Hachiko, de beroemdste Japanse hond

Het symbool worden van een hele natie is niet aan al onze huisdieren gegeven. En het is misschien ook omdat Hachikõ afkomstig is van het Akita Inu-ras, in 1931 erkend als natuurmonument door het Japanse Ministerie van Nationaal Onderwijs, dat deze hond met onvergelijkbare loyaliteit het icoon wordt van loyaliteit aan het Land van de Rijzende Zon.

Hachi, de achtste van het nest

Oorspronkelijk afkomstig van Akita, heette deze puppy Hachi. Hij werd, net als zijn nestgenoten, geboren in de geografische prefectuur Akita, Japan, waar het Akita Inu-ras zijn oorsprong vond. Het ras dat al meer dan 300 jaar op de Japanse archipel is ontwikkeld, wordt voornamelijk gebruikt voor de jacht en bewaking. Intelligent, kalm en aanhankelijk, het ras heeft veel tegenslagen gekend en zonder de tussenkomst van dokter Watase had het heel goed kunnen uitsterven. Hachikõ geboren op 10 november 1923 in het noorden van Japan op een boerderij in Õdate.

Hashi zou zijn eigenaar een paar maanden later vinden in de persoon van Hidesaburõ Ueno, hoogleraar landbouwtechniek aan de Tokyo Imperial University. Elke dag liepen meester en hond naar het station van Shibuya. De hond kwam thuis en kwam vervolgens elke dag terug om te wachten op de Yamanote-lijntrein die zijn baas terug zou brengen. In de loop van een jaar konden Ueno en Hachi, die Hachikõ werd, een sterke relatie opbouwen. En als Hachi in het Japans “8” betekent, kan de door Ueno gekozen “kõ” zowel vertaald worden als “Prins” of als “Meneer” met een sterke emotionele connotatie onder onze vrienden van de rijzende zon. Hun leven, gekenmerkt door het komen en gaan van zijn meester naar het werk, had nog lang kunnen voortduren. Helaas wachtte Hashikõ op een dag in de middag, om 15.00 uur, zoals elke middag, tevergeefs op zijn voogd. Op 21 mei 1925 stierf Ueno Hidesaburõ plotseling aan een beroerte en zag zijn hond nooit meer terug.

Onfeilbaar geduld

Hoewel Hatchikõ de afwezigheid van zijn meester op 21 mei 1925 niet begreep, keerde hij de volgende dag terug om op hem te wachten op het perron van het station van Shibuya. Om 15.00 uur, zoals hij al enkele maanden doet, wacht hij op zijn meester, die niet terugkomt. Hij zal elke dag terugkeren, zonder ooit het wachten op het perron op te geven, op de Yamanote-lijntrein. Hashikõ werd door zijn familie aan nieuwe eigenaren gegeven na de dood van zijn voogd en zal elke middag naar het station blijven gaan, wachtend om Ueno weer te zien, zelfs als dat betekent dat hij moet vluchten. Door op dit perron te wachten, trok de Akita Inu of Akita-hond uiteindelijk de aandacht van reizigers. In eerste instantie probeerden de medewerkers van het station het dier weg te jagen, maar uiteindelijk raakten ook zij ontroerd door de trouw, loyaliteit en doorzettingsvermogen van het dier. Van dagen tot weken, vervolgens van maanden tot meer dan een jaar profiteerde Hashikõ van de belangstelling van de werknemers. Sommigen brachten hem lekkernijen, anderen zaten naast hem zodat het wachten minder lang leek. De Akita Inu zal zijn hele leven wachten op de terugkeer van de leraar, meer dan negen jaar.

Het dier wordt langzamerhand een kleine beroemdheid en een van de oud-studenten van professor Hidesaburõ, een specialist in het Akita Inu-ras, besluit het zeker te weten te komen en in de voetsporen van dit ongelooflijke hondje te treden.

De legende van Hachikõ

Zonder Hirokichi Saito zou de trouwe Akita van de professor in Japan en de rest van de wereld misschien niet zoveel bekendheid hebben genoten. Dus Saito gaat om 15.00 uur naar het station en besluit de hond te volgen als hij het wachten op zijn overleden meester beu wordt. In plaats van naar zijn nieuwe eigenaren te gaan, gaat Hashikõ naar een van zijn voormalige eigenaren, Kozaburo Kobayashi, een tuinman in de stad Ueno. Hij is het die het hele verhaal van de Akita Inu aan de student zal vertellen.

