Papierwespen, een geslacht van meer dan 300 soorten sociale wespen

Veel kinderen hebben de reflex om opgewonden te raken zodra een wesp rond hun zoete frisdrank of hun ijs begint te cirkelen. Wespen zijn eng. Toch is er niet zo veel van hen te vrezen. Door hem wat beter te leren kennen, is het mogelijk om met jezelf te redeneren en kalm te blijven, misschien zelfs om ze wat beter te observeren. Terwijl je wacht om er een tegen te komen, nodigt dit artikel je uit om meer te weten te komen over papierwespen.

Hoe ziet een papieren wesp eruit?

Er zijn duizenden verschillende wespensoorten in de wereld. Sommige zijn solitair (metselaar of pottenbakkerswesp) en andere zijn sociaal.

De groep sociale wespen is zelf verdeeld in 3 subgroepen:

• gewone wespen,
• Duitse wespen,
• En papier wespen (Polistines), die alleen al bijna 300 soorten vertegenwoordigen.

Al deze wespen delen anatomische overeenkomsten. Een papierwesp heeft dus, net als andere wespen:

• 3 paar benen,
• Twee paar transparante vleugels. Het achterste paar is kleiner en hecht aan het voorste paar, waardoor de indruk wordt gewekt dat het insect maar één paar vleugels heeft,
• Vooruit,
• Een haarloze borst,
• Een buik goed los van de thorax (die de beroemde wespentaille vormt),
• Een kauw-lik-mondapparaat,
• Een intrekbare gladde angel die niet te zien is als het dier er niet klaar voor is en die meerdere keren gebruikt kan worden.

De grootte van een wesp verschilt per soort. In Frankrijk leven een tiental soorten papierwespen. Deze wespenfamilie is afkomstig uit Europa. Het heeft zich verspreid naar Australië en Noord-Amerika, waar het nu als invasief wordt beschouwd. De term poliste komt van het Griekse polistes wat “stadsbouwer” betekent.

In Frankrijk is de meest verspreide soort de Gallische papiervis (Polistes dominulus). In vergelijking met een gewone wesp (Vespula vulgaris), het is langer en dunner. Maar laten we wat dichterbij komen…

Het meet tussen 1,2 cm en 1,5 cm lang, de koningin is iets groter, met een lengte variërend tussen 1,3 cm en 1,8 cm. Met een paar elementen kun je het gemakkelijk onderscheiden van gewone en Germaanse wespen. Het begint met de uiteinden van de antennes die een clubvorm vormen. Ze zijn geeloranje van kleur, in tegenstelling tot de zwarte antennes van de andere twee soorten. Tijdens de vlucht laten ze hun lange achterpoten naar beneden hangen: bij het zien ervan vragen niet-ingewijden zich af wat het insect bij zich draagt. In rust houdt het de vleugels aan weerszijden van het lichaam uit elkaar.

Het gesteelde nest van de papieren wesp

Het nest van papieren wespen is een constructie die de kunst van Japans papier waardig is. Het bouwmateriaal is gemaakt van plantenvezels gewonnen uit dood hout of een plantenstengel, die de insecten vermengen met hun speeksel tot een grijze papierachtige consistentie. Daarom noemen de Engelsen paper wesps paper wesps, papieren wesp).

De plek waar papierwespen hun nest bouwen is over het algemeen droog: onder een steen, op een boomstam of achter luiken, onder een afdak of in een brievenbus. Dit nest is kleiner dan dat van andere wespen; er zijn maar een paar arbeiders actief. Het is niet bedekt door een envelop, wat betekent dat de cellen perfect zichtbaar zijn. De constructie gebeurt volgens dezelfde opeenvolging van bewerkingen:

• Voorbereiding van de ondergrond,
• Constructie van de steel waarop het hele nest zal worden opgehangen,
• Uitwerking van een verticale wand aan het einde van de steel,
• Bouw van een eerste cel.

Vanaf dit stadium zijn de volgende cellen rond de eerste gerangschikt in een zeshoekig patroon. Het ophangen van het nest is een verdedigingsstrategie tegen mieren, effectief in het beperken van de vlucht van larven. Een nest dient maar één jaar.

Met een vrij rustig karakter worden papieren wespen iets agressiever als je het nest te snel nadert. Als het slecht geplaatst is en uw activiteiten belemmert, kan het simpele feit dat u het losmaakt, ertoe leiden dat de insecten het na een paar uur verlaten. Wel is het aan te raden om hiervoor uw lichaam goed te bedekken of een professional in te schakelen. De risico’s zijn hetzelfde als bij andere wespen: de steek veroorzaakt een intens branderig gevoel en hevige pijn. Als de beten dicht bij elkaar liggen, bestaat het risico op een anafylactische shock, ook al is dit zeldzaam.

De Paper Wasp Society

Hymenoptera vormen in het algemeen echte samenlevingen, eusocieties genoemd. Dit wordt gekenmerkt door twee gedragingen:

• De arbeidsverdeling binnen de kolonie,
• En een coöperatie van volwassenen die zorgen voor jongeren van wie zij niet de ouders zijn.

Hoe gebeurt dit meer specifiek bij papierwespen? Het is als de winter voorbij is en het mooie weer begint, dat de oprichtende vrouwtjes, die de vorige herfst zijn bevrucht, uit hun rusttoestand komen om op zoek te gaan naar een broedplaats.

Verschillende oprichtende vrouwtjes kunnen zich associëren om hetzelfde nest te bouwen, maar ze zullen niet hetzelfde niveau in de hiërarchie hebben. Het meest agressieve vrouwtje wordt de dominante. Ze heeft meer ontwikkelde eierstokken en hogere niveaus van jeugdhormoon. Zij is het die de status van laag aanneemt, de anderen worden verbannen naar de rol van arbeiders. Het is echter voldoende dat een van hen feromonen uitzendt die kenmerkend zijn voor de koningin om haar status te veranderen. Dit is anders bij bijen waarbij de koningin morfologisch herkenbaar en onbreekbaar is.

Hoe voedt een papierwesp zich?

Eenmaal volwassen, voeden papierwespen zich, net als andere wespen, met zoete vloeistoffen: nectar van bloemen, honing, sap van rijp fruit, sap van planten. Maar ze jagen ook op andere insecten, zoals vliegen, rupsen of zelfs spinnen, die ze naar hun vleesetende larven brengen. De volwassene kauwt op bepaalde delen van het lichaam van zijn prooi voordat hij deze aan de larve voert. Sociale wespen hebben echter een bijzonderheid: als ze eenmaal zijn gevoed, braken hun larven een zoete vloeistof uit waarmee de volwassenen zich voeden.

Onthoud hier dat wespen superroofdieren zijn. Behalve horzels hebben ze niet veel roofdieren. Als het je lukt om ze te observeren terwijl ze jagen, zul je versteld staan ​​van hun behendigheid. Prooien worden gedetecteerd door te zien en te ruiken. Zodra een slachtoffer is gesignaleerd, duikt de wesp erop neer en spreidt zijn poten zo ver mogelijk uit om het ruim vast te zetten. Als het insect klein is en geen gevaar vormt, steekt de wesp het niet. De wesp kan zijn prooi tijdens de vlucht vangen en dan kalmeren om hem te villen. Is de prooi groter, dan valt de wesp mee in de begroeiing. Het steekt het en klampt zich eraan vast (benen en kaken open) in afwachting van het gif om te werken. Voor een grote vlieg kan dit enkele seconden duren of zelfs een tweede beet vereisen.