Navigeren door hondenbeetwetten per staat: mensen en huisdieren beschermen

Hondenbeten zijn een serieus probleem, met uiteenlopende gevolgen voor zowel slachtoffers als eigenaren. De wetgeving rondom hondenbeten verschilt per staat, wat navigeren door deze regels complex maakt. Deze gids biedt helderheid over de “hondenbeetwetten” per staat, van “strict liability” tot de “one-bite rule”. Leer hoe u uzelf en uw huisdier kunt beschermen, ongeacht waar u woont, en voorkom onnodige juridische complicaties. Begrijp uw rechten en verantwoordelijkheden als hondenbezitter én als slachtoffer.

Honden zijn fantastische dieren. Het is echter belangrijk om te onthouden dat het nog steeds dieren zijn. Honden kunnen bijten. Dat is een eenvoudig feit van het hoogste niveau, ongeacht de redenering en de omstandigheden.

Ik heb altijd in een huis gewoond met minimaal één hond. Gelukkig ben ik nog nooit kwaadaardig gebeten door een hond. Natuurlijk tel ik de vreemde, speelse puppyknabbels niet mee. Maar ik ken wel mensen die dat zijn geweest.

Als hondeneigenaar is het uw verantwoordelijkheid om uw hond onder controle te houden. De hondeneigenaar is ook verantwoordelijk voor het leren en begrijpen van de hondenbeetwetten in zijn staat.

Wetten kunnen van locatie tot locatie verschillen, en zelfs als uw pup altijd een toonbeeld van goed gedrag is geweest, kunt u nooit voorzichtig genoeg zijn.

Dit artikel zal helpen enig licht te werpen op de verschillende wetten bij hondenbeten, zodat u beter gepositioneerd kunt zijn als u plotseling te maken krijgt met een slechte hond.

Hondenbeetwet per staat

De onderstaande kaart toont de hondenbeetwet die van toepassing is in verschillende staten in de VS

Wat is aansprakelijkheid voor hondenbeten?

Aansprakelijkheid bij hondenbeten verwijst naar de aansprakelijkheidslast die bij hondenbezitters ligt bij elk afzonderlijk geval van een gemelde hondenbeet.

De aansprakelijkheid voor hondenbeten is geen enkele wet, maar een concept dat is gebaseerd op drie overkoepelende kernconstructies die het hondenbezit regelen en de kwestie van de aansprakelijkheid die voortvloeit uit een hondenbeet.

In alle staten, inclusief het District of Columbia, bestaat een zekere mate van aansprakelijkheid voor hondenbeten. De drie grondbeginselen rond de staatswetten bij het bijten van honden worden hieronder uitgelegd.

• Statuut hondenbeet: In de statuten van hondenbeten staat dat zonder enige twijfel alle aansprakelijkheid bij de hondenbezitter ligt in het geval van een hondenbeet. Hierbij blijft het de vraag of de eigenaar aanwezig was en ook of de beet kwaadwillig of per ongeluk was.
• Regel van één hap: De one-bite-regel is een iets mildere houding die in bepaalde staten bestaat. Zoals de naam al doet vermoeden, bestaat de one-bite-regel om de aansprakelijkheid van hondeneigenaren te beschermen voor de eerste keer dat een hond bijt. Volgens de one-bite-regel is de hondeneigenaar pas aansprakelijk als de gevaarlijke neigingen van de hond als een reëel terugkerende eigenschap zijn aangetoond. Zoals het er nu voorstaat, wijken steeds meer staten af ​​van de one-bite-regel ten gunste van strikte aansprakelijkheidswetten die hondenbezitters verantwoordelijk houden voor eventuele verwondingen veroorzaakt door hun hond, ongeacht of de hond in het verleden al dan niet gevaarlijk gedrag heeft vertoond.
• Nalatigheid van de hondeneigenaar: Een ander belangrijk aspect van aansprakelijkheid voor hondenbeten is de kwestie van nalatigheid. In sommige staten is nalatigheid van hondeneigenaren vereist om aansprakelijk te kunnen worden gesteld na een hondenbeet. De nalatigheid van de eigenaar moet bewijzen dat hij er niet in is geslaagd zijn hond onder controle te houden.

