Jachttechnieken op orka’s: welke organisatie?

Fotocredit: Callan Carpenter

Orka’s, ook wel orka’s (Orcinus orca) genoemd, behoren tot de grootste roofdieren op zee en hebben de reputatie uitstekende jagers te zijn. Dit is te danken aan geavanceerde technieken die blijk geven van opmerkelijke intelligentie, in de mate dat deze dieren blijk geven van een vermogen tot complexe organisatie. Dit artikel wil je samen met hen meenemen: laten we deze technieken die je zullen helpen deze dieren beter te begrijpen, in detail onderzoeken.

Communicatie en coördinatie

De effectiviteit van orka’s als jagers is gebaseerd op hun vermogen om met elkaar te communiceren en hun acties te coördineren. Om dit te doen, gebruiken ze een uitgebreid repertoire aan geluiden. Orka’s produceren een grote verscheidenheid aan schreeuwt die variëren in frequentie, duur en toon. Elke groep orka’s ontwikkelt zijn eigen dialecten, die kunnen worden beschouwd als een soort unieke vocale signatuur, waardoor leden van de groep elkaar kunnen herkennen.

Orka’s produceren ook fluitenvaak gebruikt in nauwe sociale interacties, vooral om contact te onderhouden tussen moeders en hun jongen of tussen leden van de groep wanneer ze verspreid zijn.

Orka’s gebruiken ook klikken, geïmplementeerd wanneer ze echolocatie gebruiken. Voor hen is het dan een kwestie van het lokaliseren en identificeren van voorwerpen of prooien.

Orka’s communiceren ook via hun gedrag. Uit het water springen en met de vinnen over het water wapperen dienen als visueel of akoestisch signaal over lange afstanden. Deze acties kunnen de positie van een groep aangeven, spel of opwinding uiten, of dienen om prooien te desoriënteren tijdens de jacht.

Orka’s schuren vaak tegen elkaar aan, wat een vorm van sociale interactie lijkt te zijn en wellicht een manier om de banden binnen de groep te versterken.

Lichaamstaal omvat het aannemen van verschillende houdingen, oriëntaties en specifieke bewegingen. Deze signalen kunnen intentie, stemming of sociale status uitdrukken.

Op welke prooi jagen orka’s?

Orka’s hebben een grote diversiteit aan voedingsgewoonten, die varieert afhankelijk van hun geografische locatie en sociale groep. Hier is een overzicht van de belangrijkste prooien waar deze dieren op jagen.

De orka’s die in het noordoosten van de Stille Oceaan leven, staan ​​vooral bekend vanwege hun specialisatie in de jacht Zalm, met name chinookzalm en rode zalm. Ook makreel, haring en andere pelagische vissen staan ​​op het menu van de orka’s: deze vissen vormen een belangrijke voedselbron voor groepen orka’s die grote afstanden afleggen.

Het verbruik van koppotigenOctopus en inktvis maken deel uit van het dieet van sommige orkapopulaties, maar de gegevens over dit onderwerp zijn beperkt.

Orka’s staan ​​bekend om hun jacht op zeehonden en zeeleeuwen. Deze dieren hebben een dikke vetlaag die een dichte energiebron vormt. Dit hoge vetgehalte is belangrijk voor orka’s, vooral in koude streken, omdat het hen helpt hun eigen lichaamstemperatuur op peil te houden en energie op te slaan voor minder succesvolle periodes van vasten of jagen. Het vangen van deze grote zoogdieren is energetisch efficiënt voor orka’s vergeleken met het jagen op kleinere, meer verspreide prooien. Eén enkele vangst kan een grote hoeveelheid voedsel opleveren, waardoor er minder vaak gejaagd hoeft te worden.

Incidenteel kunnen ook walrussen het doelwit zijn. Orka’s kunnen op dolfijnen en bruinvissen jagen. Onder de walvissen (voornamelijk grijze walvis en bultrug) zijn het de jonge of zieke individuen die het doelwit zijn. Nou ja, het is zeldzaam, maar het komt ook voor dat orka’s zeeschildpadden aanvallen

Aanpassingen van jachttechnieken

Deze diversiteit aan prooien vraagt ​​om de implementatie van verschillende technieken. Deze kunnen feitelijk niet op dezelfde manier op elkaar jagen. Dit aanpassingsvermogen is werkelijk opmerkelijk. Het is niet alleen een teken van ontwikkelde intelligentie, maar ook van het vermogen om geavanceerde kennis te leren en over te dragen.

