Wat eet een wild zwijn? Wat is zijn dieet?

Het wilde zwijn (Sus scorfa) is een boszoogdier. Het behoort tot de familie Suidae. Net als de bever behoort hij ook tot de zogenaamde technische soorten, omdat hij in staat is strategieën tegen de jacht te ontwikkelen. Maar weet jij waar een wild zwijn zich precies van voedt? Het antwoord staat in dit artikel.

Leer iets meer over wilde zwijnen

Het wilde zwijn vertegenwoordigt de familie Sus scrofa. Het komt voor in verschillende soorten en onderfamilies.

Namen van wilde zwijnen

Het mannetje wordt wild zwijn genoemd, terwijl het vrouwtje de zeug wordt genoemd. De kleintjes worden wilde zwijnen genoemd. Afhankelijk van de leeftijd heeft het everzwijn een andere naam:

• van 0 tot 6 maanden: het zwijn (het heeft een gestreept lichaam);
• van 6 tot 12 maanden: het rode beest (hij verliest zijn strepen en heeft rood haar);
• tussen 1 en 2 jaar: volwassen mannetje, zwart beest of huisdier;
• vanaf 2 jaar: roddels;
• bij 3 jaar: een derde jaar;
• tussen 4 en 5 jaar: de quartanier;
• op 6-jarige leeftijd: een oud wild zwijn;
• vanaf 7 jaar: een groot oud wild zwijn.

Wilde zwijnen die alleen leven, worden solitaire wilde zwijnen genoemd. Wrattenzwijnen worden ook beschouwd als een onderfamilie van wilde zwijnen.

Fysieke kenmerken van het wilde zwijn

Op fysiek niveau is het wilde zwijn een krachtig beest met een enorme nek. Zijn kop heeft een conische vorm die eindigt in een kolf (snuit) en zijn grove vacht bestaat uit ruwe potten en dons. De kleur van een volwassen wild zwijn is grijsbruin. Ze hebben korte, rechte driehoekige oren. Het heeft een staart met borstelharen die omhoog gaat als het dier zich zorgen maakt of boos is.

Hun bijzonderheid blijft de ontwikkelde hoektanden: die van de bovenkaak (de tanden) buigen naar boven, net als die van de onderkaak (de slagtanden). Deze groeien gedurende het hele leven van het zwijn. Het scherpt ze op natuurlijke wijze tegen de korrel door ze tegen elkaar te wrijven.

De geografische verspreiding van het wilde zwijn

Ze leven voornamelijk in Europa en Azië, hoewel kleine populaties voorkomen in de Verenigde Staten, Zuid-Amerika en het noordoosten van Australië. Mannetjes zijn groter en groter dan vrouwtjes. Op Sardinië vinden we echter zeer kleine wilde zwijnen en ook die uit het zuiden van Eurazië zijn bescheidener van formaat dan de andere. In Europa kunnen wilde zwijnen een schofthoogte van 160 kg en 1,15 m bereiken voor mannen en 100 kg en 0,60 m schofthoogte voor vrouwen.

De gewoonten en levensstijl van wilde zwijnen

Het wilde zwijn is een nachtdier. Hij leeft alleen of in kuddes (groepen van 6 tot 20) en blijft vaak beperkt tot zijn territorium. Hij is echter ook in staat om ’s nachts tientallen kilometers af te leggen, waardoor zijn leefgebied gemakkelijk kan worden uitgebreid tot een paar duizend hectare. Het verandert van territorium afhankelijk van het seizoen, de voedingsbehoeften en het tijdstip van de dag.

We merken zijn aanwezigheid op vanwege zijn verontreiniging. Het is een modderbad waarin het wilde zwijn baadt voordat het krachtig tegen de bomen wrijft om parasieten te elimineren, zijn territorium af te bakenen en de temperatuur te reguleren. Het rust in modderpoelen, kleine gaten in de grond, aan het zicht onttrokken. Hoewel het wild zwijn luidruchtig is met zijn gegrom, is het ook een dier dat in staat is tot discretie als het zich bedreigd voelt.

Het wilde zwijn: een zoogdier dat zowel omnivoor, herbivoor als aaseter is

Het wilde zwijn haalt zijn voedsel uit zijn omgeving. En omdat hij in verschillende tropen leeft, is zijn dieet zeer gevarieerd. Het wordt gevonden in oerwouden, semi-woestijngebieden, bossen en semi-tropische plaatsen. Het Kaapse boszwijn (Potamochoerus larvatus) leeft bijvoorbeeld in Afrika in de dichte vegetatie van savannes en bossen. Het Somalische wrattenzwijn (Phacochoerus aethiopicus) geeft op zijn beurt de voorkeur aan semi-aride gebieden.

Het wilde zwijn is een van deze zogenaamde ‘gravende’ dieren. Ze graven de grond om hun favoriete voedsel te vinden. Dankzij hun omnivoor dieet kunnen ze alles consumeren.

