Wat eten dolfijnen? Alles over hun eten

Dolfijnen hebben een sterk sympathiekapitaal bij het grote publiek: je hoeft alleen maar het succes te zien van de shows die in aquatische dierentuinen worden georganiseerd. Het moet gezegd worden dat ze veel troeven hebben die hun verleidingskracht verklaren. De vorm van hun mond wekt de indruk dat ze glimlachen. Ze hebben de reputatie mensen in nood te redden. Voeg daar hun intelligentie aan toe en je hebt een dier dat algemeen als vriendelijk wordt beschouwd. Dolfijnen zijn echter verre van echt bekend. Zou jij kunnen zeggen wat een dolfijn eet? Dit is wat we u in dit artikel onthullen.

Herinnering aan de familie van dolfijnen

De dolfijnfamilie (Delphinidae) heeft nu 36 soorten, gegroepeerd in 17 geslachten. Ze delen allemaal hetzelfde anatomische kenmerk: de samensmelting van de eerste twee halswervels (waardoor de bewegingen van hun hoofd worden beperkt).

Deze grote dierenfamilie kan in twee groepen worden verdeeld:

• De kleine dolfijnachtigen waar het grote publiek aan denkt als het over dolfijnen gaat, die genoemd in de inleiding. Ze zijn niet langer dan 4 meter. De tuimelaar, ook wel tuimelaar of tuimelaar genoemd (Tursiops truncatus) is de bekendste;
• De grote dolfijnachtigen, waaronder de orka (ook wel orka genoemd) is er één.

We praten eerst wat uitgebreider over de eerste groep. Orka’s zijn het onderwerp van onze laatste paragraaf.

Dolfijnen zijn carnivoren

Alle dolfijnachtigen zijn vleeseters. Hun studie in het wild is niet eenvoudig. Ook hebben we meer gegevens van de observatie van dolfijnen in gevangenschap. Een tuimelaar van ongeveer 230 kg eet tussen de 8 en 10 kg vis per dag. Een zwangere vrouw heeft meer nodig, 15 kg per dag. Het is mogelijk dat dolfijnen in het wild grotere hoeveelheden nodig hebben omdat ze meer energie besteden aan het vinden van voedsel, maar ook omdat de prooi die ze vinden niet noodzakelijk dezelfde voedingskwaliteiten heeft als die in gevangenschap.

Het ingenomen voedsel hangt van veel factoren af: de soort, het evolutiegebied, het seizoen en de leeftijd van de individuen. Dolfijnen komen voor in uiteenlopende omgevingen zoals estuaria, rivieren, kustwateren en de open zee.Over het algemeen consumeren dolfijnen vis (makreel, sprot, wijting, enz.), koppotigen (inktvis, octopus, inktvis…) en schaaldieren (krabben, garnalen…).

Uiteraard mogen we niet vergeten dat dolfijnen zoogdieren zijn. Dit betekent dat de delphineau zich bij de geboorte voedt met moedermelk, die erg vet is, om een ​​snelle groei mogelijk te maken, zodat de baby een omgeving kan overleven die vijandig kan blijken te zijn. In twee maanden tijd verdubbelt de babydolfijn zijn geboortegewicht. Deze uitsluitend melkvoeding gaat 3 tot 4 maanden mee. Daarna zal de baby tot drie jaar nog steeds melk eten, maar steeds minder, en zijn dieet aanvullen met een steeds groter aandeel vis.

Tandjes die horen bij eten

Dolfijnen hebben tanden die op de bovenkaak zijn aangebracht, op een paar uitzonderingen na. In tegenstelling tot wij, die tanden hebben met verschillende rollen (snijtanden, hoektanden, premolaren en kiezen), lijken ze bij dolfijnen allemaal op elkaar: het dier zou homodont zijn. Hun vorm en locatie variëren afhankelijk van de soort dolfijn en het dieet dat daarmee overeenkomt. Het is dus mogelijk om het dieet van een dolfijn te identificeren door alleen de vorm van zijn kaken en tanden te onderzoeken.

De zogenaamde visetende dolfijnen (die uitsluitend vis eten), zoals de tuimelaar of de dolfijnen van het geslacht Stenella (zoals de gestreepte dolfijn en de spinnerdolfijn), hebben tanden waarvan het aantal tussen 80 en 150 ligt. Hun punt is naar de binnenkant van de bek gebogen, waardoor ze gladde prooien stevig kunnen vasthouden.

Teutophagous-dolfijnen (die koppotigen of weekdieren eten), zoals grienden, hebben een meer afgeronde kaak met weinig tanden, gerangschikt op de onderkaak. In zeldzame gevallen kan de bovenkaak 1 of 2 paar rudimentaire tanden vertonen. De dolfijn van Risso is een voorbeeld van deze dolfijnen. Het voedt zich bijna uitsluitend met koppotigen (vooral inktvis), maar kan af en toe worden aangevuld met kleine vissen.

