Wat eet een beer? Wat is zijn dieet?

Beren behoren tot de familie van Ursidae. Dit zijn zoogdieren die vooral op het noordelijk halfrond voorkomen. Hun aanwezigheid wordt echter ook opgemerkt in sommige regio’s van het zuidelijk halfrond. Deze geografische spreiding omvat een verscheidenheid aan ecosystemen, van gematigde bossen tot de ijzige gebieden van het Noordpoolgebied, wat het aanpassingsvermogen van deze dieren aan diverse omgevingen weerspiegelt. Om te weten wat hij eet, moet je ook eerst weten over welke beer we het hebben.

Over welke beer hebben we het?

L’bruine beer (Ursus arctos) is een van de meest verspreide berensoorten. Zijn aanwezigheid strekt zich uit van Noord-Amerika tot Azië, inclusief Europa. In Noord-Amerika komen deze beren vooral voor in Alaska. In Europa zijn ze aanwezig in de Scandinavische landen en Rusland. Ten slotte worden ze in Azië gedistribueerd van Siberië naar het Midden-Oosten. Zijn leefgebied varieert van arctische toendra tot dichte bossen, bergachtige gebieden en zelfs voorstedelijke gebieden, waar hij ook voedsel kan vinden.

L’Amerikaanse zwarte beer (Ursus americanus) wordt aangetroffen in Noord-Amerika, de Verenigde Staten en Canada, met uitzondering van de droogste streken en de grote ijzige vlakten van Noord-Canada. Het leeft in een breed scala aan bosomgevingen, van moerassen tot beboste bergen. De zwarte beer staat ook bekend om zijn vermogen om zich aan te passen aan de menselijke aanwezigheid, waarbij hij vaak woongebieden verkent op zoek naar voedsel.

L’ijsbeer (Ursus maritimus) wordt beschouwd als de grootste terrestrische carnivoor. Hij leeft in het Noordpoolgebied, waardoor hij specifieke fysieke kenmerken heeft, zoals een dichte vacht, een vetlaag ter isolatie en grote poten die als sneeuwschoenen werken op ijs en sneeuw.

L’beer met bril (Tremarctos ornatus) is ook bekend als de Andesbeer. Het is de enige beersoort die in Zuid-Amerika leeft. Voornamelijk te vinden in de bergachtige bossen van de Andes, van Bolivia tot Venezuela.

L’zon beer (Helarctos malayanus) is de kleinste van de beren. Het wordt gevonden in de regenwouden van Zuidoost-Azië, van het Maleisische schiereiland tot delen van Indonesië. Aangepast aan het leven in een warm en vochtig klimaat.

De verschillende diëten

Je hebt het begrepen: voor zover beren verschillende omgevingen bewonen, zullen ze niet hetzelfde voedsel vinden. We moeten deze soorten daarom wat nader bekijken om te weten waaruit hun dieet bestaat.

L’bruine beer is een van de meest veelzijdige alleseters. Het dieet omvat een breed scala aan voedingsmiddelen, die aanzienlijk variëren, afhankelijk van het seizoen en de lokale beschikbaarheid van hulpbronnen. We identificeren echter brede categorieën voedingsmiddelen.

Ten eerste consumeert het een grote verscheidenheid aan planten, bessen, wilde vruchten, kruiden, bladeren, wortels en bollen. Tijdens de herfst eten ze mogelijk grote hoeveelheden eikels en noten om hun lichaamsvet te vergroten ter voorbereiding op de winter.

Het vult deze basis aan, die voor 75 tot 80% bestaat uit dierlijke eiwitten: vissen (vooral tijdens zalmruns), kleine tot middelgrote zoogdieren (konijnen, knaagdieren en soms herten), vogels en hun eieren, en Insecten zoals mieren.

Hij kan profiteren van kadavers van dieren die hij onderweg tegenkomt, vooral als andere voedselbronnen minder beschikbaar zijn.

Net als de bruine beer, deAmerikaanse zwarte beer heeft een gediversifieerd dieet dat zich aanpast aan de habitat en de seizoenen, grotendeels gedomineerd door de consumptie van fruit en planten zoals wortels en knollen. De zwarte beer eet een aanzienlijke hoeveelheid insecten, met name termieten en mieren, die hem voorzien van eiwitten en vetten. Hij jaagt ook op kleine zoogdieren en kan grotere dieren aanvallen, alleen als ze gemakkelijk toegankelijk zijn.