Omnivoor dieet

Ze zijn dol op paddenstoelen en vooral op truffels! Wilde zwijnen consumeren ook dierlijke eiwitten door regenwormen, weekdieren, Insecten, larven, maar ook kleine zoogdieren, Amfibieën, hagedissen en vogels te eten. Of ze nu dood of levend zijn, wilde zwijnen maken er hun feestmaal van.

Als algemene regel geldt dat wilde zwijnen geen grote dieren aanvallen, maar uitzonderlijk, als ze bijzonder hongerig zijn, kunnen ze op een gewond dier en zelfs schapen “jagen” zodra ze bevallen zijn.

Herbivore dieet

Het wilde zwijn houdt van planten die hij in zijn geheel consumeert (van wortels, knollen, wortelstokken tot bloemen of vruchten). Hij weigert nooit fruit of gedroogd fruit zoals eikels of noten. Ook granen zijn een gerecht dat ze bijzonder waarderen.

Het Kaapse wilde zwijn of het Somalische wrattenzwijn hebben een hoofdzakelijk herbivoor dieet. Ze consumeren echter ook “sporadisch” dierlijke bronnen, zoals mieren op grassprieten, groen op wortels, enz.

Aaseter voeding

Ten slotte zijn wilde zwijnen ook gewillige aaseters, dat wil zeggen dat ze een dier kunnen opeten dat al dood is, gedood door andere roofdieren of door ouderdom gestorven is.

Wat eet een wild zwijn, afhankelijk van zijn natuurlijke omgeving?

Afhankelijk van de soort wilde zwijnen kan het dieet variëren. Hier zijn de belangrijkste voedselbronnen per soort:

Het Somalische wrattenzwijn (Phacochoerus aeethiopicus)

Het voedt zich met kleine dieren en planten, zoals:

• grassen;
• wortels, bollen en knollen;
• struiken;
• fruit;
• mest;
• insecten en aas als ze geen ander voedsel kunnen vinden.

Het gewone wrattenzwijn

Het zal hetzelfde eten als het Somalische wrattenzwijn, maar qua planten zal het zich eerder specialiseren in:

• kort gras;
• wortels ;
• bessen.

Het Kaapse boszwijn (Phacochoerus Larvatus)

Dit wilde zwijn is een volledig omnivoor en eet in plaats daarvan:

• wortels, wortelstokken, knollen en bollen;
• fruit;
• insectenlarven;
• ongewervelde dieren;
• kleine gewervelde dieren;
• aas.

Het wilde zwijn (Sus scorfa)

Dit wilde zwijn past zich aan het ritme van de seizoenen aan en zal consumeren wat het vindt, namelijk:

• groene planten ;
• gewassen (met name granen);
• noten;
• fruit;
• wortels ;
• kleine knaagdieren;
• babykalveren en lammeren;
• eieren van pluimvee;
• insecten;
• aas;
• wormen.

Wat worden wilde zwijnen gevoerd?

Als zoogdier baart de zeug en produceert op natuurlijke wijze melk om haar jongen te voeden. Bij het voeren van de wilde zwijnen spelen de mannetjes geen rol. De diversificatie van het dieet begint rond de 2 maanden, omdat de jongen hun hol verlaten om de wereld te verkennen zodra ze 7 weken oud zijn. Moedermelk vormt echter het grootste deel van hun dieet tot ze zes maanden oud zijn.

Vanaf 6 maanden zijn ze volledig gespeend. Bij sommige soorten brengen mannetjes de jongen naar specifieke gebieden om voedsel te vinden. Maar in grote groepen strijden oudere wilde zwijnen met jongere om voedsel als dat schaars wordt. Dit kan leiden tot gevechten waarbij veel jonge wilde zwijnen worden gedood.

Voedselproblemen bij mensen

Het wilde zwijn is een veel bejaagd dier. Het wordt gewaardeerd om zijn vlees, maar wordt vooral als een plaagsoort beschouwd. De sterke voortplanting ervan vormt een gevaar voor de bevolking, maar ook voor de gewassen. Wilde zwijnen aarzelen niet om de velden te betreden om zich te voeden.

Op dezelfde manier nodigen bepaalde wilde zwijnen zichzelf uit in stallen of mengen zich onder kuddes schapen of koeien en verslinden de nauwelijks geboren jongen. Het komt vaak voor dat zeugen worden gedood tijdens de jacht, waardoor de varkens hulpeloos en zonder bescherming achterblijven. Als je een zwijn vindt dat alleen en bang lijkt, breng het dan naar een gespecialiseerd asiel voor verzorging. De overlevingskansen in het wild zijn erg klein: het is een ideale prooi voor andere soorten roofdieren.

Door Nathaly Baldo – Gepubliceerd op 23/04/2024