In koude noordelijke wateren creëren orka’s bellen en gebruiken ze hun flippers om zich te verzamelen haringen in een dichte cirkelvormige school, waardoor ze gemakkelijker te vangen zijn.

Om op zeehonden te jagen die op ijsfragmenten rusten, genereren orka’s een golf door in dichte formatie onder het ijs te zwemmen, waarbij de gastheren worden losgemaakt als ze in het water vallen.

Bij het jagen op duikende prooien, zoals bepaalde vissoorten of inktvissen, kunnen orka’s tot aanzienlijke diepten duiken, waarbij ze hun snelheid en kracht gebruiken om hun prooi te verrassen en te vangen. Over het algemeen maken ze relatief korte en ondiepe duiken tot ongeveer 100 meter diep. Ze zijn echter in staat om indien nodig veel dieper te duiken. Studies en observaties hebben duiken gedocumenteerd die een diepte bereikten van 200 tot 300 meteren in enkele uitzonderlijke gevallen zijn er orka’s waargenomen die naar diepten van meer dan 1.000 meter duiken.

Een andere techniek, op zijn zachtst gezegd riskant, die voornamelijk onder Patagonische orka’s wordt waargenomen, bestaat uit aan de grond lopen tijdelijk op het strand om zeeleeuwen of zeeleeuwen te vangen voordat ze weer het water in gaan. De orka’s observeren eerst zorgvuldig de kustlijnen op zoek naar potentiële prooien die uit het water rusten.

Ze komen dan discreet dichterbij en positioneren zichzelf vaak evenwijdig aan het strand om hun zichtbaarheid te minimaliseren. De orka versnelt vervolgens en stuwt zichzelf vervolgens gedeeltelijk of geheel uit het water om de prooi op het droge of op zandbanken te bereiken. De orka grijpt zijn prooi met zijn mond, wat extreme precisie en snelheid vereist om het succes van de jacht te garanderen. Na de vangst gebruikt de orka een combinatie van zijwaartse bewegingen en het klapperen van de flippers om zichzelf achteruit door het water te laten glijden of voort te stuwen. Deze methode vereist grote vaardigheid, omdat de orka het risico loopt permanent te stranden als hij niet snel naar het water kan terugkeren. De handeling moet daarom met uiterste precisie worden uitgevoerd om letsel te voorkomen, met name schaafwonden veroorzaakt door wrijving op zand of rotsen.

Leren en culturele overdracht

Al deze jachttechnieken zijn niet aangeboren, maar worden van generatie op generatie doorgegeven. Verschillende jachttechnieken zijn vaak specifiek voor een groep of geografische regio, omdat de beoogde prooi sterk kan variëren.

Jonge orka’s observeren en imiteren volwassenen, die de vaardigheden verwerven die nodig zijn om te overleven. Deze overdracht van kennis is een fascinerend aspect van de orkacultuur en benadrukt de rol van ervaring en sociaal leren in hun jachtgedrag.

Jonge orka’s leren vooral door het observeren van hun moeder, maar ook van andere leden van de groep. Vervolgens proberen ze ze te imiteren. In eerste instantie nemen de jonge orka’s niet deel aan de jacht, die ze van een afstand observeren. In de loop van de tijd raken ze steeds actiever betrokken, eerst door ervaren jagers op de voet te volgen en vervolgens door rechtstreeks deel te nemen aan vangstpogingen.

Hoewel observationeel leren de overhand heeft, hebben sommige onderzoekers gesuggereerd dat volwassenen een andere rol zouden kunnen spelen in het lesgeven. Een volwassene kan bijvoorbeeld gewonde of halflevende prooien naar de jongeren brengen, zodat ze kunnen oefenen met doden.

Volwassenen zijn zeer bemoedigend voor jongeren tijdens hun leerproces, door hen te helpen of door positieve interacties. De getrouwe overdracht van deze technieken versterkt ook de identiteit en sociale cohesie van de groep.

Maar afgezien van de overdracht alleen, tonen orka’s een groot aanpassingsvermogen om effectief te reageren op veranderingen in de beschikbaarheid van prooien of op de uitdagingen van nieuwe habitats.

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 21/04/2024 Zeezoogdier Roofdier