Wat is de herkomst van de hond? Wie zijn zijn voorouders?

Je afvragen over de oorsprong van de hond is het betreden van de wondere wereld van de genetica en meer willen weten over het mysterie van de oorsprong van soorten. Dus klaar voor de reis? Laten we gaan !

Het begrijpen van de oorsprong van de hond is belangrijk voor de wetenschap

Begrijpen waar honden vandaan komen is belangrijk voor fundamenteel onderzoek, omdat de geschiedenis van honden nauw verbonden is met die van mensen. Het is feitelijk het eerste dier dat gedomesticeerd is. Dit gebeurde aan het einde van het Boven-Paleolithicum, minstens 15.000 jaar geleden, terwijl runderen, schapen, geiten en varkens pas 4.500 jaar later, aan het begin van het Neolithicum, werden geïntroduceerd. Archeologische ontdekkingen hebben de aanwezigheid van hondenbotten onthuld in graven van de Natufische cultuur uit het Nabije Oosten die 11.000 jaar oud zijn. Wetenschappers denken dat ze een teken van nauwe nabijheid tussen mens en dier kunnen detecteren, en bevestigen daarmee dat het inderdaad “de beste vriend van de mens” kan zijn.

Heeft de oorsprong van de hond iets met wolven te maken?

Ja, dit is geen legende! De wolf is inderdaad de voorouder van de hond. Maar een onderzoek, waarvan de resultaten in juni 2016 werden gepubliceerd, verduidelijkte deze oorsprong.

De hond is afgeleid van twee domesticaties van wolven:

• één in Europa, minstens 15.000 jaar geleden,
• de andere, in Oost-Azië, minstens 12.500 jaar geleden.

Het was toen tussen de – 5000 en – 3000 dat mensen van Azië naar Europa migreerden, waarbij ze hun gedomesticeerde wolven meenamen. De populatie gedomesticeerde wolven in Europa zou dan zijn uitgestorven ten gunste van een nieuwe populatie die populaties uit Azië en Europa zou vermengen.

Onderwijsfouten begaan vanwege de wolf

Domesticatie veranderde het gedrag van de wolf, dat zich geleidelijk aanpaste. Tegenwoordig weten honden hoe ze signalen van mensen moeten decoderen. Het uitgangspunt van de wolf en de hiërarchiemodellen in wilde groepen is echter dat er al lange tijd hondenopvoedingsadviezen worden gegeven. Deze worden nu echter in twijfel getrokken. Er is geen sprake meer van een dominantie/ondergeschiktheidsrelatie.

Wat vandaag de dag overheerst, is de balans tussen interacties. Het dier heeft het geheugen van interacties, de kwaliteit van zijn relatie met mensen hangt af van de som hiervan, ingedeeld in negatief, positief en neutraal. Als de som over het geheel genomen positief is, zal de hond contact zoeken met mensen. Wat uiteindelijk vrij logisch en dagelijks waarneembaar lijkt.

Honden vertonen een grote sociale intelligentie en emotionele gevoeligheid. Uit onderzoek blijkt dat de interpretatie van menselijke blikken en hoofdknikken hun beslissingen kan beïnvloeden. Net als mensen hebben niet alle honden dezelfde vaardigheden, maar de meest begaafde honden kunnen 1000 verschillende woorden onthouden. En ze zijn niet alleen gevoelig voor de woorden zelf, maar ook voor de manier waarop ze worden gezegd. We moeten echter oppassen dat deze gevoeligheid van honden ten opzichte van mensen er niet toe leidt dat we hun intelligentie overdrijven…

De kracht van de wetenschap

De studie die het mogelijk maakte om het idee te weerleggen dat de hond slechts één oorsprong had, Azië, was mogelijk dankzij de analyse van het DNA van archeologische overblijfselen, met een grote diversiteit aan herkomst: Europa (Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, Roemenië, enz.) en Azië (Iran, Turkmenistan, Aziatisch Rusland). Het volledige genoom van een 4.800 jaar oude hond is in kaart gebracht.

Deze studie toont ook de enorme rijkdom van de wetenschappelijke interdisciplinariteit aan, aangezien het twee manieren om de wereld te analyseren en twee gezichtspunten combineerde, die van archeozoölogen en die van paleogenetici. De eerstgenoemde leverde de archeologische overblijfselen van honden en de laatstgenoemde haalde het DNA uit de botten en sequenteerde het. Computermodellering vormde ook een belangrijk onderdeel van het werk om de evolutionaire stamboom van de hond te reconstrueren.

Er zijn nog steeds onbeantwoorde vragen: waarom zijn er verschillen in grootte tussen honden uit West-Europa en die uit het Oosten, wat zijn de factoren achter de evolutie van de grootte, kleur en vorm van honden.

De bijdrage van genetica aan het begrijpen van de oorsprong van de mensheid

Omdat we steeds meer weten over het laten ‘spreken’ van cellen en hun DNA, dat van generatie op generatie wordt overgedragen en lange tijd bewaard blijft in dode organismen, is onze kennis over de evolutie en migratie van soorten de afgelopen decennia enorm geëvolueerd. , soms wat we dachten dat zekerheden waren, te verstoren.

De genetica bestudeert genetisch erfgoed (DNA), maar de paleogenetica ontwikkelde zich begin jaren 2000 om zich te concentreren op de studie van het genetische erfgoed van oude monsters. De geleidelijke verbetering van technieken maakt het nu mogelijk om een ​​volledig genoom te sequencen, wat niet langer alleen toegang geeft tot de geschiedenis van de moederlijke afstamming, zoals het geval was in het begin van deze wetenschap, maar tot het gehele genetische erfgoed van individuen, dat noodzakelijkerwijs een verrijking van de informatie. ‘Paleogenomica’ verwijst nu naar deze tak van de paleogenetica die zich toelegt op de studie van complete DNA-sequenties uit oude monsters.

Soorten blijven evolueren

Wat de wetenschap ons fundamenteel vertelt, is dat de wereld voortdurend evolueert. Leven is beweging! Er zou geen leven meer op aarde zijn als de aarde zou stoppen met draaien…

Zo leren we dat bepaalde populaties vanHomo sapiens geen nakomelingen hadden, stierven lijnen van Europese of Siberische wolven uit. De biodiversiteit evolueert voortdurend, omdat het milieu en het klimaat ook blijven evolueren, afhankelijk van factoren die we in al hun complexiteit verre van onder controle hebben.

De astronomische klimaattheorie ontwikkelt aldus het idee volgens welke langdurige variaties in de baan en rotatie van de aarde variaties genereren in het zonlicht dat door de aarde wordt ontvangen, variaties die tot klimaatveranderingen leiden. De zon, de maan en de andere planeten van het zonnestelsel verstoren de beweging van de aarde, maar ook de oriëntatie ervan. Hoewel deze theorie lange tijd door de wetenschappelijke gemeenschap werd verworpen, werd deze theorie uiteindelijk in de jaren zeventig aangetoond.