Langpootmug of neef, een grote ongevaarlijke mug

Hoewel hij lijkt op de XXL-versie van een mug, is de langpootmug geen gevaarlijke soort: hij bijt niet, zuigt geen bloed en brengt dus geen ziektes over. Close-up van een ongevaarlijke dipteran voor mensen (maar niet voor de tuin).

De langpootmug, een valse muggenlook

De langpootmug is een ongewerveld dier dat net als vliegen, muggen en dazen tot de orde Diptera behoort. Diptera worden gekenmerkt door het bezit van een enkel paar vleugels, zoals aangegeven door de etymologie van de Griekse naam: di (twee) en ptera (vleugels). Langpootmuggen en muggen zijn niet verwant: de eerste behoort tot de tipulidae-familie en de tweede tot de culicidae-familie. Van de meer dan 3300 soorten langpootmug zijn de bekendste de Tipula en de Nephrotoma. Van een afstand lijkt het insect op een grote mug, maar het verschilt ervan door achterpoten die veel langer zijn dan het lichaam, een grote langwerpige kop, een grijze thorax met donkerdere strepen, grijsachtige vleugels met bruine randen.

De langpootmug: reus, tuin of prairie

Van dichterbij bekeken verschilt het uiterlijk van langpootmugen per soort. Hier zijn enkele voorbeelden :

• De gigantische langpootmug (tipula maxima) meet tussen de 3 en 4 cm lang met een spanwijdte van 5 tot 6,5 cm. Het slank uitziende insect heeft zeer grote poten en vleugels die in rust 90° van het lichaam zijn uitgespreid. De reuzenlangpootmug heeft 3 grote donkere min of meer driehoekige grijze vlekken op de achterrand. De grijsachtige thorax vertoont donkere lengtelijnen en de buik is roodbruin. De bruine antennes zijn lichter aan de basis;
• De langpootmug, tuinlangpootmug of koollangpootmug (Tipula oleracea) meet tussen de 1,5 en 2,5 cm. Het heeft een grijsachtige tint en een uitpuilende, bijna ronde thorax. Bij het vrouwtje zijn de vleugels zo groot als de buik. Bij de man is de pincet driehoekig en zonder borstelharen;
• De langpootmug (Tipula paludosa) is 1,5 tot 2,5 cm lang. De soort lijkt sterk op de langpootmug, maar bij het vrouwtje is het achterlijf groter dan de vleugels, terwijl het mannetje is versierd met een rij van 15 tot 20 borstelharen op de geslachtsorganen;
• Het gevlekte nefrotoom of Pierre-nefrotoom (Nephrotoma appendiculata) meet 1,2 cm tot 2 cm lang. Zijn thorax heeft zwarte vlekken op een gele achtergrond. De donkerbruine poten zijn oranje aan de basis en de vleugels grijzig. Het vrouwtje is te herkennen aan een achterlijf dat eindigt in een punt;
• De saffraan-nefrotoom (Nephrotom crocata) meet tussen 1,2 en 3 cm. Het is te herkennen aan de kleur van zijn lichaam: roodoranje kop, achterlijf versierd met oranje banden op een zwarte achtergrond en donkerder oranje aan het uiteinde. De vleugels dragen een lijn van donkere dwarse vlekken.

De langpootmug, een voor de mens ongevaarlijk insect

De langpootmug lijdt aan zijn uiterlijk omdat veel mensen hem aanzien voor een grote mug en hem uit onwetendheid doden. In tegenstelling tot de mug, waarvan sommige soorten erg agressief zijn, is de neef echter niet hematofaag, dat wil zeggen dat hij zich niet voedt met bloed. De langpootmug consumeert uitsluitend water en sappen, bijt niet en kan daarom geen ziekte overbrengen. Zeer kwetsbaar omdat hij langzaam en gemakkelijk te vangen is, heeft deze ongewervelde het vermogen om een ​​van zijn zes poten te laten vallen als verdedigingsmiddel. Deze zijn wel voorzien van breekzones maar hebben als nadeel dat ze niet terugduwen!

Langpootmug: spawnt op de grond of in de lucht

De kraanvogels paren meerdere keren per seizoen en het vrouwtje kan tot 400 zwarte eieren leggen die ze op de grond of tijdens de vlucht uitwerpt. Na 15 dagen laat het uitkomen bruine larven van 2 cm lang los. Apodous, dus zonder poten, de larven rollen zich bij gevaar niet op, zoals de meeste soorten rupsen doen. De neef, in het larvale stadium, leeft in de oppervlakkige lagen van de grond en blijft zelfs in de winter actief, maar voedt zich niet. Hoewel bestand tegen lage temperaturen, kan de bevolking een sterftecijfer van 50 tot 70% registreren, afhankelijk van de intensiteit van de kou.

De langpootmug: een verwoestende larve in de tuin

Als de volwassen langpootmug geen risico vormt voor de mens (en zijn tuin), kan zijn larve een moestuin verwoesten. In de larvale toestand komt het dier, dat de winter in de grond heeft doorgebracht, naar de oppervlakte om op te warmen. Onderweg eet hij alles wat hem energie geeft, zoals de malse wortels van gras, bloemen of jonge zaailingen (bijvoorbeeld granen). Terwijl het zich ontwikkelt, valt de larve de wortels, wortelstokken, knollen, plantenkronen en bladeren aan de basis van de stengels aan. Sierplanten blijven niet gespaard, net als sla, aardbeien, kool of aardappelen. Warmte en vochtigheid zijn nodig om de larve te laten verpoppen en vervolgens het volwassen stadium te bereiken, wat verklaart waarom de schade over het algemeen wordt aangericht in de zomer, van juni tot augustus.

De langpootmug, tussen overlast en voordeel

In de larvale staat kan de neef een echte plaag voor gewassen worden. Als de schade aanzienlijke proporties aanneemt, is het raadzaam om de tussenkomst van zijn natuurlijke vijanden te bevorderen, zoals egels, mollen, spitsmuizen, kikkers, vleermuizen, insectenetende vogels en andere kippen. Ook de handmatige handeling van de tuinman (graven, schoffelen, scharrelen of regelmatig wieden van de grond) kan de afbraak beperken door de groei van de larve te verstoren. Houd er echter rekening mee dat de langpootmug ook voordelen heeft, bijvoorbeeld door voor veel dieren een voedselbron te vormen. De larve draagt ​​bij aan het regenereren van de humus, het beluchten van de grond, het bemesten ervan terwijl de volwassene het bestuivingsproces bevordert. Dus, weeg de voor- en nadelen af ​​voordat je de neef elimineert!