Kokoskrab, een schaaldier van XXL formaat!

Als we aan kokospalmen denken, denken we vaak aan zonneschijn en een droomleven. Bij het zien van paradijselijke landschappen laten we echter de verbazingwekkende, soms angstaanjagende beesten die daar leven buiten beschouwing. De Coconut Crab is een van die exotische dieren met verrassende eigenschappen. Laten we deze ongewone schaaldieren eens nader bekijken.

De Coconut Crab is geen krab

De kokoskrab (Birgus latro) komt voor op de eilanden van de Indische Oceaan en de Stille Oceaan. De voorwaarde latro betekent “dief” omdat het dier diefstalgewoonten heeft. Het kan huizen binnendringen om voedsel te stelen. Wat betreft de termijn birgus, het komt niet overeen met een Griekse of Latijnse wortel en betekent niets. Het is helemaal opnieuw gemaakt door Leach in 1815, die geen verdere uitleg gaf.

Zoals vaak gebeurt, is de lokale naam van dit dier misleidend. Als de Kokoskrab inderdaad een schaaldier is, behoort hij eigenlijk tot de Heremietkreeften (Paguri) familie en niet tot de Krab (Brachyura) familie. Deze twee dierenfamilies staan ​​zeker heel dicht bij elkaar. Al deze dieren hebben 5 paar poten, waarvan de voorste ook de klauwen draagt. Wat hen onderscheidt, is het schild dat krabben gewoonlijk bezitten, in tegenstelling tot Paguriërs. En het is omdat deze laatsten hun zachte lichaam moeten beschermen dat ze schuilplaatsen bezetten die, voor de meerderheid van hen, zijn gemaakt van buikpotige schelpen. Maar ze kunnen ook sponzen of bamboe beleggen.

Echter, en het is waarschijnlijk om deze reden dat hij kan worden verward met een krab, eenmaal volwassen beschermt de kokoskrab zijn achterlijf niet met een schaal. Alleen jonge mensen verzamelen schelpen of gebroken kokosnootschalen voor beschutting. Als volwassene heeft de Kokoskrab zijn achterlijf verhard door laagjes chitine aan te maken. Dit materiaal is zeer wijdverbreid in de dierenwereld. Het is een van de elementen waaruit de cuticula van Insecten, spinnen en schaaldieren bestaat en heeft een beschermende rol. Het is omdat het combineert met calciumcarbonaat dat het echt stijf wordt om een ​​exoskelet te vormen in schaaldieren. De Kokoskrab verstopt zich echter meestal in een hol of in een boom en blijft daar overdag. Hij leeft ’s nachts om zijn roofdieren maar ook uitdroging te vermijden. De kokoskrab wordt meestal 40 tot 60 jaar oud, maar sommige individuen bereiken 100 jaar.

De onevenredige afmetingen van de kokoskrab

Volwassen kan de Kokoskrab wel 4 kg wegen. Natuurlijk zijn er altijd exemplaren die afwijken van het gemiddelde. Zo hebben sommige individuen 15 kg bereikt. Qua spanwijdte, van de ene poot tot de andere, kan een grote gestrekte krab een meter bereiken. Zijn lichaam kan 40 cm lang worden. Het is een prachtig dier waarvan de kleur varieert van violetblauw tot oranjerood, door de verschillende tinten bruin heen.

Het is echter niet het grootste schaaldier ter wereld, de titel wordt gehouden door een Japanse spinkrab, Macrocheira kaempferi, waarvan de spanwijdte ongeveer 4 meter is. Hij is echter veel moeilijker te ontmoeten dan de kokoskrab omdat hij op een diepte van 300 m leeft.

angstaanjagende roofdieren

Door de kracht van deze Hermit Crab-klauwen kunnen ze kokosnoten kraken. De onderzoekers maten deze kracht: die is evenredig met de lichaamsmassa van de krab. Een persoon van 4 kg kan een kracht uitoefenen van 3.300 Newton. Om je enkele maatstaven te geven: de kracht van onze kaak is ongeveer 1.000 Newton en die van grote zoutwaterkrokodillen is meer dan 16.000 Newton. Er is geen verschil tussen een mannetje en een vrouwtje van hetzelfde gewicht.