Hoe streng is de aansprakelijkheid voor hondenbeten?

Strikte aansprakelijkheid is een juridische terminologie die verschillende problemen omvat, waaronder een onrechtmatige daad bij een hondenbeet of een hondenbeetstatuut.

Een wet op strikte aansprakelijkheid voor hondenbeten is bedoeld als een wet die 100% van alle financiële aansprakelijkheid als gevolg van hondenbeten bij de eigenaar legt. Dit ongeacht of het betreffende dier een gevaarlijke hond is of niet.

Risicoaansprakelijkheid is echter een complex onderwerp dat in de VS enorm verschilt. Er is geen enkel overkoepelend statuut voor hondenbeten in de VS. Als gevolg hiervan zijn er in elke staat verschillende hondenbeetstatuten van kracht. Sommigen nemen een hard en snel standpunt in over verwondingen door hondenbeten, terwijl anderen een of meer kanttekeningen plaatsen.

Strikte aansprakelijkheid houdt in dat een beet niet van een gevaarlijke hond hoeft te komen om ervoor te zorgen dat de eigenaar van de hond aansprakelijk is. Een hond wordt beschouwd als eigendom van de eigenaar en als zodanig zijn zij verplicht ervoor te zorgen dat hun hond te allen tijde onder controle wordt gehouden.

Een van de meest voorkomende uitzonderingen op het hondenbeetstatuut is het geval van overtreding of het anderszins illegaal betreden van een locatie of pand.

Een andere vraag die vaak wordt gesteld bij het kijken naar risicoaansprakelijkheid is wanneer er geen sprake is van lichamelijk letsel; er reden is om te bewijzen dat de nalatigheid van de eigenaar ervoor heeft gezorgd dat de hond heeft gebeten.

Als de eigenaar de wrede neigingen van zijn hond kende en niets deed om de kans op een aanval te verkleinen, kan hij of zij op grond van een andere onrechtmatige daad aansprakelijk worden gesteld.

Waar ben ik aansprakelijk voor onder een hondenbeetstatuut?

Volgens de meeste hondenbeetstatuten bent u aansprakelijk voor de daaruit voortvloeiende kosten als een hond iemand bijt.

Zelfs als uw hond niet als een gevaarlijk dier wordt beschouwd of de persoon geen lichamelijk letsel toebrengt, blijft u aansprakelijk volgens de strikte aansprakelijkheidswetten in de meeste staten.

Hieronder vindt u vier veelvoorkomende kosten waarvoor u als hondeneigenaar aansprakelijk bent.

Materiële schade: Mocht u of de eigenaar van de locatie waar de aanval heeft plaatsgevonden schade hebben geleden aan hun eigendommen, zowel publieke als private eigendommen, dan kan er een claim worden ingediend tegen de staatswet of het hondenbeetstatuut.

Verlies van inkomen: Een hondenbeet is zelden alleen een kwestie van de beet zelf. Er kan een blijvende impact zijn die rechtstreeks voortvloeit uit de beet. Het onvermogen om te werken of een inkomen te ontvangen, zelfs voor een korte periode, kan deel uitmaken van elke aansprakelijkheidsclaim.

Medische rekeningen: Medische rekeningen lopen snel op na een hondenbeet. Zelfs als dit alleen maar het gevolg is van de speelsheid van de hond, kunnen eventuele directe door de hond veroorzaakte medische kosten onderdeel worden van een hondenbeetclaim.

Algemene pijn en lijden: Algemene pijn en lijden is een brede term, zelfs onder een hondenbeetstatuut, die doorgaans het aanhoudende trauma omvat dat een gewonde persoon oploopt na een hondenbeetincident.

