Waarom slapen vleermuizen ondersteboven?

Er doen veel verhalen de ronde over vleermuizen, vaak eng en vaak ook onwaar. Object van nieuwsgierigheid door hun unieke fysiologie, het zijn dieren die de grenzen tussen dag- en nachtdieren, wild en gedomesticeerd, of zelfs hoog en laag lijken te vervagen. We raden u aan om bij dit laatste punt stil te staan ​​en te begrijpen waarom vleermuizen ondersteboven slapen.

Enkele elementen over de anatomie van een vleermuis

Vleermuizen zijn zoogdieren: dit betekent met name dat een deel van hun lichaam bedekt is met haar en dat de vrouwtjes de jongen zogen. Ze planten zich weinig voort en hebben over het algemeen slechts één jong per jaar. De dieren die we vandaag kunnen observeren – die ongeveer 1400 verschillende soorten vertegenwoordigen, waaronder 34 in Frankrijk – hebben een “handvleugel”, het kenmerk dat hen hun wetenschappelijke naam chiroptera gaf: chiro- is ontleend aan een oude Griekse term die “hand” betekent en -ptera, “vleugel”. De eerste bekende fossielen van chiroptera dateren van 55 miljoen jaar geleden en bezitten al alle kenmerken van onze huidige vleermuizen.

Ter hoogte van de voorpoten ondersteunen vier vingers een vleugelmembraan, ook wel patagium genoemd, bestaande uit een dunne huid. Het patagium is een element dat de vlucht mogelijk maakt: vleermuizen zijn bovendien de enige zoogdieren met een actieve vlucht, die laten zien dat ze in staat zijn om, afhankelijk van de soort, een hoogte van 3.000 meter en een snelheid van 158 km/u te bereiken. Maar het kan ook andere functies hebben, zoals het vormen van een beschermend omhulsel voor de vleermuis wanneer deze overwintert, of zelfs het vasthouden van de baby tijdens de geboorte, die ondersteboven plaatsvindt.

Het onderscheidt zich van het interfemorale membraan of uropatagium, dat zich uitstrekt van de onderste ledematen tot de staart. Zijn functie is om te helpen bij het sturen van vluchten en, bij insectenetende soorten, om prooien te vangen.

Waarom slapen vleermuizen ondersteboven?

Vleermuizen slapen meestal 20 uur per dag ondersteboven. Verschillende vragen rijzen dan: hoe blijven ze hangen tijdens het slapen? Hoe kunnen ze het verdragen om zo ondersteboven te blijven? Wat zijn de redenen voor dit gedrag?

Vleermuizen kunnen ondersteboven hangen zonder bang te zijn om te vallen, dankzij een pees die aan de basis van de teen is bevestigd en die reageert op het gewicht van het dier. Wanneer de vleermuis al zijn gewicht laat zakken, strekt hij zich uit en sluiten de klauwen van de poten zich op het steunoppervlak. Het dier hoeft dus geen enkele inspanning te leveren. Het is ook om deze reden dat wetenschappers dode vleermuizen hebben gevonden die nog steeds hangen.

Om ervoor te zorgen dat ze bijna 4/5 van hun tijd ondersteboven kunnen blijven, is de bloedsomloop van het dier aangepast. Vleermuizen zijn uitgerust met kleppen die voorkomen dat bloed zich ophoopt in het hoofd. En in rust vertragen ze hun hartslag.

Om de vraag te beantwoorden waarom we zo’n standpunt hebben ingenomen, moeten we onthouden dat elke soort tijdens zijn evolutie de beste compromissen vindt om te overleven en zich voort te planten. Een van de essentiële antwoorden die een soort moet vinden, betreft de dreiging van roofdieren. De overgrote meerderheid van hen bevindt zich op de grond, het feit dat ze aan het plafond blijven hangen, is een voordeel. Zo gepositioneerd kunnen vleermuizen de komst van indringers beter volgen.

Vervolgens illustreert een vleermuis een wisselwerking die prioriteit gaf aan het vliegvermogen. Dit alles ging ten koste van de benen, die geleidelijk atrofieerden en te zwak werden om rechtop te blijven staan. Een vleermuis is niet in staat om te rennen en te springen dat gepaard gaat met het momentum om vanaf de grond op te stijgen. Vleermuizen kunnen nog steeds vanaf de grond opstijgen, maar met grote moeite. Ze hebben daarom een ​​techniek aangenomen die erin bestaat zichzelf te laten vallen.

Twee uitzonderingen die slapen met hun hoofd omhoog

DE Thyroptera driekleur komen voor in de regenwouden van Midden- en Zuid-Amerika en komen veel voor in Frans-Guyana. Ze rusten op de bodem van jonge opgerolde bladeren, kop naar boven, opgehangen aan zuignappen. Hun gemiddelde gewicht schommelt rond de 4,5 g. De kleur van hun haar varieert tussen rood op de rug en roomwit gezicht op de buik. Tussen de twee is de kleur intermediair, vandaar de naam “driekleur”.

Hun bijzonderheid is om aan de basis van de duimen en op de enkels zuignappen te presenteren waardoor ze op gladde oppervlakken kunnen worden bevestigd. Experimenten hebben hun onvermogen aangetoond om zich aan poreuze oppervlakken te hechten. Het bevestigingsmiddel wordt aangestuurd door spieren die een vacuüm creëren ter hoogte van de zuignap. Het dier zorgt ook voor dagelijks onderhoud door te likken, waardoor het oppervlak van de zuignappen wordt gesmeerd en de effectiviteit ervan wordt vergroot. Een enkele zuignap is genoeg om het hele gewicht van de knuppel te dragen. Deze vleermuizen nestelen zich in jonge bladeren die tot een kegel zijn gerold, houden ze vast met hun zuignappen en positioneren zich daar met hun hoofd omhoog, en niet naar beneden zoals andere vleermuizen, om beter uit hun kegel te ontsnappen.

Myzopoda aurita is een soort vleermuis die endemisch is in het oosten van Madagaskar en die dezelfde soort kenmerken vertoont, hoewel het enigszins verschilt. Ze rusten ook in opgerolde bladeren, maar hechting wordt bereikt door de afscheiding van een vloeistof ter hoogte van de zuignappen en niet door het creëren van een vacuüm zoals bij de soort. Thyroptera driekleur.

Verbetering van de kennis over vleermuizen is nodig om een ​​einde te maken aan de verspreiding van onjuiste informatie over vleermuizen. Naarmate ze door veranderingen in het milieu dichter bij menselijke habitats komen, zijn de relaties die we met hen hebben belangrijk voor het behoud van ecosysteemevenwichten.