Grienden of grienden, een grote walvisachtigen!

Noch dolfijn, noch walvis, noch potvis, de griend, ook wel griend genoemd, blijft een relatief onbekende walvisachtigen. Deze soort heeft echter verbazingwekkende eigenschappen: ontdek welke in dit dossier.

Identiteitskaart van grienden

grienden (Globicephalae) zijn een geslacht van zeezoogdieren en odontocete walvisachtigen die behoren tot de familie Delphinidae (Dolfijnen). Er zijn momenteel twee soorten geregistreerd: de Pacifische of tropische grienden (Globicephala macrorhyncus); en de gewone of zwarte griend (Globicephala melas), wat ons hier interesseert. De naam “griende” komt uit het Latijn bol (wereldbol) en Grieks kephalos (head), die rechtstreeks is gekoppeld aan een van hun primaire fysieke identificatiesleutels.

Fysieke beschrijving van de grienden

De griend wordt in de eerste plaats gekenmerkt door zijn grote formaat. De mannetjes meten van 5,5 m tot 6,2 m, voor een gewicht variërend tussen 1,5 en 3,5 ton, en de vrouwtjes van 4,5 m tot 5,5 m voor 1 tot 2,5 ton. Deze indrukwekkende afmetingen, naast het duidelijke bewijs van seksueel dimorfisme, maken deze soort eigenlijk tot een van de grootste vertegenwoordigers van de categorie odontocetes, of walvisachtigen met tanden (in tegenstelling tot mysticetes, die baleinen hebben). Het is dan gemakkelijk om een ​​grienden te herkennen dankzij de vorm van zijn kop: zonder snavel, hij heeft een zeer omvangrijke meloen in de vorm van een bol, vooral opmerkelijk bij de oudste mannetjes. Het lichaam is geheel zwart, met uitzondering van een witte plastron die van de keel naar de buik loopt en vervolgens naar de genitale spleet. De rugvin is lang, zeer breed, laag en afgerond, heel kenmerkend voor de soort. Elke griend heeft een andere, gekenmerkt door kenmerkende littekens of snijwonden. Ten slotte zijn de borstvinnen smal en erg lang en kunnen ze tot een kwart van de lengte van het lichaam bedekken.

Woonplaats van de grienden

De griend wordt meestal gevonden in diepe wateren, hoewel hij ook in kustgebieden te zien is wanneer hij daarheen gaat om voedsel te zoeken. In Frankrijk werd het bijvoorbeeld vaak gemeld in de Golf van Biskaje. Dit is een vrij algemene soort in het Middellandse Zeegebied. Het is ook zeer aanwezig in de Atlantische Oceaan, met uitzondering van de tropische zone (tussen 20° noorderbreedte en 30° zuiderbreedte), en wordt ook aangetroffen in de koude wateren van het zuidelijk halfrond van de Indo-Pacific (meer dan 30° zuiderbreedte), inclusief de Franse Antarctische gebieden (TAAF).

Deze walvisachtige duikt vaak, voor een onderdompeling van ongeveer tien minuten, tussen 50 en 200 meter, ook al kan hij gemakkelijk tot 600 meter dalen. De gemiddelde snelheid varieert van 4 tot 7 km/u, met pieken van 40 of 45 km/u over kortere afstanden.

Grienden dieet

Dit zeezoogdier is in wezen teutofaag: het voedt zich voornamelijk met koppotigen, d.w.z. inktvissen en meer in het bijzonder hier inktvis. De griend kan niettemin verschillende manieren van eten kennen, afhankelijk van zijn leefgebied. Dus als de octopus opraakt, eet hij verschillende vissoorten: kabeljauw, haring, makreel, enz. ; of garnalen.

Voor elk individu is 30 tot 100 kilo voedsel nodig om zijn dagelijkse rantsoen te verzekeren, het aantal varieert naargelang grootte, geslacht of tijd van het jaar.