Voor een hondeneigenaar is er goed nieuws. Voor veel mensen bieden de meeste huiseigenarenverzekeringen – en veel huurdersverzekeringen – ook een voorziening voor aansprakelijkheid voor hondenbeten.

Het is echter ook belangrijk om te begrijpen dat, hoewel een verzekeringspolis hondenbeten kan dekken, elke daaruit voortvloeiende claim zal resulteren in een hogere premie of dat die specifieke clausule nietig wordt verklaard voor toekomstige hondenbeetincidenten.

Zijn artsen verplicht om elke hondenbeet in elke staat te melden?

In de meeste Amerikaanse staten zijn artsen verplicht hondenbeten bij mensen te melden. De verplichting om hondenbeten te melden betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat dit tijdig gebeurt.

Er zijn veel gevallen waarin de uiteindelijke melding die wordt ingediend en uiteindelijk actie onderneemt, plaatsvindt nadat een aanzienlijke periode is verstreken.

Interessant is dat veel staten vereisen dat een hondenbeet niet aan de politie wordt gemeld voor vervolgingsdoeleinden, maar aan de dierenbeschermingsafdeling van de staat of de staatsgezondheidsafdeling.

Hoewel er misschien niet in elke staat een wettelijke verplichting bestaat om een ​​hondenbeet te melden, luidt de morele verplichting wel dat elke interactie met een slechte hond moet worden gemeld.

Zelfs als een hondenbeet er niet toe leidt dat de gewonde een uitgebreide behandeling nodig heeft, is het belangrijk dat elke beet aan de bevoegde autoriteiten wordt gemeld.

Alle potentieel gevaarlijke honden moeten in de gaten worden gehouden, zodat ernstigere aanvallen op lichamelijk letsel in de toekomst kunnen worden voorkomen.

Hoewel een hond een zeer gedomesticeerd dier blijft, is het belangrijk om te onthouden dat het precies dat dier is en dus wordt bestuurd door een basisinstinct.

Hoe vaak kan een hond bijten voordat hij wordt afgemaakt?

Hoewel er in bepaalde staten en onder bepaalde verzachtende omstandigheden verschillende regels kunnen gelden, wordt een hond meestal geëuthanaseerd nadat er twee afzonderlijke gevallen zijn geweest waarin de gevaarlijke neigingen van een hond zich realiseerden.

Het is interessant om op te merken dat zelfs als er sprake is van een hondenbeet waarbij twee of meer mensen betrokken zijn, dit nog steeds slechts als één incident telt.

Sommige gevallen waarin de standaardwet inzake hondenbeten kan worden overschreven, zijn wanneer de hondenaanvallen worden gepleegd door een hond die is getraind (legaal of illegaal) om te vechten en te doden.

De gebruikelijke uitzondering op deze regel zijn politie- of militaire werkhonden.

Huisdieren mogen geen risico vormen voor het publiek. Zelfs op privéterrein mag een hond geen aanvalsrisico vormen. Een hondeneigenaar moet zijn of haar hond te allen tijde onder controle kunnen houden.

In gevallen waarin de hondenbeet niet rechtstreeks voortkomt uit een situatie waarin het publiek of de gebeten persoon echt gevaar liep, kleinere bijtincidenten en ongevallen waarbij de nalatigheid van de gebeten persoon heeft bijgedragen aan de aanval, gebruiken de meeste staten de regel voor één bijt.

Dit betekent dat de meeste honden na een bijtaanval een tweede kans krijgen.

Kun je eisen dat een hond geëuthanaseerd wordt als hij je bijt?

Nee, ongeacht of u ernstig letsel oploopt of iets oppervlakkigs, de daaruit voortvloeiende euthanasie heeft u niet onder controle.

In plaats daarvan moeten de juiste wijzigingen in de rapportage rondom hondenbeetincidenten met strikte aansprakelijkheid worden gevolgd.

De beslissing om te euthanaseren ligt bij de afdelingen dierenwelzijn en staatsgezondheid en zal komen nadat zij de zaak en eventuele toepasselijke geschiedenis hebben bestudeerd.

