Progressieve retinale atrofie bij honden: oorzaken, symptomen, behandelingen en preventie

Progressieve hondenatrofie is een ziekte die het netvlies van de hond aantast. Als je de oorzaken en symptomen wilt weten, meer wilt weten over mogelijke behandelingen en mogelijke preventie, vat dit artikel alles samen wat er te weten valt.

Wat is progressieve retinale atrofie bij honden?

Progressieve retinale atrofie wordt ook wel retinitis pigmentosa genoemd. Het is een algemene term die feitelijk verwijst naar verschillende ziekten die het oog van de hond aantasten, en meer specifiek de buitenste lagen van het netvlies. De resulterende aandoeningen hebben vaak invloed op beide ogen en veroorzaken een min of meer volledig verlies van het gezichtsvermogen.

De verschillende vormen van progressieve retinale atrofie

Eén vorm van deze ziekte veroorzaakt degeneratie van zowel staafjes als kegeltjes. Het is de meest voorkomende. Staafjes en kegeltjes worden op dezelfde manier beïnvloed. Het zicht van de hond verslechtert doorgaans rond de leeftijd van 2 jaar en leidt tot totale blindheid rond de leeftijd van 7 of 8 jaar. Deze zelfde degeneratie kan eerder optreden (door dierenartsen als onderscheidend geïdentificeerd), waarbij de symptomen vóór de leeftijd van 3 maanden verschijnen.

Een andere vorm van de ziekte veroorzaakt een abnormale of onvolledige ontwikkeling van het netvlies. Dit gebeurt tijdens de zwangerschap. Visusstoornissen ontstaan ​​daarom al vrij vroeg, vanaf de leeftijd van 6 maanden, waarbij totale blindheid doorgaans vóór de leeftijd van 1 jaar optreedt.

Een andere aandoening heeft alleen invloed op de kegeltjes. De ziekte komt voor bij twee rassen, de malamute en de pointer, maar manifesteert zich in elk van deze rassen op verschillende manieren: snel verlies van het gezichtsvermogen overdag tijdens de eerste twee levensmaanden bij de malamute, terwijl de pointer alleen fotofobie ontwikkelt, wat een verhoogde gevoeligheid voor licht.

Een andere vorm van progressieve retinale atrofie resulteert daarentegen alleen in blindheid ’s nachts of bij weinig licht, waarbij het zicht overdag behouden blijft. Deze ziekte komt voor bij Brie-herders en beagles. Ze hebben moeite met het zien van stilstaande objecten voor zich, maar nemen beweging goed waar. De aandoening ontwikkelt zich vanaf de leeftijd van 6 maanden, de hond groeit mee met de ziekte en compenseert. De diagnose wordt daarom vaak vrij laat gesteld.

Ten slotte tast een laatste vorm van de ziekte de gepigmenteerde laag aan die zich op het buitenoppervlak van het netvlies bevindt. Waargenomen bij Labrador retrievers en border collies lijkt een tekort aan vitamine E het uiterlijk ervan te bevorderen.

Wat veroorzaakt progressieve retinale atrofie bij honden en kan dit worden voorkomen?

Retinale atrofie, in welke vorm dan ook, is een erfelijke ziekte. Tot op heden is het geïdentificeerd in ongeveer honderd verschillende rassen. Zoals we hebben gezien, verschijnt en ontwikkelt de ziekte zich, afhankelijk van het type aandoening, bij elk hondenras anders. Fokkers beschikken over een gevalideerde test voor drie hondenrassen die als bijzonder vatbaar worden beschouwd: Gordon-setters, Ierse rode setters en Engelse setters. Omdat de enige manier om op deze ziekte te reageren, is door deze op te sporen, om te voorkomen dat honden die deze pathologie dragen, worden gereproduceerd. Het komt ook vrij vaak voor bij speelgoedpoedels, schnauzers, Yorkshire terriers, cocker-spaniëls en collies.

In sommige landen, waaronder Frankrijk en België, opent de aangifte van de ziekte de mogelijkheid om de verkoop van het dier te annuleren. Maar dit komt zelden voor omdat de diagnose binnen 30 dagen na de aankoopdatum moet worden gesteld. De ziekte manifesteert zich echter doorgaans pas na enkele maanden of jaren van het leven, afhankelijk van de vorm van retinale atrofie.

Bestaat er een behandeling voor progressieve retinale atrofie bij honden?

Tot op heden bestaat er geen behandeling om het dier te genezen of zelfs maar in te spelen op zijn evolutie. Je kunt de ziekte alleen diagnosticeren en de hond helpen er beter mee te leven. Het is uw verantwoordelijkheid als eigenaar om de veiligheid van uw zieke huisdier te garanderen. U moet zijn omgeving aanpassen naarmate de aandoening waaraan hij lijdt evolueren, afhankelijk van of het zicht van de hond overdag of ’s nachts meer verstoord is, of slechts één oog of beide ogen aangetast zijn, enz.

Zelfs als uw hond van zwemmen hield, is het vanzelfsprekend dat als hij blind wordt, het niet meer mogelijk is hem te laten zwemmen. Het is aan u om de situatie te beoordelen en in te schatten onder welke omstandigheden het mogelijk is om uw hond uit te laten. In een dichtbevolkte stedelijke omgeving vormen voetgangers, fietsers en automobilisten zoveel gevaren die uw dier niet meer ziet aankomen en dus niet meer kan vermijden.

Als de hond blind is, moet u uzelf dwingen geen voorwerpen over de grond te laten slepen, de voorkeur te geven aan degelijk speelgoed, hem niet langer de trap te laten betreden… Maar weet dat een hond zich beter en sneller aanpast dan een mens aan de verlies van gezichtsvermogen, door te compenseren met zijn andere zintuigen, reuk en gehoor

Wat zijn de symptomen die progressieve retinale atrofie bij honden identificeren?

Deze ziekte is op geen enkele manier pijnlijk, maar leidt tot problemen met het gezichtsvermogen die zelfs tot blindheid kunnen gaan. Er vormt zich eerst een waargenomen beeld op het netvlies, waar de kegels en staafjes daarin licht transformeren in een elektrisch signaal dat naar de hersenen wordt verzonden. Wanneer een hond lijdt aan progressieve retinale atrofie, degenereren de kegeltjes en staafjes en sterven ze af, wat de kwaliteit van het uitgezonden elektrische signaal beïnvloedt. Het gevolg is dat het dier zijn omgeving niet meer volledig waarneemt en tegen voorwerpen aan gaat botsen. Het is onmogelijk om de snelheid van de progressie van de ziekte te voorspellen. Het verlies van gezichtsvermogen kan geleidelijk of geleidelijk, langzaam of plotseling gebeuren.

De diagnose wordt pas echt gesteld door direct onderzoek van de fundus door een specialist. Als het onderzoek geen zekerheid biedt, zullen genetische tests, die alleen voor bepaalde rassen beschikbaar zijn, het mogelijk maken de verantwoordelijke genetische mutatie te identificeren. Het kost honderd euro en de resultaten komen pas een maand na de monstername binnen.