kunnen handhaven, kunnen ze de kudde verlaten en alleen leven. Ze kunnen ook kleine groepen vormen die zijn samengesteld uit andere niet-dominante mannen.

Het fascinerende proces van de groei van geweien bij herten

De termen die we zojuist hebben verduidelijkt, onderstrepen uiteindelijk het belang van de groei van geweien bij herten. Laten we terugkomen op dit fenomeen dat zich gedurende het hele leven van het dier voordoet.

Herten worden geboren zonder gewei. Fawns hebben kleine, gladde hoofden en vertonen geen tekenen van een toekomstig gewei.

De eerste tekenen van groei van het gewei verschijnen na een paar maanden. In dit stadium ontstaan ​​kleine kraakbeenachtige bultjes, genaamd “knoppen“, beginnen zich te vormen op het voorhoofd van het reekalf. Deze knoppen zijn de voorlopers van het toekomstige gewei.

Tijdens het eerste levensjaar van het hert beginnen de knoppen zich te ontwikkelen tot een echt gewei. Dit groeiproces wordt beïnvloed door verschillende factoren, zoals genetica, gezondheid en voeding van het dier. Het gewei groeit vanaf de basis van de knoppen en blijft het hele zomerseizoen groeien.

Tijdens de groeifase van het gewei zijn ze bedekt met een dunne laag huid en haar genaamd “flueel“. Deze laag fluweel biedt het gewei bescherming tegen schade en infecties terwijl het groeit. Fluweel is ook rijk aan bloedvaten, wat helpt essentiële voedingsstoffen aan het groeiende gewei te leveren.

In de late zomer of vroege herfst bereikt het gewei zijn maximale grootte en begint het verhardingsproces. Gedurende deze periode wrijft het hert zijn gewei tegen bomen en struiken om het fluweel af te werpen en het harde hout eronder zichtbaar te maken. Dit proces wordt ‘wrijven’ of ‘onthoornen’ genoemd.

Na het broedseizoen begint het gewei af te vallen. Dit proces, ‘splitsing’ genoemd, wordt veroorzaakt door een afname van de hormoonspiegels en markeert het einde van de jaarlijkse groeicyclus van het gewei. Herten kunnen dan een periode van regeneratie ingaan, waarin nieuwe knoppen zich beginnen te vormen voor het volgende groeiseizoen voor het gewei.

De sociale organisatie van herten

Het oproepen van de stadia van het leven van een hert is ook een kans om te onthouden dat dit dieren zijn die in dynamische groepen leven die “kleren“Deze kuddes kunnen in omvang en samenstelling variëren, afhankelijk van verschillende factoren, waaronder geslacht, leeftijd en seizoen, maar ook de beschikbaarheid van voedselbronnen, roofdierdruk en andere omgevingsomstandigheden. Maar binnen deze variëteit kunnen we vier soorten kuddes identificeren.

Laten we eerst praten over de zogenaamde kudde hertenharpuil“. Deze kudde bestaat voornamelijk uit vrouwtjes en hun reekalfjes. Een van hen is de leider. Ze is vaak het oudste en meest ervaren vrouwtje. Ze is in staat de leden van de kudde te begeleiden, of ze nu moeten verhuizen, op zoek moeten gaan naar voedsel of om te reageren op roofdieren.

We kunnen ook de kudde mannetjes noemen. Het wordt vaak geleid door een jong mannetje, terwijl het dominante hert, degene met het meest imposante gewei, achteraan komt. Deze kudde is het meest mobiel en zoekt actief naar vrouwtjes tijdens het broedseizoen. Leden van de kudde concurreren soms met elkaar om hun dominantie te laten gelden.

Er is de kudde van plaat. Het is ongetwijfeld de bekendste. Het is gemengd en specifiek voor het broedseizoen, ook wel “sleur” genoemd. Het bestaat uit een dominant mannetje en verschillende vrouwtjes. Het dominante mannetje is vaak het grootste en sterkste van alle herten. Hij is verantwoordelijk voor de voortplanting met de vrouwtjes van de kudde.

