Narwal, langhoornig zeezoogdier

Fotocredit: Dr. Kristin Laidre

De narwal is een geweldig zeezoogdier dat leeft in de ijskoude wateren van de Noordpoolzone. Deze vleeseter heeft een lange hoorn, waarvan de details nog onbekend zijn. Laten we deze grote walvisachtigen, de zee-eenhoorn, ontdekken en kijken welke bedreigingen voor deze soort wegen.

De narwal: belangrijkste kenmerken

De narwal (Monodon monoceroswat hoorn of enkele tand betekent) is een walvisachtigen die behoort tot de familie van Monodontidae. Dit zeezoogdier heeft de bijnaam Zee-eenhoorn gekregen omdat het een hele lange “slagtand” heeft.

Hij leeft in de Noordelijke IJszee, voor de kust van Groenland, Noorwegen, Canada en zelfs Rusland. Het is een gezellig dier, dat wil zeggen dat het in groepen van maximaal twintig individuen leeft. Maar wanneer ze migreren om te anticiperen op de vorming van ijs, kunnen verschillende groepen zich verenigen en een indrukwekkende verzameling narwallen vormen. Deze migraties blijven echter relatief geconcentreerd in één geografisch gebied. Walvisachtigen kunnen bijvoorbeeld de winter doorbrengen in de Barentszzee of in het zuidelijke deel van de Groenlandse Zee.

De narwal wordt tegen de kou beschermd door een dikke laag gevasculariseerd vet. Het heeft kleine vinnen maar geen rugvin, en een kleine ronde kop. Het volwassen mannetje wordt maximaal 5 m lang, waarbij de lengte van zijn “hoorn” moet worden opgeteld en zijn gewicht kan oplopen tot 1,6 ton. Deze walvisachtige meet bij de geboorte al 1,50 m en weegt bijna 80 kg. Wat de kleur betreft, deze verandert met de leeftijd, aangezien de juveniel zwartachtig blauw is en de volwassene zwart en naarmate hij ouder wordt, wordt hij bedekt met witte vlekken. Als de narwal heel oud is, is zijn huid bijna wit.

De levensverwachting van de narwal is ongeveer 50 jaar.

De hoorn van de narwal: een uniek kenmerk in de natuur

Op zeldzame uitzonderingen na draagt ​​alleen de mannelijke narwal deze grote gedraaide “slagtand”, die ook wel hoorn of tand wordt genoemd. In werkelijkheid is het inderdaad een hypertrofische snijtand met de pulp aan de buitenkant en het zeer dunne laagje glazuur aan de binnenkant. Het is bedekt met bijna 10 miljoen zenuwuiteinden. Het ontstaat links van de bovenkaak van het dier. De lengte van de tand van de narwal kan 3 meter bedragen en het gewicht 10 kg. Hij groeit zodra de walvisachtigen de leeftijd van 1 jaar bereiken, waarbij hij de bovenlip kruist, en de groei – in een spiraal – gaat ongeveer 8 jaar door.

Het is dankzij dit unieke sensorische orgaan in de natuur – flexibel hoewel het een rigide uiterlijk heeft – dat de walvisachtige zijn voedsel lokaliseert en de kwalitatieve variaties van het water waarin hij evolueert detecteert, zelfs de kleinste, zowel in termen van druk als van druk. zoals temperatuur en zoutgehalte. Deze tand zorgt er ook voor dat de narwal zich beter kan voortbewegen in zijn wateromgeving, omdat hij, vanwege de hydrodynamische vorm van zijn wendingen, door het water snijdt wanneer dit zeezoogdier beweegt. Het zou zelfs de feromonen van vrouwelijke narwallen kunnen detecteren.

Als de tand van de narwal breekt, kan hij niet meer teruggroeien. Aan de andere kant, als hij eenvoudigweg beschadigd is, vult de volwassen narwal het gat met zand en grind of lokt hij een duel uit met een juveniel: tijdens het gevecht wordt de tand van het jonge mannetje in het gat gestoken van dat van de volwassene die, met een harde klap breekt het zodat het segment een plug kan vormen.

Het blijkt dat minder dan 15 op de 1.000 vrouwtjes één tand hebben en 2 op de 1.000 mannetjes twee vergrote tanden hebben. Er zijn maar weinig mannen die er geen hebben.

Narwal voeding

De mond van deze carnivoor is volledig verstoken van tanden. Om zichzelf te voeden zuigt het dier daarom zijn prooi op en eet deze in zijn geheel op. Het kunnen bijvoorbeeld weekdieren, garnalen, kabeljauw, octopus, inktvis of zelfs heilbot zijn die het grootste deel van zijn dieet uitmaken. De gebieden waar hij voedsel vindt variëren afhankelijk van het seizoen: in de buurt van de ijsschots in de lente en tot 2.000 meter diep in de winter.

Voortplanting van narwal

Het is op de leeftijd van 6 of 7 jaar dat het vrouwtje geslachtsrijp wordt en op 8 of 9 jaar voor het mannetje. De paring vindt plaats in het voorjaar. De draagtijd duurt ongeveer vijftien maanden, waarna het kleintje ongeveer vier maanden borstvoeding krijgt van de moeder.

Narwal: een bijna bedreigde soort

Volgens de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) is de staat van instandhouding van de narwal NT, wat ‘bijna bedreigd’ betekent. Momenteel bestaat er eigenlijk geen natuurbeschermingsprogramma om de narwallen te redden, behalve het vergroten van het bewustzijn onder de Inuit, zodat zij verstandiger omgaan met de populatie van deze zeezoogdieren.

De belangrijkste oorzaken van de afname van het aantal individuen zijn de roofdieren ervan (de orka, ook bekend als de orka en de ijsbeer) en de opwarming van de aarde, die het voedselweb van deze walvisachtigen beïnvloedt door bijvoorbeeld het gedrag te beïnvloeden. scholen vis waar de narwal zich mee voedt. Het heeft ook invloed op het zoutgehalte en de watertemperatuur. Deze opwarming heeft ook een direct gevolg voor het zee-ijs waarvan het voortbestaan ​​van de narwal direct afhankelijk is.

We kunnen ook de schuld geven aan de toename van de visserij op heilbot, aan de vervuiling die vooral te wijten is aan het belang van het vrachtbootverkeer en aan het gebruik van meerdere verontreinigende stoffen door de mens. Ten slotte, aangezien de jacht op narwal in het verre noorden niet gereguleerd is, gebruiken de inboorlingen deze jacht om zichzelf te voeden en in de behoeften van hun sledehonden te voorzien. Maar anderen jagen op de narwal om zijn tand terug te vinden, hem te beeldhouwen en deze voorwerpen vervolgens tegen een hoge prijs door te verkopen.

Door Nathalie Truche – Gepubliceerd op 29/04/2024 Walvisachtig Zeezoogdier