Waarom heeft bestraffende hondentraining geen toekomst?

Op het gebied van hondentraining staan ​​2 methoden tegenover elkaar. De ene is gebaseerd op straf, het wordt dwang of punitief genoemd. De andere is gebaseerd op beloning, we praten over zorgzaam onderwijs en positieve bekrachtiging. De eerste is gebaseerd op hiërarchie en overheersing, terwijl de andere gebaseerd is op samenwerking en leren door plezier.

Positief onderwijs is de laatste jaren in opkomst. De behaalde resultaten, zowel op het gebied van behendigheid als gehoorzaamheid, hebben de effectiviteit ervan bewezen. Beetje bij beetje wordt dwangonderwijs gezien als achterhaald en ‘achterhaald’.

Wij leggen u uit waarom een ​​opvoeding gebaseerd op straf en sanctie geen toekomst heeft.

Wat is bestraffend of dwangonderwijs?

Rudolf Schenkel, een Duitse zoöloog, beweerde ‘dominantie’ te hebben ontdekt in de jaren 40. Hij bestudeerde wolven in gevangenschap en schreef een artikel over hun op hiërarchie gebaseerde roedellevensstijl. De alfawolf (de dominante) en de omegawolf (de onderdanige) zouden uit deze roedel tevoorschijn komen. Deze theorie werd jarenlang, vooral in 1970, doorgegeven door een andere zoöloog, deze ene Amerikaan, Lucyan David Mech.

In 1999 kwam Mech echter terug op zijn opmerkingen en legde uit dat zijn studies gebaseerd waren op wolven in gevangenschap, wat de theorie verdraaide. Hij voegt eraan toe dat er geen onderdanige of dominante individuen in roedels voorkomen.

Sommigen blijven echter het idee van dominantie verdedigen. Ze berusten hoofdzakelijk op antropomorfe redeneringen. In onze samenleving is hiërarchie inderdaad overal aanwezig: in het zakenleven, in verschillende menselijke groepen en in de vele banden die individuen met elkaar vormen. Als een hond wil gehoorzamen, zou het dus nodig zijn om hem te onderwerpen, te domineren, te intimideren, om onze macht over hem te vestigen door middel van sancties en straffen. We zouden onszelf dan positioneren als alfamannetjes.

De hond communiceert echter niet via signalen die verband houden met de hiërarchie, maar via taal, zowel fysiek (signalen verzonden door het lichaam) als auditief (blaffen). Pestgedrag leidt niet tot goede communicatie, maar alleen tot angst of zelfs angstgerelateerde gedragsproblemen.

Hondentrainers hebben daarom bijvoorbeeld geleerd ‘zijn neus in zijn plas te steken’. Ze drongen ook aan op het gebruik van wurghalsbanden om te voorkomen dat de hond aan de riem zou trekken of om het dier als laatste te laten eten om hem eraan te herinneren “wie de leiding heeft”.

Een zeer bekende hondentrainer dankzij zijn televisieshows is César Millan. Hij werd onderzocht wegens dierenmishandeling. Zijn controversiële methoden worden eindelijk in twijfel getrokken na jaren van succes, lezingen aan de prestigieuze Amerikaanse Universiteit van Yale en televisieshows.

De effecten van dwangtraining op honden

De sanctie wordt snel toegepast op ongewenst hondengedrag om het te stoppen. Het bestaat uit een herhaling, van generatie op generatie, van reacties die zowel op kinderen als op dieren worden uitgeoefend.

Dwangeducatie is effectief, maar…

Dwang blijkt effectief op de korte termijn, aan de oppervlakte. Uit angst mag de hond zijn ongewenste actie na de sanctie niet herhalen. Dit versterkt dus het idee dat deze vorm van onderwijs effectief is. Maar dit is een illusie.

Een hond die gestraft wordt voor grommen, leert zich niet langer uit te drukken door te grommen. Hij lijkt dus minder problemen te hebben. De angst achter dit signaal blijft echter dezelfde. Hij is alleen nog banger voor het idee van een sanctie. Maar op de dag dat zijn angst groter is dan die voor de sanctie of dat de meester niet aanwezig is om te straffen, komt zijn ongewenst gedrag in galop terug. Erger nog, het dier kan bijten zonder de waarschuwing door te geven dat dit verboden was. Het dier kan zelfs gewelddadiger zijn omdat alle emoties die het heeft tegengehouden af ​​en toe naar buiten komen.