Kortom, tenzij een hond als een gevaar voor het publiek of als intrinsiek kwaadaardig wordt beschouwd, zal hij na een beet niet onmiddellijk worden geëuthanaseerd.

Statuten inzake hondenbeten met strikte aansprakelijkheid in de Verenigde Staten

In de meeste staten. de strikte aansprakelijkheid voor een hondenbeetstatuut is gebaseerd op één kernvraag, die zich vervolgens vertakt in de individuele wetgevende macht van de staat.

Heeft het hondenincident geleid tot een beet?

Sommige staten bevestigen hun standpunt dat de wettelijke aansprakelijkheidswetten alleen van toepassing zijn als het incident een duidelijke en zichtbare beet was.

De strikte aansprakelijkheidswetten van Californië zijn alleen van toepassing als er een hondenbeet is geweest die tot letsel heeft geleid. De belangrijkste uitzondering op deze regel is in geval van overtreding, waarbij wordt aangenomen dat de gevaarlijke neigingen van de hond zijn veroorzaakt door de ongeoorloofde aanwezigheid van de gebeten persoon.

Colorado heeft een vergelijkbare bijtbehoefte; Er is echter nog een aanvullende voorwaarde voordat aansprakelijkheid voor een hondenbeet wordt toegewezen, waarbij de bijtwond als ernstig letsel moet worden beschouwd.

Omgekeerd legt Minnesota strikte aansprakelijkheidswetten op die de vereiste voor een beet wegnemen.

Als een persoon bijvoorbeeld wordt achtervolgd door een hond of gewond raakt als gevolg van een niet-beet-interactie met een hond, kan de gewonde persoon nog steeds aansprakelijkheid claimen tegen de hondeneigenaar.

Dat gezegd hebbende, heeft de staat ook duidelijke uitzonderingen voor zowel overtreding als provocatie.

Een verder verschil in de eisen per staat inzake strikte aansprakelijkheid voor een hondenbeet wordt opgemerkt in North Carolina, waar strikte aansprakelijkheid alleen geldt voor honden ouder dan zes maanden en die tijdens de nacht als ‘loslopend’ werden beschouwd.

Evenzo is er in Louisiana geen vereiste voor een beet om risicoaansprakelijkheid vast te stellen; de aanval moet echter een niet-uitgelokt incident zijn waarbij de eigenaar van de hond wist dat hij meer had kunnen doen om het te voorkomen.

In wezen varieert het hondenbeetstatuut voor risicoaansprakelijkheid zo sterk van staat tot staat dat er geen duidelijke basisdefinitie bestaat die kan worden gevolgd.

Vaak is het gemakkelijker om risicoaansprakelijkheid samen te vatten op basis van uitsluitingen uit het gewoonterecht. De meerderheid van de staten is het erover eens dat de aansprakelijkheid niet bij de hondeneigenaar ligt als de beet het gevolg is van overtreding of enige andere illegale activiteit die plaatsvindt op het terrein van de eigenaar.

Dit is ongeacht de gevaarlijke neigingen van een hond.

Wat zijn de meest voorkomende uitzonderingen op aansprakelijkheid onder een hondenbeetstatuut?

In de verschillende staten zijn er verschillende uitzonderingen op risicoaansprakelijkheid. Hieronder staan ​​echter enkele van de meest voorkomende uitzonderingen met betrekking tot strikte aansprakelijkheid voor hondenaanvallen.

Overtreding: Overtreding omvat het zich zonder toestemming van iemand op privé-eigendom bevinden.

Veel risicoaansprakelijkheidszaken of conventies voor hondenbeten sluiten de aansprakelijkheid expliciet uit in gevallen van overtreding. Een hond is een huisdier en mag bij zijn baasje wonen. Het privé-eigendom van de eigenaar is dus ook eigendom van de hond.

Provocatie: Provocatie omvat elke handeling of handelingen die een hond kunnen ophitsen en ervoor kunnen zorgen dat hij op een agressieve manier uithaalt.