Deze dieren zijn dol op fruit dat rijk is aan lipiden, zoals kokosnoten. Ze wachten niet gewoon tot ze op de grond vallen. Ze klimmen in kokospalmen en andere palmbomen om fruit te halen. Op hun hoogtepunt aangekomen, laten ze ze vallen. Maar de schaal breekt niet altijd. Ze komen terug op de grond en kunnen dan lange uren doorbrengen om met succes toegang te krijgen tot hun inhoud.

Maar als het nodig is om hun eetlust te stillen, zijn ze niet noodzakelijkerwijs tevreden met deze vruchten. We noemden het aan het begin van dit artikel, ze kunnen dichter bij mensen en hun huizen komen en huizen of vuilnisbakken inspecteren. Omdat het alleseters zijn en hun dieet eindelijk gevarieerd is, eten ze wat ze in hun omgeving vinden: zaden, andere krabben, schildpadden, ratten, vogels of aas. Ze kunnen in bomen klimmen om bij rustende vogels te komen. Met een van zijn klauwen breekt hij de vleugel van de vogel en slaat hem vervolgens neer. Hij moet gewoon terug naar beneden om zijn maaltijd te eten. Hij kan worden vergezeld door andere krabben die van de zegen profiteren.

Reproductie van de Kokoskrab

Het broedseizoen voor kokoskrabben loopt van mei tot september. De rest van de tijd zijn deze dieren solitair en als ze hun soortgenoten ontmoeten, vechten ze gewelddadig. Het broedseizoen is levendig omdat mannetjes en vrouwtjes ook vechten. Als het mannetje de overhand heeft, draait hij het vrouwtje om om ongeveer een kwartier met haar te paren. Het vrouwtje legt dan tussen de 50.000 en 150.000 eieren die ze ongeveer een maand lang in haar onderbuik draagt. Ze laat ze vervolgens los in de zee waarin de eieren uitkomen. Uit elk ei komt een larve, zoea genaamd, die 3 tot 4 weken op het wateroppervlak drijft. Minder dan één op de duizend larven overleeft lang genoeg om het land te bereiken. Drie tot vier weken later wordt de jonge krab gevormd en zoekt dan een beschermend omhulsel. Omdat de groei in het eerste jaar snel gaat, vervellen de dieren drie keer en veranderen ze elke keer van schild. Het is rond de leeftijd van een jaar dat zijn lichaam hard genoeg is om de beschermende schaal te verlaten. Daarna vestigde hij zich in het kustgebied.

Op driejarige leeftijd verliet hij de oceaan om zich in het bos te vestigen. Hij nestelt zich in bestaande holen, onder de wortels van een boom of graaft zijn eigen hol. Hij rui slechts één keer per jaar in een ruikamer die is gegraven in een losse ruimte van 50 cm diep.

Een bepaald ademhalingssysteem

Deze evolutie van zee naar land bracht hem ertoe om vertakte longen te ontwikkelen: dit zijn speciale organen die worden beschouwd als intermediair tussen long en kieuw. Het kieuwachtige weefsel is uiteindelijk beter geschikt om zuurstof uit de lucht op te nemen dan uit het water. Het dier heeft echter water nodig om te leven. Hij keert niet terug naar het water omdat hij als volwassene niet meer kan zwemmen en zijn ademhalingssysteem niet is aangepast aan water, hij zou verdrinken. Maar hij bevochtigt zijn ademhalingssysteem met zijn achterpoten.

Zijn aardse leven heeft ook invloed gehad op de ontwikkeling van zijn reukvermogen, waarvan bekend is dat het behoorlijk efficiënt is: zijn reukorganen lijken meer op die van insecten dan op die van dieren in zijn familie.

Kokoskrab kan gegeten worden maar…

Dit dier wordt gegeten. Het wordt heel eenvoudig bereid zoals kreeft, door het in water te koken of te stomen. Het is een traditioneel Tahitiaans gerecht, maar in 2008 werden de eerste gevallen van dodelijke vergiftiging geregistreerd.

De dronken mensen hadden inderdaad de delen van het spijsverteringskanaal van deze dieren opgegeten, wat traditioneel ongetwijfeld vermeden werd. Deze krabben kunnen zich namelijk voeden met giftige planten zoals Hotureva-amandelen (Cerbera manga’s) die een toxine bevatten dat hartstilstand veroorzaakt. Pas dus op als je het eet. Omdat de populatie kokoskrabben echter afneemt, worden er maatregelen genomen om de vangsten te verminderen. Je krijgt dus waarschijnlijk weinig kansen.