Bestraffend onderwijs blokkeert een reactie, maar pakt het probleem dat deze veroorzaakt niet aan. Het bestrijdt het symptoom, maar niet de ziekte. In feite vereist het simpelweg verbieden eenvoudigweg dat de hond dergelijk gedrag niet aanneemt in het bijzijn van de persoon die straft. Het is met dit soort opvoeding dat we honden vinden die perfect aangepast zijn in de aanwezigheid van hun eigenaar, maar die zich totaal anders gedragen in zijn afwezigheid. In feite houdt het dier zich niet aan het verbod, waardoor het het zou kunnen accepteren en in zijn gedrag zou kunnen integreren; het remt het eenvoudigweg uit angst voor onmiddellijke represailles.

Als gehoorzaamheid niet werkt, is de enige oplossing het vergroten van je kracht. Een hond die met sancties wordt geconfronteerd, verhardt zichzelf, raakt eraan gewend en wordt er steeds minder gevoelig voor. De meester wordt dan van elke vorm van druk beroofd.

Wat zeggen wetenschappelijke studies?

In 2019 werd een onderzoek uitgevoerd door James C. Ha van de Universiteit van Washington en Tracy L. Campion van het tijdschrift Pet Connection. Gepubliceerd in de Tijdschrift voor toegepaste diergedragswetenschappen en met de titel ‘dominantie ontkrachten’, laat het zien dat dominantie en hiërarchie alleen plaatsvinden als de middelen beperkt zijn. Ze voegt eraan toe dat dwangmethoden de agressiviteit van het dier versterken. De studie van de roedel en de vergelijking van straf versus positieve bekrachtiging leidden tot de conclusie dat een beloningsaanpak (clicker en traktatie) productiever is.

Ook werd er onderzoek gedaan naar de verschillende opvoedingsmethoden en hun effecten op het dier. Gepubliceerd op 16 december 2020 en getiteld “ Maakt de trainingsmethode uit? » benadrukt ze het belang van de trainingsmethode en het bewijs van de negatieve impact die aversieve methoden hebben op het welzijn van honden.

Hoe werkt de hond?

Wrede straffen kunnen onomkeerbare gevolgen hebben. Een hond is niet alleen een reeks slechte hondengedragingen die onderdrukt moeten worden. Hij is ook een wezen van emoties die deze soms uitdrukt door middel van een ongepaste houding. Meestal is het angst die bepaalde hondenreacties verklaart, zoals agressie, grommen, enz. Het is dan noodzakelijk om het probleem te begrijpen, zodat het dier er beter mee om kan gaan. Als de hond eenmaal van zijn angsten af ​​is, heeft hij zeker zelfvertrouwen, zelfs als een paar bijzondere gebeurtenissen hem uitzonderlijk kunnen doen herleven. Dit leidt dus tot een verbetering die na verloop van tijd aanhoudt. Werken aan de context, de omgeving, de hond begeleiden en hem vervolgens belonen als hij zich op de verwachte manier gedraagt, is een langduriger klusje dat meer energie vergt, maar wel langetermijneffecten oplevert. Wij streven ernaar om te repareren in plaats van te corrigeren.

Positieve hondentraining, wat zijn de effecten ervan?

Positieve bekrachtiging wordt gekenmerkt door een reactie in de vorm van een beloning, meestal een traktatie, telkens wanneer de hond of puppy de reacties vertoont die ervan worden verwacht.

Vergelijking van dwang en beloning

Positieve bekrachtiging leert in plaats van op te leggen. In plaats van bang te zijn voor straf, associeert de hond zijn goede gedrag met een prettig moment. Hij integreert de les dus geleidelijk, waardoor hij definitief kan overnemen wat er van hem verwacht wordt.

Bovendien, terwijl de opeenstapeling van straffen uiteindelijk ontmoedigend werkt voor de hond (wat dat betreft voor een kind… als elke fout wordt bestraft, waarom dan blijven proberen te leren?), houdt de opeenstapeling van beloningen het vertrouwen in zichzelf en het plezier in stand. Opvoeden wordt een moment van medeplichtigheid, van spel tussen de meester en zijn trouwe metgezel.