Veel staten, waaronder Connecticut en Delaware, kennen duidelijke uitzonderingen op het gebied van strikte aansprakelijkheid wanneer de hondenbeet het gevolg is van provocatie. Dit omvat vaak incidenten waarbij de gewonde persoon net zo goed probeerde te bewijzen dat de eigenaar ongelijk had als de hond zelf.

Materiële schade: Hoewel het niet zo gebruikelijk is als sommige van de andere uitzonderingen op het gebied van risicoaansprakelijkheid, is schade aan eigendommen vaak uitgesloten onder de aansprakelijkheidswetten. Het kan echter vaak worden geclaimd op grond van een ander statuut dat op dezelfde aansprakelijkheidsvordering kan worden toegepast.

Militaire honden of wetshandhavingsdieren: De meeste staten hebben een directe uitzondering op de aansprakelijkheid voor hondenbeten als het gaat om militaire of politiehonden. Veel staten geven geen verdere definitie, terwijl sommigen zeggen dat de uitzondering op risicoaansprakelijkheid alleen betrekking heeft op dergelijke honden terwijl ze dienst hebben.

Locatie: Locatieaansprakelijkheid is een veel voorkomende uitsluiting van strikte aansprakelijkheid en heeft betrekking op de plaats waar de hond was toen de aanval plaatsvond.

Rhode Island heeft bijvoorbeeld een staatsstatuut dat hondenbeten uitsluit die plaatsvonden binnen het ‘eigenaarsverblijf’, wat kan worden opgevat als op privéterrein.

Als het gaat om veel voorkomende uitzonderingen op risicoaansprakelijkheid en de one-free-bite-regel, is het zo dat veel staatsstatuten hun eigen fraseologie gebruiken, maar vaak hetzelfde zeggen.

Waar de één de verblijfplaats van de eigenaar vermeldt, kan een ander zeggen dat de vrijstelling alleen van toepassing is als de hond niet vrij rondloopt.

Uiteindelijk zeggen ze allebei hetzelfde. Het feit dat u zich op privé-eigendom bevindt, kan rechtstreeks van invloed zijn op de haalbaarheid van een risicoaansprakelijkheidsclaim.

Conclusie

Als we kijken naar aansprakelijkheid en de verschillende definities van het hondenbeetstatuut, is er geen eenvoudige of gemakkelijke manier om de zaken te benaderen.

Als huisdieren bevinden honden zich vaak in de aanwezigheid van andere mensen, en allerlei omstandigheden kunnen tot een hondenaanval leiden.

Er bestaat geen enkele wet op het gebied van hondenbeten vanwege de gevarieerde aard van potentiële incidenten. Als gevolg hiervan blijft de hondenbeetwet een zeer controversiële en ingewikkelde aangelegenheid.

Dierenaanvallen zijn nooit oké, en dergelijke incidenten moeten worden gemeld en overgelaten aan mensen die de wet begrijpen. Als u een civielrechtelijke aansprakelijkheidszaak wilt starten, kunt u het beste advies inwinnen en vertrouwen op de eerlijkheid van de wettelijke aansprakelijkheidswet van uw staat.

Heeft u ooit last gehad van een hondenbeet? Heeft u een aansprakelijkheidsclaim ingediend voor iets dat voortvloeit uit uw letsel? Hoe ben je omgegaan met de beet en de daaruit voortvloeiende juridische uitdaging? Laat het ons weten in de reactie.

Kortom, navigeren door de hondenbeetwetgeving per staat is essentieel voor zowel de bescherming van mensen als huisdieren. Het begrijpen van de nuances tussen ‘strict liability’ en ‘one-bite’ regels, en het belang van preventie door middel van training en socialisatie, is cruciaal. Door verantwoordelijkheid te nemen als eigenaar en op de hoogte te zijn van de lokale wetgeving, kunnen we bijdragen aan een veiligere omgeving voor iedereen. Verder onderzoek naar specifieke staatswetten is sterk aanbevolen.