Je kat straffen: 4 fouten die je niet moet maken

Om in harmonie met uw huisdier te leven, is het essentieel om de educatiebox te doorlopen, zelfs als het een kat is, een dier waarvan bekend is dat het een beetje wild blijft, ongeacht zijn leeftijd. De verleiding is altijd aanwezig om het op het bord achtergebleven visafval op te eten of te spelen met het strookje toiletpapier dat in beweging komt in de luchtstroom… Je zult dus onvermijdelijk geconfronteerd worden met incidenten, van meer of minder grote omvang. Maar als je ervan overtuigd bent dat je moet reageren, weet je niet per se hoe. Ook presenteren we u de 4 grote fouten die u niet moet maken als u uw kat moet straffen.

Fout #1: Je kat typen

Het is niet toegeven aan de mechanismen van het antropomorfisme als we zeggen dat we een dier geen fysiek geweld mogen toebrengen dat we zelf niet zouden verdragen. Een kat die wordt blootgesteld aan slagen, wat de oorzaak ook is, is een getraumatiseerde kat.

Als mens leggen wij het verband tussen de domheid die de kat heeft begaan en de klap die wij hem toebrengen: het is een straf, het negatieve gevolg van een verboden handeling die toch is gepleegd. Voor het dier is het ingewikkelder. De impact van de fysieke mishandeling weerhoudt hem ervan ergens een verband mee te leggen. Hij houdt alleen maar vast aan geweld en ontwikkelt wantrouwen jegens de persoon die hem dit aandoet. Dit belet hem niet eens om opnieuw te beginnen en de band met jou wordt zwakker: zijn kat slaan blijkt absoluut contraproductief.

Het kleine klapje op de neus verschijnt nog te vaak als straf die op veel sites wordt genoemd. U moet begrijpen dat u door dit te doen uw kat niet opvoedt, maar hem alleen maar pijn doet. De effectiviteit van het tegen de grond slaan van het kitten om hem te straffen en hem te laten begrijpen dat hij deze stommiteit niet nog een keer moet doen, is een ander ontvangen idee dat een zwaar leven leidt. Waarvoor ? Omdat het wordt gepresenteerd op een manier die alleen maar logisch is. Meestal leggen wij u uit dat het gedrag is dat de moeder van het kitten heeft overgenomen als deze zich ongepast heeft gedragen, bijvoorbeeld als hij zijn moeder of een van de broers en zussen pijn heeft gedaan. Ze tackelt haar kleintje tegen de grond en bijt hem. Dit gebeurt op een instinctieve en gecontroleerde manier. En als de moeder dat doet, kan het geen kwaad haar gedrag te herhalen, toch?

Wij verzetten ons tegen twee argumenten. De eerste is dat wat de kat van zijn moeder accepteert, hij niet van een andere kat accepteert. Dus waarom zou hij het van een mens accepteren, zelfs van zijn meester? Het tweede argument is dat je geen kattenmoeder bent. Wat betekent dat je niet weet hoe je je gebaar moet doseren om in dezelfde verhoudingen te handelen als de moeder.

Mogelijk wordt u geconfronteerd met een soortgelijk gebaar van uw kat: terwijl u speelt, plaatst hij zijn poot ter hoogte van uw pols om de arm naar de grond te drukken, of op de enkel met dezelfde beweging naar de grond. , terwijl hij je bijt. Hij reproduceert het gebaar van zijn moeder om je te vertellen dat hij genoeg met je heeft gespeeld en dat het tijd is om te stoppen.

Fout #2: Schreeuwen tegen je kat

We mogen niet vergeten dat uw dierbare kat, hoe gedomesticeerd hij ook is, zijn jachtvaardigheden en instincten heeft behouden. Zijn gehoor is opmerkelijk gevoeliger dan dat van ons, omdat het voor hem essentieel is om allerlei geluiden waar te nemen om zijn prooi goed te kunnen identificeren. Hij kan uiteraard filteren maar zijn gehoor blijft zeer ontwikkeld. Zelfs als hij slaapt, is zijn aandacht altijd alert.

Je begrijpt dan dat plotselinge harde geluiden een tienvoudig effect hebben op de kat. Dat is de reden waarom ze over het algemeen een hekel hebben aan luide muziek, geroezemoes en zeer hoge geluiden geproduceerd door elektrische apparaten zoals televisies, die we niet eens waarnemen.

Ook schreeuwen tegen jou wordt gezien als een teken van agressie, net als fysiek geweld.

Fout #3: Te lang wachten met het straffen van uw kat

Om uw kat effectief te corrigeren, moet hij ter plekke worden gevangen. Dieren zijn zeker niet verstoken van geheugen, maar hun gedrag dat als problematisch wordt beschouwd als reactie op een behoefte om bevredigd te worden, zal zeker niet in verband worden gebracht met een verbod als uw reactie te laat komt en losstaat van de handeling zelf. Als je hem de gordijnen ziet opensnijden of op het tapijt ziet plassen, is het moment aangebroken dat je moet reageren. Als je niet aanwezig bent, hoef je alleen maar te wachten op de volgende keer door erop te letten. Want als het dier het verbod wil integreren, moet het eenvoudigweg worden verhinderd het verbod te plegen.

Op dit moment moet je hem onderbreken door zijn aandacht af te leiden, bijvoorbeeld door in je handen te klappen. Dan vervolg je met een krachtig uitgesproken NEE op een toon van ontevredenheid, of een PSCHHH die onaangenaam in zijn oren zal klinken. Het effect zal meestal onmiddellijk zijn. Als dat niet het geval is, pak je het stevig aan, leg je het opzij en zeg je opnieuw NEE.

Elke reactie die losstaat van het besef van domheid zal alleen maar als agressiviteit worden opgevat. Ongepaste reacties hebben echter alleen maar tot gevolg dat ze de gedragsproblemen bij katten versterken, juist die problemen die wij als onzin beschouwen.

Zelfs als de kat zich bij de eerste reactie van u afwendt, is het niet zeker dat hij niet opnieuw zal beginnen. De opvoeding van een huisdier is een kwestie van geduld en je zult het verbod meerdere keren moeten aangeven, zodat het uiteindelijk door het dier wordt geïntegreerd.

Fout #4: De betekenis van domheid overinterpreteren

Ons menselijk brein weeft relaties tussen gebeurtenissen op een manier die uniek is voor ons en totaal vreemd voor katten. We kunnen hun gedrag verklaren door een gevoel van wraak of jaloezie op te roepen, en betekenis geven aan wat we zien, terwijl dit slechts zelden het geval is.

Meestal heeft de kat eenvoudigweg pijn, op een min of meer uitgesproken manier (stress, verveling…), en zijn aard betekent dat hij dit alleen door zijn gedrag kan uiten. De oorzaak van het ‘slechte’ gedrag kan zijn dat zijn omgeving niet aan zijn behoeften voldoet. Als er geen boom is om aan te krabben, waar kan het dier dan krabben?

Katten nemen veel gedrag over dat volkomen natuurlijk en instinctief voor hen is, terwijl wij het vervelend vinden. Er doen zich regelmatig problemen voor omdat het samenleven met hen het accepteren van het dier in zijn eigenheid vereist. Dit betekent zeker niet dat u iets van uw kat hoeft te accepteren. De beste houding die u kunt aannemen, is zijn diepe aard als kat begrijpen en de elementen identificeren die zijn persoonlijkheid karakteriseren. Van daaruit beschikt u over de middelen om de oorzaak van de gedragsproblemen van uw kat te identificeren en zo een concrete en effectieve oplossing te bieden.