Hoornvlieszweer bij honden: symptomen, diagnose, behandeling en preventie

Hoornvlieszweer is een van de vele oogaandoeningen waaraan een hond kan lijden. De hoornvlieszweer is moeilijk op te sporen door de eigenaar en kan ernstige schade veroorzaken als er niet door een dierenarts voor wordt gezorgd. Laten we de balans opmaken van de verschillende symptomen die kunnen leiden tot het vermoeden van een hoornvlieszweer, de manieren om deze te diagnosticeren, te behandelen, maar ook kijken of het mogelijk is om deze oogaandoening te voorkomen.

Hoornvlieszweer bij honden: symptomen

Dit type zweer is een laesie van het hoornvlies die resulteert in substantieverlies. De hond vertoont de volgende symptomen:

• Een extreem sterke pijn in het oog en dat het licht accentueert,
• Tranen,
• Knipperen, zelfs als het oog gesloten blijft omdat de pijn hevig is (blefarospasme),
• De hond krabt regelmatig aan zijn oog,
• Conjunctivitis detecteerbaar met rode ogen,
• Een afname van het gezichtsvermogen.

De pijn als gevolg van een hoornvlieszweer kan voor de hond moeilijk te verdragen zijn.

Er moet gevreesd worden voor complicaties zoals een bacteriële superinfectie of zelfs een verergering van de laesies, omdat de hond door krabben zichzelf verminkt. Het is daarom absoluut noodzakelijk om bij de minste twijfel de dierenarts te raadplegen.

Hoornvlieszweer: de belangrijkste oorzaken

Het verlies van substantie in het hoornvlies kan te wijten zijn aan:

• Droge ogen,
• Bacteriën,
• Een virus,
• Een entropion-achtige misvorming,
• Er zit een vreemd lichaam in een oog,
• Een klauwbeweging…

Een hond die voortdurend aan een oog krabt, kan daardoor later last krijgen van een zogenaamde secundaire hoornvlieszweer.

Hoornvlieszweer bij hoektanden: diagnose en behandeling

Wanneer het substantieverlies erg belangrijk is, kan de dierenarts met het blote oog een hoornvlieszweer opsporen. Aan de andere kant moeten in de meeste gevallen diepgaande onderzoeken van het zieke oog worden uitgevoerd om een ​​diagnose mogelijk te maken, maar ook om te controleren of het oog door andere laesies is aangetast. De hond kan daarom aan de volgende onderzoeken worden onderworpen:

• Een fluoresceïnetest om het stroma te kleuren: de hoornvlieszweer wordt bevestigd als de fluoresceïne een groene kleur achterlaat,
• Bacteriologische analyses,
• Een Schirmer-test waarmee het mogelijk is om de productie van tranen te beoordelen…
• Een pijnstiller,
• Een plaatselijke behandeling in de vorm van oogdruppels of zalf,
• Van een antibioticum,
• Enzymremmers,
• Een conjunctivaal transplantaat (in geval van een diepe hoornvlieszweer).

Elk oogsymptoom rechtvaardigt een spoedconsult om het risico op complicaties te beperken.

De behandeling van hoornvlieszweren bij honden wordt van geval tot geval voorgeschreven, uiteraard aangepast aan de ernst van de zweer en de oorzaak ervan. Het kan dus zijn:

De hond moet voorzien zijn van een halsband. Dit voorkomt dat hij zich gaat krabben of zichzelf blijft beschadigen. Ook na een operatie is de halsband essentieel.

Hoornvlieszweer bij honden: preventie

Sommige hoornvlieszweren kunnen worden vermeden, vooral als deze het gevolg zijn van een vreemd lichaam of een traumatische oorzaak. Het is daarom noodzakelijk om waakzaam te zijn tijdens een wandeling op het platteland, omdat een aartje in het oog van de hond kan komen. Ook kan hij zijn ogen bezeren door bijvoorbeeld door braamstruiken heen te gaan. Wees ook voorzichtig als u een hond en een kat bezit. Of ze nu samen spelen of vechten, er is altijd een risico dat de hond in zijn oog gekrabd wordt, een van de traumatische oorzaken van hoornvlieszweren.

Tenslotte is het raadzaam om uw hond regelmatig door de dierenarts te laten controleren, zodat er een gezondheidscontrole kan worden uitgevoerd. Een kleine controle van zijn ogen is nuttig, vooral als hij vaak aan één oog krabt. U moet weten dat de hoornvlieszweer zonder behandeling schade blijft aanrichten: het hoornvlies verliest zijn transparantie en deze voortschrijdende vertroebeling leidt tot blindheid.