Hoe is een roedel wolven georganiseerd?

Verre van het beeld van de eenzame wolf dat wordt overgebracht door verhalen en legendes, is de wolf in de eerste plaats een sociaal en territoriaal dier. Het leven van de wolf is georganiseerd in een roedel. We leggen je de organisatie uit.

Samenstelling van een roedel wolven

De basiseenheid is een groep van ongeveer tien dieren. Een gezin, bestaande uit een levend monogaam broedpaar omringd door zijn nakomelingen onder de drie jaar, kan op zichzelf al een kleine roedel zijn. Maar hij kan zich ook verenigen met twee of drie andere families om een ​​roedel van ongeveer dertig individuen te vormen. Deze verbintenissen zijn mogelijk slechts tijdelijk en duren mogelijk niet lang genoeg om een ​​inval uit te voeren in een gebied waar veel wild voorkomt, bijvoorbeeld tijdens migratieperiodes.

In tegenstelling tot bepaalde clichés blijft een roedel wolven dus een groep van beperkte omvang en is de hiërarchie uiteindelijk veel eenvoudiger dan de classificaties die wolven identificeren. alfa’svan de omega’s En bèta’s verschijnen in de wetenschappelijke literatuur van de twintigste eeuw.

Hiërarchie binnen een roedel wolven

Het peloton wordt geleid door het kweekkoppel. De andere leden gehoorzamen hem niet omdat ze een karakter zouden hebben dat bevorderlijk is voor onderwerping, maar gewoon omdat ze jonger zijn dan zij en omdat ze hun kinderen zijn.

Elk jaar baart een wolf 5 tot 6 jongen. Ze verschijnen meestal in het voorjaar, wanneer er meer prooi is. In het geval van een alliantie tussen verschillende roedels, worden de wolvenwelpen allemaal samen grootgebracht. Als hun ouders zouden verdwijnen, worden ze dan gemakkelijk ‘geadopteerd’ door een ander stel.

Oprichting van nieuwe pakketten

Jonge wolven verlaten de roedel als ze geslachtsrijp zijn. Ze trekken weg van het territorium waar ze zijn geboren en leggen gemakkelijk honderden kilometers af op zoek naar een partner en een territorium om hun eigen roedel te stichten. Als een alleenstaande mannetjeswolf geen beschikbaar vrouwtje kan vinden om met hem te paren, mag hij tijdelijk paren met de dochter van een broedpaar. Ze blijft dan in haar roedel om haar jongen groot te brengen terwijl het mannetje alleen zijn weg vervolgt.

Het territorium van een roedel wolven

Het hele leven van een roedel is georganiseerd op een grondgebied van 35 tot 40 km². Wolven trekken daar constant heen om te jagen, maar ook om hun aanwezigheid aan naburige groepen kenbaar te maken door middel van geursporen (urine en uitwerpselen) of gehuil.

De bewegingen van het peloton worden uitgevoerd in een enkele rij, meestal geleid door het dominante mannetje. Het is bovendien uit hun observatie dat de uitdrukking “à la wachtrij leu-leu” afkomstig is, waarbij “leu” simpelweg het woord “wolf” is in het oudfrans. Met een korte pas vooruit, met een snelheid van 8 tot 9 km/u, kan de groep elke nacht tot 60 km afleggen, waarna ze de dag gebruiken om uit te rusten.

De jacht houdt de roedel bij elkaar

Door de kracht van de wolf en zijn vermogen om vrij lang hard te rennen – meer dan 50 km/u gedurende ongeveer twintig minuten – zou hij alleen kunnen jagen met een goede kans op succes. Jagen in een roedel is echter een ceremonieel dat zorgt voor groepscohesie en solidariteit tussen generaties belichaamt.

Het stalken begint wanneer de prooi door geur is opgemerkt. Wolven kunnen beginnen met een ritueel waarbij ze samen de lucht opsnuiven, neus aan neus. Zodra de prooi is gedood door het broedende mannetje, geholpen door de krachtigere jonge mannetjes, is het het broedpaar dat als eerste eet, hun kinderen verdelen de overblijfselen.

Communicatie binnen het peloton

De wolf heeft een breed scala aan communicatiemiddelen om met zijn medemensen uit te wisselen. Net als bij honden zijn de positie van de poten, staart en oren essentiële tekens. Het dominante mannetje staat trots, staart rechtop. De andere leden van de groep nemen een houding aan van passieve onderwerping (onbeweeglijk op de rug om te snuffelen) of actief (neus dicht bij de grond en komen dan het gezicht van de andere wolf likken). De wolf beheerst ook zijn pilo-reactie, dat wil zeggen de oriëntatie van zijn haar: hij toont zijn agressiviteit door het te borstelen. Tot slot spelen intimidatiespelletjes en bijten een belangrijke rol.

Wat de collectieve verbeelding heeft overgehouden aan de communicatieve capaciteiten van de wolf, is in de eerste plaats zijn krachtige gehuil. Het is tientallen kilometers verderop te horen. De wolf gebruikt het vaak om andere leden van zijn roedel te roepen, wanneer hij zich van de groep heeft verwijderd of om de aanwezigheid van een prooi aan te geven. Maar het gehuil dient ook om zijn territorium te beschermen door rivaliserende groepen de aanwezigheid van een krachtig en vastberaden peloton te signaleren. Het is om deze reden dat de wolven samen huilen, om hun stemmen te laten resoneren op een maximum aan noten en boventonen. Zo creëren ze de illusie talrijker te zijn dan ze in werkelijkheid zijn.

Maar het gehuil is niet de enige vocalisatie van de wolf: hij is ook in staat om andere zeer gevarieerde geluiden uit te zenden, variërend van kreunen tot blaffen, van klagen tot gillen. Deze verscheidenheid maakt het mogelijk om het werk van de roedel en het delen van informatie tussen zijn leden te organiseren.

Wetenschappers hebben geografische eigenaardigheden aangetoond: Amerikaanse wolven gebruiken niet dezelfde geluiden als Europese wolven en Aziatische wolven, en ze leggen geen “tonische nadruk” op hetzelfde deel van het geluid. Ondanks alles lijken wolven van verschillende afkomst goed in staat om elkaar te begrijpen en erop te reageren.

De angst voor de wolf

Afgezien van de gratie en de kracht van het dier, herinnert de observatie van een roedel wolven ons evenzeer aan onze voorouderlijke angsten als aan onze vragen over intelligentie. De wolf heeft altijd angst gewekt – een angst die ongetwijfeld overdreven is gezien het feit dat hij zelf bang is voor mensen – maar hij heeft ook altijd gefascineerd en nog steeds gefascineerd door zijn kuddegedrag, dat een klein aantal goed georganiseerde individuen in staat stelt om domineren uitgestrekte gebieden. We kunnen alleen maar verbaasd zijn over de hardnekkigheid van het beeld van de eenzame wolf. Verbannen, ver van zijn territorium en zijn familie, zou de eenzame wolf perfect in staat zijn om alleen te jagen, maar zijn instinct herinnert hem eraan dat de zin van het leven is om een ​​metgezel te vinden en de soort in stand te houden.