Reproductie en levenscyclus van een lieveheersbeestje

Kinderen en volwassenen verbazen zich regelmatig over het kruisen van wegen met een Europees lieveheersbeestje (Coccinella septempunctata). Zijn ronde vorm en zijn oranje tot rode kleur onderbroken door zwarte stippen worden niet als weerzinwekkend beschouwd, en het beestje wekt over het algemeen sympathie, vooral omdat het geen ziekte overdraagt, niet prikt en nuttig is voor het onderhoud van de tuin. Als je concrete vragen hebt over zijn leven, dan is hier iets om je nieuwsgierigheid naar zijn voortplantingswijze en zijn levenscyclus te bevredigen.

Gaat het lieveheersbeestje dood in de winter?

Het lieveheersbeestje wordt geassocieerd met zonnige dagen. In de winter kom je er geen tegen. Hoe zit het met het insect? Gaat hij dood of houdt hij gewoon een winterslaap?

Het tweede antwoord is het juiste. Het lieveheersbeestje is een van die zeldzame insecten die tijdens het koude seizoen overwinteren. In september en oktober zoeken volwassen lieveheersbeestjes hun winterslaapplaats op. Het kan in de spleet van een huisgevel zijn, in de stijl van een raam, onder de planken van een schuur, tussen de stenen van een muur of in de spleten van de schors van een boom. Als de lieveheersbeestjes een te vochtige plek kiezen, zoals gebladerte, kunnen ze worden gedood door een microschimmel. Eind oktober zullen alle lieveheersbeestjes naar hun winterslaapplaats zijn verhuisd.

Omdat ze tijdens de koude periode van hun vetreserves leven, verhogen lieveheersbeestjes hun voedselconsumptie vooraf. Omdat bladluizen niet meer zo talrijk zijn als op zonnige dagen, diversifiëren ze hun dieet en eten ze evenveel geleedpotigen als stuifmeel of nectar.

Zodra de locatie is gekozen, gaan de lieveheersbeestjes rusten. Bij insecten wordt dit diapauze genoemd. Extreme omgevingsomstandigheden zoals hitte of droogte produceren hetzelfde effect. De eerste functie die moet stoppen, is die van reproductie. Het functioneren van de voortplantingsorganen is inderdaad erg energie-intensief.

Lieveheersbeestjes hervatten hun activiteit pas als de temperatuur stijgt, met de lente, ongeveer in maart. Op dit moment is de activiteit gewijd aan reproductie.

Als uw tuin geen geschikte overwinteringsplaatsen heeft, kunt u een schuilplaats bouwen met gerecupereerde planken, stenen, bakstenen, leien, tegels, stukken schors, enz., op voorwaarde dat de elementen gaten of scheuren hebben. Kies een zonnige locatie om uw installatie op te zetten.

Levenscyclus lieveheersbeestje

In het wild heeft het Europese lieveheersbeestje een levensverwachting van 2 of 3 jaar. Zijn levenscyclus lijkt op die van veel andere insecten. Het lieveheersbeestje is een kever en doorloopt, net als alle andere, 4 stadia van ontwikkeling.

De eerste is de eierfase. Als de paring eenmaal heeft plaatsgevonden, legt het vrouwtje haar eitjes aan de binnenkant van een door bladluizen bevolkt blad. Ze zijn verdeeld over de plant zodat niet alle larven op dezelfde plek uitkomen, anders zou het gaan concurreren. De eitjes van het Europese lieveheersbeestje zijn oranjegeel van kleur en zijn ongeveer 1,5-2 mm groot. Voor de andere soorten varieert hun grootte tussen 0,25 en 2,4 mm: de eieren van de neda zijn groot. Een vrouwelijk lieveheersbeestje legt ongeveer 50 eitjes per seizoen. Bivoltiene soorten leggen twee keer zoveel.

Na 4 tot 10 dagen komen de eieren uit in larven. Bij Europese lieveheersbeestjes zijn ze blauwgrijs van kleur met zwarte en oranje stippen. Hun grootte is 8-10 mm. Deze jonge lieveheersbeestjes hebben een zacht, langwerpig, vleugelloos lichaam. Hun vorm is langwerpig. Ze lijken weinig op volwassen lieveheersbeestjes. Ze voeden zich eerst met de schaal van het ei, daarna met de bladluizen die aanwezig zijn op het blad waarop de eieren zijn afgezet. Als het voedsel beperkt is, leggen vrouwtjes onbevruchte eieren die worden gebruikt om de larven te voeden. Terwijl ze groeien, veranderen deze larven verschillende keren van huid, er wordt gezegd dat ze vervellen. Dit gebeurt één tot vijf keer, afhankelijk van de soort lieveheersbeestje.

12 dagen tot een maand later (dit verschilt per soort) zijn de larven voldoende ontwikkeld. Ze hechten zich dan aan het blad en produceren zijden draden die een omhulsel vormen waarin ze een week roerloos blijven: dit is de nimf. Het is geel en zwart van kleur en meet 5 tot 7 mm.

Het is na 8 dagen dat de volwassene tevoorschijn komt. De metamorfose als zodanig vindt plaats in ongeveer twintig minuten. Het volwassen lieveheersbeestje dat uit de nimf komt, is aanvankelijk geel met nauwelijks zichtbare witte stippen. Het krijgt zijn kenmerkende rode kleur in een paar uur. De oude huid, een exuviae genaamd, blijft aan het blad vastzitten totdat de wind en regen het verwijderen.

In één jaar kunnen twee generaties larven elkaar opvolgen: één in het voorjaar en één in de vroege zomer. In dit geval wordt de soort lieveheersbeestje bivoltine genoemd.

Aziatische lieveheersbeestjeswedstrijd

Het Aziatische lieveheersbeestje werd in de jaren zeventig in Noord-Amerika geïntroduceerd om bladluizen en ander gewasongedierte te bestrijden. Vanaf het larvale stadium consumeert het inderdaad meer schadelijke insecten dan zijn Europese neef.

Deze soort kon lange tijd niet tegen strenge winters en moest daarom elk jaar opnieuw worden uitgezet. Van zijn kant heeft de man enkele voorzetten gemaakt om dit te verbeteren. En dit lieveheersbeestje ontwikkelde uiteindelijk het vermogen om strenge winters te overwinnen. Aan het einde van de winter wordt hij nu eerder wakker dan het Europese lieveheersbeestje, dat wil zeggen zodra de temperatuur de 9°C bereikt. Tegenwoordig is het invasief geworden, omdat het veel meer nakomelingen heeft dan inheemse soorten. Wetenschappers hebben ontdekt dat overal waar het Aziatische lieveheersbeestje aanwezig is, inheemse populaties worden gedecimeerd.

Het Aziatische lieveheersbeestje is iets groter dan de inheemse soort en is tussen de 6 en 10 mm lang. De kleur varieert van mosterdgeel tot donker roodachtig oranje. Dit lieveheersbeestje kan een variabel aantal zwarte stippen op zijn dekschilden hebben, of helemaal geen. Het wordt meestal herkend aan de twee ovale, witte vlekken aan weerszijden van zijn kop, evenals aan de M-vormige markering achter zijn kop.