Saito Hirokichi zal de tuinman vaak bezoeken en de Akita Inu, waarvan hij slechts 30 raszuivere individuen in een document zal vermelden, is daar een van. Geroerd door de loyaliteit van de hond publiceerde hij talloze artikelen waarin hij zijn loyaliteit prees. Pas in 1932, zeven jaar na de dood van zijn meester, verscheen er een artikel in een van de grootste Japanse dagbladen, de Asahi Shimbun. De Japanners zullen de gewoonten van deze hond leren kennen en zullen verleid worden door zijn grote loyaliteit. Na zeven jaar tevergeefs te hebben gewacht op de terugkeer van zijn geliefde meester, werd Hashikõ een legende en werd hij een nationaal symbool. Hij krijgt dan de bijnaam “Chuken” of trouwe hond. Geraakt door het verhaal van deze hond, richtte de bevolking van Shibuya in april 1934 ter ere van hem en in zijn aanwezigheid een eerste bronzen beeld op op de kade waar hij nog steeds elke dag wacht op zijn eerste eigenaar. Hachiko stierf op 8 maart 1935 op 11-jarige leeftijd op het perron van Shibuya Station. Pas in maart 2011 zouden Japanse wetenschappers licht werpen op het mysterie van zijn dood: het dier leed aan kanker en hartwormziekte.

Eerbetoon dat vandaag de dag nog steeds voortduurt

Toen het eerste standbeeld dat ter ere van hem werd opgericht tijdens de Tweede Wereldoorlog werd omgesmolten, creëerde de zoon van de eerste beeldhouwer in 1948 een nieuw standbeeld ter ere van hem. In mei 1989 werd bij de renovatie van het station het standbeeld van Hashikõ op de voorgrond geplaatst. is, om de uitgang van het station aan de bezoeker aan te geven. Õdate, de stad waar het werd geboren, bracht in 2004 ook hulde aan het dier. Je kunt ook hulde brengen aan het Hachikõ-heiligdom van de Japanse spoorwegen, dat vlakbij het station ligt. Meer dan ooit verankerd in de Japanse cultuur, wordt elke 8 april in Shibuya een ceremonie aan hem opgedragen. Om de 90ste verjaardag van zijn meester en de 80ste verjaardag van Hashikõ te vieren, brengt een standbeeld hulde aan het dier aan de Universiteit van Tokio, op de landbouwafdeling. Dit beeldhouwwerk herenigt Ueno en Hachikõ eindelijk voor de eeuwigheid.

Deze hond met zo’n bijzondere instelling is erin geslaagd zich volledig te integreren in de Japanse cultuur. Verschillende boeken, manga of films zijn gewijd aan het verhaal, dat de loyaliteit van de Akita Inu onderstreept tegenover degenen die Japan geen meesters, maar bewakers noemt. Om het verhaal van deze Akita die na de dood trouw bleef aan zijn leraar beter te begrijpen, zijn hier enkele boeken die zowel volwassenen als kinderen zullen aanspreken:

• Hachikõ, hond van Tokio door Claude Helft;
• Hachikõ in het land van de nacht door Linné Lharsson;
• Het ongelooflijke verhaal van een trouwe hond door Pamela S. Turner.

Veel verwijzingen naar deze held van regelmaat en loyaliteit komen voor in populaire Japanse werken als One Piece, maar ook in Robbedoes, The Word Ends with You en Scooby-Doo.

Ten slotte is Japan niet de enige die dit populaire icoon aan het internet heeft gewijd met de film “Hachikõ monogatori” van Seijirõ Kõyama; “Hatchi: a Dog’s Tale” van Lasse Hallström is een Amerikaans-Britse remake van het ontroerende verhaal van de beroemdste Akita Inu. De remake herschikt het verhaal van de echte Hashikõ een beetje, aangezien hij door de Verenigde Staten reist wanneer zijn kooi op een treinstation valt. De universiteitsprofessor die hem ontmoet, gespeeld door acteur Richard Gere, zal hem uiteindelijk onder zijn hoede nemen…

In de regen, de sneeuw of de zon, op het station van Shibuya wacht het Hashikõ-beeld elke dag om 15.00 uur op de terugkeer van professor Hidesaburõ Ueno.

Fotocredit: Hyppolyte de Saint-Rambert