Sabelmarter, klein vleesetend zoogdier uit Oost-Europa

Zijn vacht zou de meest zijdezachte en duurste ter wereld zijn. Achter zijn mooie gezicht is de sabel een carnivoor die dol is op kleine knaagdieren. Focus op een zoogdier dat, net als de eekhoorn, zijn proviand voor de winter treft.

Sable identiteitskaart

sabel (Marte Zibellina) behoort tot de orde Carnivora en de familie Mustelidae waartoe ook de marter, de otter, de wezel en de nerts behoren. Seksueel dimorfisme wordt weerspiegeld in de grootte: het mannetje is groter en zwaarder dan het vrouwtje. Het zoogdier meet 35 tot 51 cm en weegt, afhankelijk van het geslacht, tussen de 700 en 1.800 g. In Frankrijk, voor de anekdote, vieren de bruiloften van sable de verjaardag van het 54-jarig huwelijk. Zeer populair om zijn prachtige vacht, de marterachtigen zijn in de vorige eeuw bijna verdwenen.

Sable, gekleed voor de winter

In het winterseizoen wordt de vacht van de sabel dikker om tegen de kou te vechten. Het dier krijgt dan een dikke, warme en zijdeachtige vacht, variërend van roomwit tot donkerbruin, soms glanzend zwart op het ruggedeelte en lichter aan de onderkant. De keel is versierd met een grijze, witte of zelfs oranje vlek. De marterachtigen hebben een langwerpige snuit, ronde oren, korte poten en een borstelige staart van 9 tot 12 cm.

Sable houdt geen winterslaap

De sabel leeft voornamelijk in Oost-Europa (Polen, Finland, Rusland…) maar ook in Noord-Azië (China, Mongolië, Korea) en in Japan, op het eiland Hokkaido. Het bezoekt naald- en taigabossen, vlaktes en bergachtige streken. Wanneer de temperatuur daalt, migreert het dier naar meer milde plaatsen, in slaapplaatsen die zijn gegraven in de buurt van de oevers van rivieren of watermassa’s. Hij overwintert niet, maar blijft in zijn comfortabele hol en komt alleen naar buiten om te eten. De sable kan ook zijn toevlucht zoeken in een afgelegen schuur, een verlaten konijnenhol of een boomstam.

Sable, vleesetend roofdier

De sabelmarter is een overwegend vleesetende alleseter en voedt zich voornamelijk met kleine knaagdieren (lemmings, woelmuizen, eekhoorns, muizen, eekhoorns), maar ook met Insecten, eieren, kleine vogels, nestvogels, Amfibieën en soms vissen. . Wanneer de prooi schaars wordt, is hij tevreden met bessen, fruit, cedernoten en diverse vegetatie. De marterachtigen jagen door te horen en te ruiken, niet alleen om te eten, maar ook om proviand te verzamelen. Het overschot wordt vervolgens opgeslagen in het onderkomen om een ​​eventueel wintertekort op te vangen.

Eenzaam leven voor de sabel

Een dagactief maar discreet dier, de sabel jaagt alleen overdag. Hij vertoont een eenzaam temperament en besteedt zijn tijd aan het zoeken naar voedsel voordat hij ’s nachts alleen in zijn hol terugkeert om te rusten. Territoriaal begrenst de marterachtigen zijn domein door middel van zijn geurende klieren. Het zoogdier is verlegen en verlegen, nadert niet of zeer zelden bewoonde gebieden. Gewapend met scherpe klauwen en scherpe tanden verdedigt hij zich fel tegen roofdieren. In wezen aards, zet de sable behendigheid en snelheid in als het gaat om het klimmen in bomen om aan gevaar te ontsnappen.

Sable: vertraagde dracht

De sable plant zich voort in het voorjaar, vanaf de leeftijd van 2 jaar. Tijdens baltsvertoningen springt het dier alle kanten op en miauwt het als een kat. De bevruchte eicel nestelt zich pas 8 maanden na de paring in de baarmoeder, daarna duurt de embryonale ontwikkeling 25 tot 30 dagen. In een nest dat in de holte van een boom is gebouwd, baart het vrouwtje tussen de 1 en 7 blinde jongen die eenvoudigweg bedekt zijn met een dun laagje dons. Met een gewicht van 25 tot 35 g en een gemiddelde lengte van 10 cm openen de jongen hun ogen na een maand en verlaten ze het nest kort daarna. De moeder geeft ze borstvoeding en voedt ze alleen op tot het spenen, wat ongeveer 6 weken duurt.

Sabel, boerderijdier

Tot de roofdieren van de sabelmarter behoren de rode vos, de wilde kat en enkele roofvogels (uil, valk, adelaar, enz.). De marterachtigen, waarop sinds de Middeleeuwen wordt gejaagd vanwege hun uitzonderlijke vacht, waren bijna uitgestorven: in de 19e eeuw waren er nog maar ongeveer 300 exemplaren in het wild. Als de jacht in bepaalde regio’s van Rusland nog steeds is toegestaan, is het dier nu beschermd en hebben de populaties zich kunnen herstellen. De bontjassen die momenteel op de markt verkrijgbaar zijn, zijn alleen afkomstig van boerderijdieren. Bij gebrek aan voldoende gegevens wordt de soort door de International Union for Conservation of Nature (IUCN) opgenomen in de categorie “minst zorgwekkend”. De levensduur van de sable is 8 tot 12 jaar in het wild en tot 18 jaar in gevangenschap.