Dolfijn jacht techniek

Niet alle dolfijnen passen dezelfde jachttechnieken toe. Wat het levensgebied ook is, het gemeenschappelijke punt van de meeste prooien die door tuimelaars worden geconsumeerd, is dat ze zelden groter zijn dan 30 cm.

Kustdolfijnen leven in kleine groepen en jagen individueel. Ieder valt de felbegeerde prooi alleen aan. Ze kunnen heel dicht bij de kust komen om hun doelen daar in het nauw te drijven, en evolueren in wateren van niet meer dan 2 m diep. Hun dieet is gevarieerder dan dat van hun soortgenoten die op volle zee leven omdat ze alles eten wat ze vinden: paling en andere vissen die op de bodem leven, koppotigen, garnalen… Mullet is geïdentificeerd als hun favoriete gerecht.

Dolfijnen die in de open zee evolueren, leven in groepen van enkele honderden individuen. Ze jagen in georganiseerde groepen, vroeg in de ochtend en laat in de middag. Er worden eerst kleine groepjes gevormd. Ze verspreiden zich vervolgens over een jachtgebied, terwijl ze geluidscontact behouden om met elkaar te communiceren. Dankzij hun echolocatiesysteem lokaliseren ze scholen vissen. Kabeljauw, makreel, haring of spiering vormen de menu’s. Wanneer een school wordt gesignaleerd, worden de andere groepen geïnformeerd. Hij is dan omsingeld. In paniek verdringen de vissen in de school zich, waardoor ze gemakkelijker te vangen zijn.

We waren in staat om verschillende soorten dolfijnen te observeren die samen groepeerden. Dit gedrag zou worden gerechtvaardigd door de noodzaak om talrijk genoeg te zijn om de dreiging van haaien het hoofd te bieden wanneer ze aanwezig zijn, omdat de soorten niet dezelfde voedingsgewoonten hebben en daarom niet concurreren. Er zijn ook tonijnen waargenomen die zich in grote aantallen bij de dolfijnen voegden, waarschijnlijk omdat het volgen van de dolfijnen het voor hen gemakkelijker maakt om prooien te spotten. Als fregatten, grote zeevogels, stellen ze zich dan tevreden met het vangen van vissen die aan de dolfijnen ontsnappen. Helaas draagt ​​dit gedrag bij tot een toename van de vangst van dolfijnen in visnetten die in eerste instantie alleen voor tonijn bedoeld waren.

Hoe wordt het dolfijndieet in gevangenschap gedefinieerd?

Over het algemeen is de viskeuze die aan dolfijnen in gevangenschap wordt aangeboden, beperkt tot acht soorten: makrelen, sprot, witte wijting, blauwe wijting, haring, Insecten, harders, steenbolk.

Vervolgens wordt het op maat beoordeeld door dierenartsen: de menu’s worden individueel samengesteld. Leeftijd en gezondheidstoestand beïnvloeden de hoeveelheden, maar ook de watertemperatuur of de beschikbaarheid van vis. De dierenverzorgers die de rantsoenen uitdelen kunnen geconfronteerd worden met voedselvoorkeuren. Ze kunnen dan proberen de consumptie van een door een beloningssysteem gemeden voedingsmiddel te stimuleren. Maar als dat niet lukt, moet de dierenarts een nieuw menu samenstellen.

Het dieet van orka’s

De orka, de grootste van alle dolfijnen en de grootste carnivoor in de oceanen. Hij slikt tot 230 kilo voedsel per dag door. Het jaagt zowel op kleine dolfijnen als op vissen (tonijn, haring, zalm), zeehonden, zeeolifanten, zeevogels, pinguïns, schildpadden, inktvissen en haaien, en zelfs bepaalde soorten walvissen. Het is ook een van de zeldzame walvisachtigen die andere zeezoogdieren aanvalt.

Orka’s hebben een breed scala aan jachttechnieken ontwikkeld, afhankelijk van de beoogde prooi.

Op Antarctica komen ze samen om een ​​golf te vormen die tot doel heeft de pinguïns die op de ijsschots staan ​​te destabiliseren. Ze hoeven ze alleen maar te vangen zodra ze in het water vallen.

In Argentinië krijgen orka’s genoeg vaart om uit het water te komen en de zeehonden op het strand te bereiken. Dit vereist veel finesse in de voortstuwing, want als ze zich te voorzichtig werpen, hebben de zeehonden tijd om te vluchten voor de nieuwe aanval, en als ze zich te krachtig werpen, kunnen ze aan de grond lopen en sterven omdat ze niet in staat zijn terug te keren naar de water.

Als de orka’s op de walvis jagen, valt een van hen de moeder aan als afleiding, terwijl de andere orka’s voor het kalf zorgen.

Scholen kleine vissen worden gelokaliseerd door middel van echolocatie. De orcs komen dichterbij en produceren rondom een ​​soort bellenmuur die de school bevat. Ze hoeven dan alleen maar de staartbank te raken en de verdoofde prooi te verorberen.

Dit brede strategische bereik demonstreert de grote intelligentie van het dier.