Hebben katten echt moraal? Hun geheimen onthuld!

Als wetenschappers de moraliteit bij honden uitvoerig hebben bestudeerd, zijn ze veel minder nieuwsgierig naar katten! Dit dier, gezien als egocentrisch, onafhankelijk en soms harteloos tegenover kleine prooien, ontsnapt aan vragen over zijn potentiële ethiek. Wat als er, onder zijn ogenschijnlijke onverschilligheid, een onvermoed moreel besef schuilging? Maak je klaar om je trouwe viervoeter in een nieuw licht te zien: hij staat misschien niet zo onverschillig tegenover goed en kwaad als je denkt!

Dierenmoraal: waarom wordt die van katten door de wetenschap verwaarloosd?

Wetenschappers hebben zich geconcentreerd op lastdieren, waaronder honden, apen en olifanten. Deze soorten vertonen bepaald gedrag dat doet denken aan dat van mensen, zoals empathie of eerlijkheid. Het is in deze context dat een onderzoek het vermogen van honden heeft aangetoond om onrecht waar te nemen*. Onder leiding van James Anderson heeft de Universiteit van Kyoto, Japan, de moraliteit van honden al verschillende keren onderzocht. Deze dieren leven in georganiseerde groepen en samenwerking is essentieel voor hun overleving in het wild. Katten worden gezien als onafhankelijk.

Met de proliferatie van onderzoek op het gebied van ethologie en dierenpsychologie kunnen we echter verwachten dat sommige wetenschappers het idee zullen gaan heroverwegen dat katten kunnen een moreel besef hebben. Hoewel onze kleine katachtigen geen roedeldieren zijn en liever eenzaam in het wild leven, zou hun gedrag dit kunnen onthullen een bepaalde ethiek, zowel bij het delen van het grondgebied als bij andere hulpbronnen.

Wat zijn de waarden en ethiek van een kat?

Hoe verrassend het ook mag lijken, de kat heeft principes! Netheidis bijvoorbeeld een van de essentiële waarden. Daarom besteedt hij zich tot 4 uur per dag aan zijn toilet. Hij wil er representatief uitzien! Je zult hem nooit een vuile jas zien slepen. Als dit gebeurt, is dit een teken van een ziekte of een gewrichtsprobleem. Daarna, respect voor het grondgebied. Voor katten is het heilig! Dus als je een kleine katachtige zonder toestemming je tuin in ziet rennen, kun je daar natuurlijk aan twijfelen. Maar deze code is alleen geldig tussen katten! Hij vertrouwt niet op hekken, maar op feromonen die oordeelkundig door zijn soortgenoten zijn geplaatst. Deze reuksporen, die hij achterlaat met zijn wangen, zijn urine of zijn kussentjes, dienen als markeringen om aan te geven dat het gebied “bezet” is. Als een andere kat een aanwezigheid detecteert, kan hij proberen een ruimte te bemachtigen directe ontmoeting vermijden of door op bepaalde tijden te komen. Dit ” territoriale ethiek » heeft tot doel conflicten te beperken. Als ze toch voorkomen, is het zeldzaam en tussen twee katten, vaak mannetjes, die bijzonder zelfverzekerd zijn. Soms overlappen de gebieden elkaar, maar katten weten hoe ze confrontaties moeten vermijden om het evenwicht te bewaren. Dit vereist aandacht voor territoriale grenzen.

Tenslotte de respect voor rust. Voor de kat zijn rust en veiligheid zeer belangrijke elementen. Dit is de reden waarom katten, in een huis dat ze delen met andere dieren, zichzelf organiseren om ruzies te voorkomen en iedereen veilige toegang tot hulpbronnen te garanderen. Dit is niet altijd vanzelfsprekend, omdat delen niet alleen in de ruimte plaatsvindt, maar ook in de tijd. Zo kan er ’s ochtends voor de ene kat een fauteuil worden gereserveerd, terwijl deze ’s avonds door de andere wordt bezet. Hetzelfde geldt voor eten. Het ene dier heeft op bepaalde tijdstippen van de dag voorrang bij de toegang tot de brokbak, terwijl het andere dier daar in een andere periode naartoe gaat.

Als het niet bepaald een morele kwestie is, is het duidelijk dat de concept van respect speelt een belangrijke rol in hun interacties. De meeste katten zijn daartoe in staat veel compromissen met andere dieren in huis of in de buurt om de situatie rustig te houden.

Mijn kat slaat: wil hij een bepaalde moraal aanleren?

Het is niet ongewoon om een ​​kattenpoot te zien naar een andere kat of zelfs naar de hond wanneer deze door een mens wordt uitgescholden. Dit gebaar wekt de indruk dat de kat zijn eigen straf brengt en de persoon troost die zijn afkeuring toont. Met een vleugje antropomorfisme (het toeschrijven van menselijk gedrag aan dieren) kunnen we dit gebaar beschouwen als een morele les, die de aanwezigheid van waarden in de kat zou weerspiegelen. Volgens sommige wetenschappers zou dit het geval zijn een hiërarchische herinnering. Er bestaat echter geen consensus over het begrip hiërarchie. Voor anderen zou deze “corrigerende klap” de kat dat mogelijk maken “aligneren” met mensenals een reflex van steun, omdat hij diens ongemakkelijke negatieve emotie zou waarnemen. Aldus ‘besmet’ door menselijke woede, zou hij komen laat deze spanning los in een poot. Dit zou ook zijn manier kunnen zijn om te reageren op wat hij als gevaar beschouwt, door zijn ‘meester’ in een ongebruikelijke toestand te zien.

Ten slotte kan deze pootschop worden geïnterpreteerd als een herinnering aan de samenwoonregels en respect voor het grondgebied. De kat is erg gehecht aan zijn gewoonten en heeft een hekel aan veranderingen. Wanneer een dier wordt berispt, kan het een bron van spanning worden, een destabilisatie van de harmonie in huis. Door in te grijpen probeert de kat het gedrag van het andere dier te reguleren bewaar uw vrede. Het is daarom eerder een daad van zelfregulering dan een morele daad.

Katten hebben dat dus niet geen moraliteit in menselijke zinmaar hun gedrag onthult a bepaalde gedragscode gebaseerd op respect voor de ruimte en het vermijden van conflicten. Dit vertaalt zich in kleine, discrete gebaren van samenleven en regulering. Onze katten hebben daarom hun eigen ethiek!

* Studie van 13 augustus 2018Ongelijkheidsaversie bij honden: een recensie, Jim McGetrick, Friederike Range, Springer nature review.

Door Emma Ménébrode – Gepubliceerd op 07/11/2024