Opossum, buideldier met meerdere soorten

We associëren buideldieren met Australië, maar hier is een soort die een uitzondering vormt, voornamelijk evoluerend van Noord-Amerika naar Argentinië. De buidelrat is nogal lui en eet voedsel dat de minste moeite kost om te vinden. Stop met opruimen wanneer de gelegenheid zich voordoet!

De opossum, een Amerikaans buideldier

De opossum is een kleine alleseter die op het Amerikaanse continent leeft, ingedeeld in de orde Didelphimorphia en de familie Didelphidae. De meest bekende soort is de Virginia buidelrat, ook wel bekend als de sarigue. Het zijn bijna de enige buideldieren die buiten Oceanië leven. Ter herinnering, het buideldier is een orde van zoogdieren waarvan de vrouwtjes een buikbuidel hebben waar de jongen na de geboorte worden vastgehouden.

De grote familie van didelphid opossums

De familie Didelphidae omvat 14 geslachten: Chironectes, Didelphis, Gracilinanus, Hyladelphys, Lestodelphys, Lutreolinas, Marmosas, Marmosops, Metachirus, Micoureus, Monodelphis, Philanders, Thylamys en Tlacuatzin. Elk van de 14 geslachten bestaat uit een of meer soorten.

De opossum: spitse snuit en grote oren

Het langgerekte lichaam van de buidelrat en zijn puntige snuit herinneren aan de morfologie van de rat. Zijn driehoekige kop heeft grote, iets uitpuilende ogen en grote oren. Zijn vacht is min of meer donkergrijs, behalve het witte gezicht en de witte keel en de roze neus. De opossum heeft vier rijen vibrissae, elk ongeveer acht centimeter lang, die tot leven komen als ze naar voedsel zoeken. Het buideldier wordt gemiddeld 45 tot 50 centimeter lang, inclusief staart. Vrouwtjes zijn ongeveer 10 cm korter dan mannetjes.

De opossum is een goede klimmer

Afgezien van de yapok (aquatische opossum), komen bijna alle soorten voor in beboste plaatsen en zijn ze semi-boombewonend dankzij hun grijpstaart die ze als hand gebruiken om in bomen te klimmen door zich vast te klampen aan de stam en takken. De opossum is een van de zeldzame zoogdieren waarvan de achterpoten een soort opponeerbare grote teen hebben (hallux genaamd), waardoor het een uitstekende klimmer is, maar een slechte hardloper (maximale snelheid van 13 km/u). Op de grond neemt zijn onhandige manier van lopen een langzaam, bijna duizelingwekkend tempo aan.

De opossum: eerder kraker dan bouwer

Het verspreidingsgebied van Didelphids strekt zich uit van Zuid-Canada tot Noord-Argentinië via de warme gebieden van het zuidoosten van de Verenigde Staten. De buidelrat is nogal lui van aard en aarzelt niet om in het verlaten huis van een dier te hurken in plaats van zijn eigen huis te bouwen. Als hij gedwongen wordt zijn eigen hol te bouwen, vestigt hij zich in de buurt van bossen en moerassen en bekleedt hij zijn galerij met bladeren en twijgen. Het buideldier brengt het grootste deel van de dag slapend door voordat het ’s nachts naar buiten gaat om voedsel te zoeken.

De opossum, meer vleesetend dan vegetarisch

De buidelrat is een alleseter met een vleesetende neiging en voedt zich met verschillende soorten plantaardig en dierlijk materiaal: Insecten, kikkers, hagedissen, slangen, muizen, kuikens, kleine eekhoorns, weekdieren, schaaldieren, regenwormen… Het buideldier eet ook insecten zoals sprinkhanen en andere kevers maar kan worden betrapt op het eten van aas. Zijn vegetarische dieet geeft de voorkeur aan klein fruit – dadelpruimen en bessen – en wordt aangevuld met kruidachtige planten, klavers, zaden, noten. De opossum consumeert over het algemeen alles wat er te vinden is zonder al te veel moeite te kosten. In stedelijke gebieden aarzelt hij niet om de vuilnisbakken te doorzoeken om eetbaar afval eruit te halen.

Bij gevaar speelt de opossum dood

Een landdier, de buidelrat kan gemakkelijk in bomen klimmen om aan gevaar te ontsnappen of iets te vangen dat het echt wil. Als hij geen precieze jachtstrategie heeft, gebruikt hij een vaardige verdedigingsmanoeuvre: wanneer een vijand nadert, doet hij alsof hij dood is. Het buideldier valt op zijn zij, houdt zijn bek open en zijn ogen gesloten. Het vertraagt ​​zijn ademhaling en hartslag en blijft dan stil, zelfs als het roofdier het schudt. Tegelijkertijd kwijlt, poepen en stoot hij een stinkende substantie uit. Gealarmeerd door de geur van ontbinding, zal een niet-wegvangend roofdier zijn prooi loslaten en het gebied verlaten.

Geen fopspeen voor alle kleine opossums

Met een solitair temperament wordt de buidelrat pas sociaal tijdens de paartijd. Buideldieren broeden één tot drie keer per jaar, afhankelijk van waar ze wonen. Na een draagtijd van 12 tot 14 dagen baart het vrouwtje een nest van 8 tot 18 jongen die in embryonale toestand uit haar lichaam komen: ze meten een dikke centimeter en wegen minder dan een gram. Baby’s hebben geen zichtbare ogen of oren. Elke pasgeborene zal dan zijn weg vinden naar het buikzakje om te zogen. Degenen die niet het geluk hebben een speen te vinden (het vrouwtje heeft er ongeveer tien) zullen uiteindelijk sterven.

Baby’s schrijlings op hun moeders

Het mannetje heeft het nest heel vroeg verlaten en de moeder zorgt alleen voor haar jongen, die tien weken in haar buidel blijven. Vervolgens installeert het vrouwtje ze in het nest waar ze tegen elkaar aan kruipen. Als ze op zoek gaat naar voedsel, draagt ​​de moeder haar kroost op haar rug en maakt van de gelegenheid gebruik om te demonstreren hoe ze voedsel kan vinden. Op de leeftijd van veertien weken worden de jongen gespeend en geëmancipeerd. Ze zullen tussen de zes en acht maanden geslachtsrijp zijn.

Opossum: de gevaren van de stad

Dankzij zijn strategie om dood te spelen, ontsnapt de opossum regelmatig aan zijn terrestrische roofdieren zoals wolven, coyotes, vossen en andere carnivoren. Het buideldier blijft echter de prooi van vijanden die uit de lucht komen zoals roofvogels, met name de uil. In de stad zijn ze ook het slachtoffer van aanvallen door katten en honden. De bedreigingen die op de opossum wegen, zijn van verschillende aard: achteruitgang van zijn leefgebied (ontbossing), jacht, wegverkeer. De verschillende soorten vertonen variabele aantallen: sommige zijn door de International Union for Conservation of Nature (IUCN) geclassificeerd als minst zorgwekkend, andere worden met uitsterven bedreigd. De opossum kan 2 tot 3 jaar in vrijheid leven en tot 6 jaar in gevangenschap.