In voorstedelijke gebieden kan de Amerikaanse zwarte beer opportunistisch worden, door vuilnisbakken snuffelen of tuinen bezoeken om voedselafval en gewassen te eten, wat helaas tot conflicten met mensen kan leiden.

Het dieet van deijsbeer verschilt enorm. In tegenstelling tot de twee voorgaande soorten bestaat het dieet bijna uitsluitend uit vleesetend. Het hangt af van zeehonden, zoals de ringelrob en de baardrob. Hij jaagt vaak op hen door te wachten in de buurt van ademgaten in het ijs of door het ijs te breken om toegang te krijgen tot hun prooi. Bovendien eet hij soms walviskarkassen, zeevogels en eieren.

Tropische beren, brilbeer en zonnebeer, hebben verschillende diëten die zijn aangepast aan hun dichte bosomgeving. Het dieet van de brilbeer is voornamelijk herbivoor. Deze soort verbruikt veel blad, fruit en sap. Hij is vooral dol op palmsap, dat hij extraheert door met zijn krachtige klauwen de bast af te schrapen. De zonnebeer geeft de voorkeur aan fruit en kleine prooien. Het staat ook bekend om zijn vermogen om in bomen te klimmen om wilde bijenkorven te bereiken waaruit ze honing consumeren.

Fysiologische aanpassingen van beren aan hun dieet

Deze berensoorten hebben zich aangepast aan hun omgeving, om er het beste van te maken.

Laten we eerst hun observeren gebit. Beren hebben grote, platte kiezen, met relatief stompe knobbels, ideaal voor het vermalen en verpletteren van een verscheidenheid aan planten en granen. Hierdoor kunnen ze celwanden van planten afbreken om toegang te krijgen tot voedingsstoffen, hoewel ze deze niet zo efficiënt kunnen afbreken als gespecialiseerde herbivoren.

Tegelijkertijd hebben ze sterke hoektanden waarmee ze het vlees efficiënt kunnen scheuren. Deze hoektanden zijn niet alleen cruciaal voor het vangen en consumeren van prooien, maar ook voor sociaal gedrag zoals territoriumverdediging of controle over jongen.

eindelijk, de spijsverteringssysteem Beren zijn aangepast om een ​​breed scala aan voedsel te verwerken, maar met enkele beperkingen, vergeleken met andere gespecialiseerde zoogdieren. De maag van de beer is een groot reservoir dat grote hoeveelheden voedsel kan bevatten, waardoor hij een grote hoeveelheid calorieën kan binnenkrijgen ter voorbereiding op de winterslaap. Hun darmen zijn relatief kort vergeleken met die van herbivoren, wat hun vermogen beperkt om voedingsstoffen uit plantenvezels te halen. Maar ze compenseren dit tekort gedeeltelijk door een snelle voedseldoorvoer.

Recente onderzoeken hebben aangetoond dat het darmmicrobioom van beren zeer dynamisch is en met de seizoenen verandert en zich aanpast aan variaties in hun dieet. In de zomer, wanneer hun dieet rijk is aan planten, helpt hun microbioom plantenvezels af te breken. In de winter past hij zich aan om de energiewinning tijdens de winterslaap te maximaliseren.

Tijdens deze speciale winterslaap vertraagt ​​hun metabolisme om energie te besparen. Verrassend genoeg zijn beren in staat ureum te recyclen tot eiwitten in plaats van het uit te scheiden, waardoor ze hun spier- en lichaamsmassa kunnen behouden gedurende maanden dat ze niet eten.

De ecologische impact van beren

Het voedingsgedrag van beren beïnvloedt de ecosystemen waarin ze leven. Ze hebben interactie met meerdere trofische niveaus, waardoor zowel de regulering van prooipopulaties als de verspreiding van planten worden beïnvloed. Zij dragen aanzienlijk bij aan de zaadverspreiding door hun leefgebieden. Door fruit en ander plantaardig materiaal dat zaden bevat te consumeren, maar ook door lange afstanden af ​​te leggen voordat ze worden uitgescheiden, helpen ze de verspreiding van plantensoorten. Dit verspreidingsproces is van fundamenteel belang voor de regeneratie van bossen en de genetische diversificatie van planten.

Door Magali Laguillaumie – Gepubliceerd op 28/04/2024 Beer