Ten slotte zijn er ook gemengde kuddes. Ze vormen zich vanwege de komst van de winter. Het bestaat uit mannen en vrouwen van alle leeftijden die samenkomen om hun overlevingskansen onder moeilijke omstandigheden te maximaliseren. Door samen te groeperen kunnen ze lichaamswarmte delen en samen naar voedselbronnen zoeken. Deze kudde is niet gericht op voortplanting, maar eerder op overleven tijdens de moeilijkste tijden van het jaar.

Het reekalf aan het begin van het leven

De eerste jaren van het leven van een reekalf zijn essentieel voor zijn overleving. Ze behoren tot de gevaarlijkste omdat, hoewel ze geboren zijn met een reeks natuurlijke afweermechanismen en instinctief gedrag dat hen helpt roofdieren te ontwijken, hun kwetsbaarheid blijft hoog. Wolven, coyotes, lynxen, vossen en zelfs grote roofvogels zoals adelaars zijn allemaal bedreigingen die hen te wachten staan.

De relatie met de moeder en het reekalf is daarom essentieel. Moeders waken nauwlettend over hun nakomelingen en blijven vaak in de buurt om hen tegen mogelijke gevaren te beschermen. Ze gebruiken ook geluids- en reuksignalen om met hun reekalfjes te communiceren en hen te waarschuwen in geval van gevaar.

Als ze geboren worden, zijn reekalfjes weerloos. Hun belangrijkste techniek om aan roofdieren te ontsnappen is blijven roerloosverborgen in de vegetatie, vertrouwend op hun gevlekte vacht om op te gaan in de omgeving.

Naarmate reekalfjes groter worden, beginnen ze andere vaardigheden te ontwikkelen. Ze leren wendbaarder te bewegen, gevaarsignalen te herkennen en gepast te reageren. De moeder speelt een rol bij het leren, begeleiden en beschermen van haar reekalfjes totdat ze volwassen genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.

Het brute broedseizoen

Het broedseizoen, of sleur, is een indrukwekkende tijd om te observeren. Het gedrag van mannen ondergaat dramatische veranderingen. Gedurende deze periode worden ze actiever en agressiever en resoneren ze hun kreet, brullen genoemd, in het bos om vrouwtjes aan te trekken en te paren.

De productie van testosteron neemt aanzienlijk toe. Het is dit hormoon dat betrokken is bij het veroorzaken van gedrag dat verband houdt met de sleur, zoals brullen, zoeken naar vrouwtjes en concurrentie met andere mannen om toegang tot seksuele partners.

Het gebrul van mannetjesherten is bijzonder om te horen: het is een keelachtig en krachtig geluid dat wordt uitgezonden om hun territorium af te bakenen en vrouwtjes aan te trekken. Het wordt ook gebruikt om andere mannen uit te dagen, wat hun aanwezigheid en dominantie in het gebied aangeeft.

De concurrentie tussen mannetjes is intens tijdens het broedseizoen. Ze proberen hun dominantie te vestigen door elkaar te confronteren in rituele gevechten die gewelddadig kunnen zijn, met aanvallen en krachtige houtstoten. De grootste en sterkste mannetjes krijgen het voordeel.

Buiten de gevechten gebruiken mannetjesherten een reeks visuele en reuksignalen. Ze markeren hun territorium door hun gewei tegen bomen en struiken te wrijven, waarbij ze geursporen achterlaten die hun aanwezigheid en voortplantingsstatus aangeven. Hoewel dit een natuurlijk gedrag is, moet gezegd worden dat de omringende vegetatie zwaar onder druk komt te staan, vooral in gebieden waar de hertendichtheid hoog is. Mensen houden met dit fenomeen rekening bij het beheer en het behoud van boshabitats.

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 04/09/2024