Voortplanting van grienden en levensverwachting

Wetenschappers hebben weinig informatie over de voortplanting van grienden, die op diepte plaatsvindt. Aan de andere kant wordt aangenomen dat geslachtsrijpheid wordt bereikt tussen 5 en 10 jaar voor vrouwen en tussen 12 en 18 jaar voor mannen. De soort is ook polygaam. De paring vond voornamelijk plaats in de zomer en de herfst, en het kalven tussen maart en oktober, waarbij de draagtijd tussen de 14 en 16 maanden lag. De moeder baart een enkele baby en wijdt zich gedurende drie tot vijf jaar exclusief aan hem. Het spenen vindt meestal plaats rond de leeftijd van 2 jaar, hoewel af en toe borstvoeding is waargenomen tot de leeftijd van 13 jaar.

De levensduur van mannetjes bedraagt ​​ongeveer vijftig jaar, terwijl die van vrouwtjes de 70 jaar benadert.

Karakter en gedrag van de griend

De grienden zijn buitengewoon sociaal en leven in groepen van tien of twintig individuen. Deze sets ontmoeten elkaar dan vaak en vormen dan bijeenkomsten van tientallen, zelfs duizenden walvisachtigen. Een groep zou ook bestaan ​​uit de nakomelingen van hetzelfde vrouwtje, en elk lid heeft zijn eigen rol te spelen. De mannetjes zorgen zo voor de bescherming van hun soortgenoten tegen roofdieren en nemen ook de opvoeding van de jongen voor hun rekening. De adolescente grienden (13-14 jaar oud) zijn ook verantwoordelijk voor de verzorging van de jongen, net als de vrouwtjes die zich er fulltime aan wijden. De sociale cohesie van de groep is zodanig dat deze mogelijk kan leiden tot massale strandingen. Wanneer het dominante mannetje of vrouwtje vertrekt om aan de grond te lopen, bijvoorbeeld als hij ziek of gedesoriënteerd is, is het niet ongebruikelijk dat alle andere leden hem volgen. Er zijn echter maar weinig gevallen van massale strandingen gemeld in de Middellandse Zee of de Atlantische Oceaan, dit fenomeen lijkt meer betrekking te hebben op de tropische grienden.

U moet ook weten dat het vocale repertoire van de griend zeer gevarieerd is, dit dier oriënteert zich en communiceert voornamelijk met behulp van geluiden: fluitjes, snurken, zoemen. Ze worden zelfs de “kanaries van de zee” genoemd omdat ze hun tijd doorbrengen met kletsen: ze maken tot 280 geluiden per minuut!

Ten slotte is het gebruikelijk om de uitdrukking “griend” of “grienddolfijn” te horen om de grienden aan te duiden, vanwege hun frequente waarneming in het kielzog of op de boeg van een schip. Deze soort walvisachtigen blijft echter relatief onverschillig voor de niet-invasieve menselijke aanwezigheid en toont op zijn best nieuwsgierigheid bij het naderen van een boot. Bovendien is de kwalificatie door de term “walvis” dus een vergissing!

Grienden bescherming en instandhouding

Op zee wordt er voornamelijk op grienden gejaagd door orka’s en haaien. Deze soort wordt anderszins bedreigd door vervuiling, geluidsoverlast in verband met maritiem verkeer, aanvaringen met schepen, per ongeluk gevangen worden in netten of zelfs de inname van plastic afval. Bovendien wordt hij, ondanks een beschermingsstatus die sinds 1970 door de Conventie van Bern is verleend, vandaag de dag nog steeds massaal door mensen bejaagd en afgeslacht op de Faeröer, ter gelegenheid van een traditionele activiteit genaamd grindadrapp. De griend wordt echter niet beschouwd als een wereldwijd bedreigde of bedreigde diersoort.

Als je het geluk hebt om tijdens een excursie op zee een groep grienden tegen te komen, denk er dan aan om de regels voor verantwoorde observatie van de mariene fauna te respecteren: sluit de route van de walvisachtigen niet af, blijf op meer dan honderd meter afstand, hen opzettelijk achtervolgen of bang maken, en gooi geen afval in het water.