Tasmaanse Duivel, de grootste van de vleesetende buideldieren

De Tasmaanse duivel dankt zijn merkwaardige naam aan zijn schelle kreten en woeste blik. Het laatste vleesetende buideldier – sinds het uitsterven van de Tasmaanse tijger in 1936 – oefent inderdaad donderende rituelen uit, vooral tijdens de maaltijden. Verzilveren bedreigdHet dier is sinds de jaren negentig het slachtoffer geworden van een gezichtstumor die door een beet kan worden overgedragen en waardoor de populatie met de helft is afgenomen. Volledig beeld van de Tasmaanse duivel, een emblematisch dier van het eiland in het zuiden van Australië.

Wat voor soort dier is de Tasmaanse Duivel?

De Tasmaanse Duivel (Sarcophilus harrisii) is een vleesetend buideldier
behorend tot de orde Dasyuromorpha en de familie Dasyuridae. De eerste Europese kolonisten gaven het deze naam nadat ze getuige waren geweest van het indrukwekkende keelachtige knagen, huilen en grommen van het Australische zoogdier. De schijnbare wreedheid van de Tasmaanse duivel is echter meer ritueel tijdens het voeden en voortplanten dan echte wreedheid. Sarcophilus harrisii meet 55 tot 65 cm lang (plus de staart van 15 tot 25 cm), tussen 25 en 30 cm schofthoogte voor een gewicht variërend van 5 tot 8 kg. Haar afmetingen maken haar het meest groot buideldier carnivoor (en de laatste) na de verdwijning van de Tasmaanse tijger – ook wel wolf genoemd – in 1936.

Hoe ziet de Tasmaanse Duivel eruit?

Het Tasmaanse buideldier heeft een gedrongen lichaam, een grote kop en een stompe staart waarin het dier zich opslaat het is vet. De voorpoten, iets langer dan de achterpoten, geven hem een ​​varkensachtige gang. Zijn mond is groot genoeg om zijn kaak 80° te openen en heeft 42 tanden die gedurende zijn hele leven doorgroeien. Rond zijn snuit, lang en talrijk vibrissae laat hem de bewegingen van zijn prooi ’s nachts detecteren. De vacht van het zoogdier schommelt tussen zwart en donkerbruin en vertoont een witte streep op de borst en lichte vlekken op de zijkanten of achterhand.

Wat is de natuurlijke habitat van de Tasmaanse Duivel?

Zoals de naam al doet vermoeden, is het vleesetende buideldier een soort endemisch Tasmanië, een eilandstaat ten zuidoosten van Australië. Je moet weten dat het dier ooit werd verspreid op het Australische continent, waar het ongeveer 400 jaar vóór de komst van de eerste Europese kolonisten in 1788 verdween. Sommige wetenschappers schrijven de verdwijning van het zoogdier toe aan de introductie van wilde honden (dingo’s) waarvan de Tasmaanse duivel was de prooi. Op het Tasmaanse eiland bezoekt het buideldier de bossen eucalyptusschaarse bossen, dichtbegroeide vlakten en zich ook in landbouwgronden en stedelijke gebieden begeven, afhankelijk van de beschikbare voedselbronnen.

Wat eet de Tasmaanse duivel?

De Tasmaanse Duivel is tegenwoordig het enige buideldier vleesetend. Opportunistisch eet hij voornamelijk kleine zoogdieren, waaronder boerderijdieren en andere buideldieren, zoals wombats en wallaby’s. De nachtelijke soort lokaliseert zijn prooi dankzij zijn talrijke vibrissae en een sterk ontwikkeld reukvermogen. Af en toe eet hij ook reptielen, batrachiërs, vogels, Insecten en vissen. De Tasmaanse Duivel openbaart zich echter meer aaseter dan een jager, die er de voorkeur aan geeft karkassen door te slikken dan zichzelf te vermoeien met het opsporen van prooien. Dankzij zijn krachtige kaken kan hij de botten en de schedel van zijn slachtoffers breken en ze volledig verslinden, inclusief de vacht. Door alle sporen van aas te verwijderen, blijkt het buideldier een natuurlijke reiniger zeer nuttig om de verspreiding van ziekten te beperken.

Wat is de levensstijl van de Tasmaanse Duivel?

De Tasmaanse Duivel is een soort alleen zonder territoriaal te zijn. Hij tolereert de aanwezigheid van zijn medemensen, ook tijdens maaltijden met een tumultueuze sfeer. Het delen van voedsel is onderdeel van een turbulent ritueel dat een tiental soortgenoten kan samenbrengen. De toe-eigening van hetzelfde aas geeft aanleiding tot luide botsingen die elkaar kilometers ver kunnen horen. Dominantie komt meestal tot stand door te schreeuwen of te pesten. Overdag slaapt het buideldier in zijn hol of in de holte van een boomstam. Als een roofdier nadert, laat de Tasmaanse duivel een stank
wiens stank kan wedijveren met die van het stinkdier.

Hoe worden Tasmaanse imps geboren?

Bij deze soort zijn beide geslachten aanwezig polygamisten, het broedseizoen is in maart. Na 3 weken zwangerschap baart de duivelin wel 30 jongen die langs haar vacht kruipen en haar binnendringen buik zak zuigen. Met een gewicht van slechts 2 tot 3 gram moeten pasgeboren baby’s die blind en doof zijn, moeite hebben om zichzelf te voeden, omdat hun moeder slechts 4 spenen heeft. Slechts 3 of 4 baby’s, de sterksten, overleven deze zware concurrentie en blijven zich ontwikkelen. Als ze na ongeveer 3 maanden uit de buikzak komen, blijven de duivels nog 3 maanden beschut in het hol voordat ze volledig geëmancipeerd zijn. Ze zullen hun geslachtsrijpheid ongeveer 2 jaar bereiken.

Is de Tasmaanse Duivel een bedreigde diersoort?

De Tasmaanse duivel kent weinig roofdieren, afgezien van enkele roofvogels die vooral jonge mensen aanvallen. Het buideldier wordt al lang beschouwd als een plaag, omdat het boerderijdieren aanvalt intensieve jacht in de negentiende eeuw. De bevolking is sinds 1941 beschermd en vertoont nu een aanzienlijke daling als gevolg van een ziekte die Devil Facial Tumor Disease of DFTD wordt genoemd. Dit gezichtstumor, dat wordt overgedragen door beten tussen buideldieren, veroorzaakt de vorming van grote massa’s rond de mond van het zoogdier. Omdat hij niet meer in staat was zichzelf te voeden, stierf hij uiteindelijk van de honger. Volgens de Australische regering zou deze besmettelijke kanker sinds 1996 de helft van de beroepsbevolking hebben gedecimeerd. In 2003 bestond een programma genaamd Save the Tasmanian Devil (“Save the Tasmanian Devil”) uit het weghalen van individuen uit het wild om een gezonde bevolking binnen de reserves en laat zijn nakomelingen vrij. Als het apparaat het mogelijk heeft gemaakt de ziekte terug te dringen, blijft de Tasmaanse duivel geclassificeerd als Gevaar van uitsterving door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN). De levensverwachting is 6 tot 8 jaar.