Hypothyreoïdie bij honden: symptomen, oorzaken, behandelingen en preventie

Hypothyreoïdie kan zowel mannelijke als vrouwelijke honden treffen. Maar het zijn vooral dieren in de leeftijd van 3 tot 8 jaar die door deze endocriene pathologie worden getroffen, en bepaalde hondenrassen worden er meer aan blootgesteld dan andere. Er zijn verschillende vormen van hypothyreoïdie: primaire, secundaire, tertiaire, lymfatische thyroïditis en idiopathische atrofie. Afhankelijk van de vorm kunnen verschillende symptomen de eigenaar van de hond waarschuwen. Het is essentieel om de dierenarts te raadplegen, zodat de diagnose betrouwbaar gesteld kan worden en het dier een adequate behandeling krijgt. Laten we de balans opmaken van deze ernstige ziekte waarvoor geen preventie bestaat.

Wat is hypothyreoïdie en wat zijn de oorzaken ervan?

De schildklier is een van de belangrijkste klieren voor het lichaam, zowel bij honden als bij mensen, omdat deze de stofwisseling reguleert. Het is de hypofyse, de echte dirigent, die de schildklier bestuurt. Maar de hypothalamus kan ook invloed hebben op het goed functioneren van endocriene klieren zoals de hypofyse en de schildklier. De hypothalamus bevindt zich in het hart van de hersenen. Het is betrokken bij veel vitale functies die het reguleert, zoals slaap, honger, dorst, en het stimuleert endocriene afscheidingen.

Hypothyreoïdie is daarom een ​​endocriene ziekte. Het manifesteert zich door een afname van het schildklierhormoon. De stofwisseling wordt vertraagd, wat ook leidt tot een vertraging van de algehele lichaamsfuncties.

Er zijn verschillende vormen van hypothyreoïdie, namelijk:

• Primaire hypothyreoïdie: de schildklier scheidt geen hormonen meer af. Deze primaire vorm is vaak te wijten aan een disfunctie van het immuunsysteem. Het is asymptomatisch, dat wil zeggen dat het geen symptomen veroorzaakt.
• Secundaire hypothyreoïdie: de hypofyse scheidt niet langer voldoende schildklierstimulerend hormoon of TSH af, waardoor de schildklier niet langer wordt gestimuleerd,
• Tertiaire hypothyreoïdie: de hypothalamus scheidt niet langer thyrotroop hormoon (of thyrotropine-releasing hormoon: THR) af, wat resulteert in ontregeling van de hypofyse en dus ontregeling van de schildklier.

Twee andere vormen van schildklierdisfunctie worden zeldzamer gerapporteerd. Het gaat over :

• Lymfatische thyroïditis die zich manifesteert wanneer het lichaam van het dier antilichamen produceert die leiden tot de vernietiging van schildkliercellen. De ziekte vordert gedurende 12 tot 36 maanden, en pas wanneer de klier volledig is vernietigd, komen de symptomen van hypothyreoïdie aan het licht.
• Idiopathische atrofie, waarvan de oorzaak nog onbekend is gezien de huidige stand van kennis. In deze zeldzame gevallen vervangen vetcellen geleidelijk de schildkliercellen.

Symptomen van hypothyreoïdie bij honden

Een hond die lijdt aan hypothyreoïdie kan enkele van de volgende symptomen vertonen:

• Een verandering in het uiterlijk van de vacht en haaruitval,
• Een ophoping van lipiden in het hoornvlies,
• Een verandering in de stem,
• Oedeem op het gezicht,
• Hyperpigmentatie van de huid,
• Ademhalingsproblemen,
• De aanwezigheid van schubben op de huid,
• Een vertraging van de hartslag,
• Ongebruikelijke kilte,
• Gedragsstoornissen,
• Zwakte in de achterpoten,
• Grote vermoeidheid,
• Gewichtstoename wat kan leiden tot overgewicht, terwijl de eetlust van de hond hetzelfde blijft als voorheen, of zelfs afneemt.

We zien dat een disfunctie van de schildklier het dagelijks leven volledig kan ontwrichten. Natuurlijk vertoont de hond niet noodzakelijkerwijs al deze symptomen. In ieder geval rechtvaardigt de verandering in zijn gezondheidstoestand een snel overleg met de dierenarts.

Hypothyreoïdie bij honden: behandelingen

Om een ​​diagnose te stellen, moet de dierenarts de hond aan een bloedtest onderwerpen om de hormonale doseringen, het cholesterol- en triglyceridengehalte te controleren. In sommige gevallen is een CT-scan, echografie of ander beeldvormend onderzoek essentieel.

Als er geen twijfel over bestaat dat de hond hypothyreoïdie heeft, wordt er een behandelprotocol opgesteld om het hormonale tekort te compenseren met behulp van een synthetisch hormoon. Het is essentieel om de stofwisseling van de hond weer in evenwicht te brengen.

De behandeling van hypothyreoïdie moet gedurende het hele leven van de hond worden voortgezet. Regelmatige controle van het dier is noodzakelijk, evenals een bloedonderzoek, zodat de dosering afhankelijk van de gezondheidstoestand en de analyseresultaten naar boven of naar beneden kan worden bijgesteld. Het gaat dus om een ​​behandeling van geval tot geval. We verkrijgen dus bemoedigende verbeteringen omdat de klinische symptomen na verloop van tijd vervagen totdat ze verdwijnen. De verzorging van het dier moet altijd op de lange termijn worden bekeken, maar de prognose is zeer goed.

Hondenrassen die het meeste risico lopen op hypothyreoïdie bij honden

Bepaalde hondenrassen zijn meer vatbaar dan andere voor hypothyreoïdie. Deze omvatten bijvoorbeeld de Golden Retriever, de Poedel, de Beagle, de Doberman, de Teckel, de Ierse Setter, de Chow Chow, de Shetland Sheepdog, de Airedale Terrier of zelfs de Pomeranian, de Engelse Bulldog en Shar Pei.

De eigenaar van een van deze honden moet daarom waakzaam zijn en regelmatig met zijn kleine gezelschap naar de dierenarts gaan, zodat er een gezondheidscontrole kan worden uitgevoerd. Hierdoor kan congenitale hypothyreoïdie vroegtijdig worden opgespoord en kan de hond zo snel mogelijk worden behandeld. Op deze manier is het soms mogelijk om bepaalde onomkeerbare schade aan het centrale zenuwstelsel te voorkomen.