Het hert, mooi dier van ons platteland

De ree, waarop gejaagd wordt volgens periodes die duidelijk omschreven zijn in de geldende regelgeving, is een wild herbivoor zoogdier. Dit prachtige dier kan zowel in het bos als op het platteland worden waargenomen. Laten we de belangrijkste kenmerken, de manier van leven en voortplanting en het dieet ervan ontdekken. Laten we ook de balans opmaken van de verschillen die het onderscheiden van suède en bepaalde elaphe waarmee het door een grote meerderheid van ons vaak wordt verward.

Reeën: belangrijkste kenmerken

De ree (capreolus capreolus) is een zoogdier dat behoort tot de familie van Cervidae en op bevel van herkauwers. Hij woont in Azië en Europa.

Zijn jurk is lichtbruin van kleur en zijn snuit is grijsachtig. Afhankelijk van de leeftijd verandert de vacht van het hert echter van uiterlijk. Zo heeft het reekalf tot 2 maanden goed uitgelijnde lichtvlekken. Dit dier vervelt twee keer per jaar. Zijn haar is rood in de lente, bruingrijs in de herfst, en in de winter hebben sommige herten twee delen licht haar aan de basis van de nek, die servetten worden genoemd.

Hij heeft krachtige spieren en kan ondanks zijn slanke benen een topsnelheid van bijna 100 km/u halen. Zijn sprongen bereiken vrolijk 200 cm hoogte. De ree kan dan ook, dankzij zijn uitzonderlijke karakter, snel vluchten door bijvoorbeeld hoge obstakels zoals hekken te oversteken. De gemiddelde snelheid is ongeveer 70 tot 75 km/u en 40 km/u over een lange afstand. Reeën die in gebieden leven waar geen lynxen of wolven (hun belangrijkste roofdieren) zijn, zijn minder getraind om te ontsnappen en daarom minder krachtig.

De levensverwachting van herten is 10 tot 12 jaar in het wild, maar sommige individuen kunnen wel vijftien jaar leven.

Herten levensstijl

Omdat dit prachtige dier sedentair is, blijft het zijn hele leven in zijn territoriale gebied, waarvan de oppervlakte kan variëren van 30 tot 100 hectare. Tijdens de winter, wanneer het zich in een open omgeving ontwikkelt, leeft het ree in een groep van minstens tien individuen, namelijk een moeder en haar jongen en soms ook andere reeën die het lef hebben gehad om in deze sociale omgeving te integreren. groep. Hij markeert zijn territorium door tegen bomen te wrijven (olfactorische markering) en door aan de stammen van zijn gewei te krabben (visuele markering).

Dit wilde dier vlucht voor de aanwezigheid van de mens, maar dat weerhoudt hem er niet van om tijdens de nachtperiode en tot het ochtendgloren woningen te naderen.

Herten nemen twee soorten communicatie aan: verschillende houdingen en de kreet die blaffen wordt genoemd voor volwassenen en gluren voor reekalfjes.

Herten voeren

Het is een wild herbivoor zoogdier van het kreupelhout en men kan het heel vaak in de winter in de bossen oversteken.

Deze herkauwer voedt zich bij voorkeur met stikstofrijke planten omdat deze goed verteerbaar zijn. Hij weet precies welke kruiden het beste bij hem passen. Het verbruikt ook jonge takken, struiken en toppen. Dit wordt browsen genoemd.

De laatste jaren naderen de reeën ons platteland en onze cultuurgronden steeds gewilliger. Zo is het dieet van nieuwe generaties reeën enigszins veranderd doordat de reekalfjes die in graangebieden worden gehouden in plaats van in bosgebieden, zich hebben aangepast. Ze voeden zich voornamelijk met tweezaadlobbige planten, grassen, bladeren van perifere bomen zoals esdoorns, kornoeljes, haagbeuken en eiken. In de winter past de ree zijn dieet aan, dat bestaat uit paddenstoelen, braamstruiken, klimop, heide en de weinige andere planten die hij vindt, evenals beukennootjes en eikels.

Reeën fokken

Het mannetje is geslachtsrijp op de leeftijd van 12 maanden als zijn lichaamsgewicht voldoende is, en het hinde op 14 maanden op voorwaarde dat het een gewicht van 20 kg heeft bereikt. Anders worden ze wat later volwassen. Het brokaat paart met verschillende vrouwtjes. Het is dus oligogaam.

De bronstperiode loopt van juli tot augustus. De wijze van voortplanting bij de geit is bijzonder omdat de innesteling van de bevruchte eicel wordt vertraagd. Dit wordt embryonale diapauze of vertraagde ovo-implantatie genoemd. De eicel ontwikkelt zich pas na 170 dagen, zodat de dracht pas eind december of uiterlijk in de eerste dagen van januari begint. Het duurt ongeveer 130 dagen.

De hinde baart in mei of juni, en acht van de tien doelings in hetzelfde territoriale gebied werpen tegelijkertijd hun nakomelingen. Dit fenomeen wordt de synchronie van geboorten genoemd. Een vrouwtje kan tijdens een worp twee reekalfjes krijgen, zelden drie, die elk tussen de 1 en 2 kg wegen. De moeder voedt haar jongen die het grootste deel van hun tijd in begroeide gebieden liggen waar ze beschut tegen de wind blijven, maar ook goed verborgen blijven gedurende de eerste maand na hun geboorte.

Op de leeftijd van 6 maanden wordt de juveniel een chevrillard. Het is in deze tijd dat er twee bultjes op zijn voorhoofd verschijnen, waar een paar maanden later twee kleine broches of dolken verschijnen, ook wel broques genoemd. Daarom wordt een ree vanaf één jaar ook wel brokaat genoemd.

Weten hoe je reeën kunt onderscheiden van andere herten op ons platteland

Veel mensen verwarren vaak reeën, damherten en herten. Het zijn echter heel aparte herten. Daarom moet worden opgemerkt dat:

De ree (capreolus capreolus) is het kleinste hert van Europa. Het heeft geen staart en heeft een gebied met wit haar op de billen in de winter en gelig in de zomer, de spiegel of de roze genoemd. Bij het vrouwtje heeft deze roos de vorm van een hart. Het mannetje heeft een penisborstel en draagt ​​een gewei dat eraf valt in de herfst. Het vrouwtje is het kind, het kleintje dat nog geen 6 maanden oud is, is het reekalf. Vanaf de leeftijd van 1 jaar wordt het mannetje vaak aangeduid met de term brokaat.

Het hert (dama dama) – Europees damhert – is groter dan de ree met een schofthoogte van 100 cm en een gewicht van ongeveer 100 kg. Het heeft een middelgrote staart. Ook hij heeft een spiegel, maar deze wordt begrensd door zwarte haren. De jurk is alleen in de zomer versierd met witte stippen. Het vrouwtje is de hinde, de welp, de reekalf. Alleen het volwassen mannetje heeft een gewei met zwemvliezen.

Rood Hert (Cervus elaphus) is het grootste zoogdier op ons platteland. Hij meet bijna 200 cm bij de schoft en kan een gewicht van 200 kg bereiken. Het mannetje heeft een staart en een groot gewei bedekt met huid en kort haar dat fluweel wordt genoemd. De bossen zijn bladverliezend, dat wil zeggen dat ze elk jaar vallen en worden vernieuwd. Het vrouwtje, kleiner dan het hert, is de hinde. Wat de kleine betreft, deze wordt ook wel de reekalf genoemd.

We moeten onze ree ook niet verwarren met het witstaarthert (Odocoileus virginianus) waaraan we de naam van ree in Quebec en biche des Palétuviers in Guyana toeschrijven.