Bovendien wordt bij honden de associatie tussen straf en ongewenst gedrag niet altijd gelegd. Stel je voor dat je bijvoorbeeld je hond slaat of aan de halsband trekt omdat hij te hard roept hoe blij hij is een vriend op straat te zien. Hoe weet hij dat hij gestraft wordt omdat hij blaft, of omdat hij zijn hoofd naar de andere hond draait of omdat er een andere hond voor zijn ogen verschijnt? Sommige honden kunnen dus angst ontwikkelen als ze een ander dier zien zonder het verband te leggen tussen hun geblaf en de sanctie.

Bij positieve training wordt de stille hond daarentegen beloond. Hij voelt zich goed als hij niet blaft en kalmeert op natuurlijke wijze om deze staat van welzijn te herwinnen.

Hoe verander je je onderwijsstrategie?

Positieve bekrachtiging duurt langer om te implementeren en vereist geduld. Je moet anticiperen: zie de hond in de verte voordat de jouwe hem zelfs maar ziet, bedenk van tevoren een strategie en beheer vervolgens de situatie. Dit vergt veel meer energie dan het slaan bij de eerste blaf… maar het is zowel een bron van mentaal evenwicht voor zowel de hond als zijn baasje. Geen pijn, geen angst, geen ergernis. Een omgeving van vertrouwen en begrip.

Compassievolle training vereist het leren ‘hond spreken’, in plaats van de hond te dwingen menselijke taal te spreken. Het is ingewikkelder om op te zetten. Het is echter logischer dat een mens de geest van een hond begrijpt dan dat een furball menselijk gedrag overneemt.

Welke kwaliteiten moet een leraar hebben om positief onderwijs toe te passen?

Een van de eerste eigenschappen die men verwacht bij het onderwijzen met de positieve methode is het vermogen om te observeren. We moeten het dier inderdaad begrijpen, en om dit te doen, aandacht besteden aan de context, de reden voor zijn reactie analyseren om in staat te zijn in te grijpen, niet op de reactie zelf, maar op de oorzaak ervan.

Je moet ook een goede controle hebben over je emoties. Soms kan ergernis of zelfs woede ons overvallen, vooral als we worden geconfronteerd met een agressieve houding van onze metgezel of een destructieve domheid, of zelfs plassen op het tapijt! Het is dan een kwestie van niet terugdeinzen bij het opleggen van een sanctie, maar juist kalm en standvastig blijven. Positieve bekrachtiging is niet alleen nuttig voor het dier, maar ook voor de eigenaar die zowel aan zijn hond als aan zichzelf zal moeten werken.

Het is ook belangrijk om geduldig te zijn. Het leerproces verloopt veel langzamer en gebeurt geleidelijk, stap voor stap, door zachte conditionering in plaats van door training.

Geconfronteerd met een zeer gedeeld idee van overheersing, van “wie hier de leiding heeft!” “, van “als hij niet wordt gestraft, zal hij alles doen”, vergt het ook veel moed en pedagogie om uit te leggen dat er methoden zijn die zowel zijn trouwe metgezel als zijn eigen waarden respecteren.

Ten slotte, en het allerbelangrijkste, moeten we in staat zijn tot ethiek en respect. Het is essentieel om nieuwe waarden aan te nemen en als gevolg daarvan zullen we dichter bij onze hond komen, medeplichtigheid, vertrouwen en vrede verwerven.

De relatie is niet langer conflictueel, maar collaboratief. Honden zijn echter, net als mensen, sociale dieren en vinden het vooral leuk om hun baasje gelukkig te zien en hem een ​​plezier te doen. Een opleiding volgen die niet langer gebaseerd is op sancties betekent werken in een vreedzame omgeving.

Als dwangmatige hondentrainingsmethoden effectief zijn, zijn ze alleen effectief op de korte termijn en alleen in een specifieke context. De onderzoeken hebben gesproken en zijn in talloze artikelen weergegeven! Naast het gebrek aan ethiek, de pijn en het geweld die ten grondslag liggen aan de dominantie, zijn het de bijwerkingen die hebben geleid tot de zoektocht naar duurzamere methoden in een vreedzaam klimaat. Positieve bekrachtiging is gekomen om een ​​nieuw pad te bieden, gemaakt van succes, zowel in behendigheid als in gehoorzaamheid, en krijgt steeds meer volgers onder degenen die streven naar gezonde en collaboratieve relaties in plaats van gebaseerd op angst. Het welzijn van eigenaren en honden maakt deel uit van de nieuwe eisen in de relatie die wij met onze dieren opbouwen.