Giraffen hebben blauwe tongen: waar of niet waar?

De giraffe is een ongewoon dier. In het landschap trekt hij, ondanks zijn gevlekte kleding en zijn geelbruine kleur waardoor hij onopgemerkt zou kunnen blijven, toch het menselijk oog aan met zijn mengeling van gratie en onhandigheid. De giraffe fascineert en intrigeert onmiskenbaar. Maar dit dier, dat een van de meest emblematische Afrikaanse fauna is, is niet zo bekend bij het grote publiek. De giraffe verbergt een mysterieus element dat vooropgezette ideeën en legenden in stand kan houden. In dit artikel zijn we geïnteresseerd in dit idee, volgens welke de giraffe een blauwe tong heeft.

Onze verwondering over de giraffe

De giraffe is het hoogste landdier ter wereld. Het direct herkenbare silhouet geeft hem een ​​bijzondere uitstraling. Maar daarachter blijven veel mysteries en grijze gebieden bestaan ​​in de hoofden van het grote publiek. Wie weet dat zijn nek hetzelfde aantal halswervels bevat als de onze, zeven? Wie weet dat elk van zijn halswervels wel 25 cm lang kan worden? Wie weet dat hun nek wordt ondersteund en gemanoeuvreerd door een complex geheel van spieren en pezen? En weet je welke kleur zijn tong heeft? Heb je gehoord dat het blauw is en wil je het zeker weten? U bent op de juiste plek! Hier kennen we de fauna en flora van de wereld goed…

De “blauwe” tong van de giraffe

Een van de vele curiosa die verband houden met de giraffe is die van zijn blauwtong.

Giraffen komen oorspronkelijk uit Afrika en zijn daarom bekend bij de Afrikaanse bevolking sinds ze ermee in contact kwamen. In rotstekeningen vinden we afbeeldingen van giraffen. Het is ook aanwezig in afbeeldingen van het oude Egypte. Giraffen werden cadeau gegeven, zoals aan het begin van de 15e eeuw het geval was voor de Chinese keizer van de Ming-dynastie. Voor Europeanen was de giraffe een dier van legende tot de Middeleeuwen. Algemeen wordt aangenomen dat de eerste giraffe die naar Europa werd gebracht, de giraffe is die in 1486 aan Lorenzo de’ Medici werd gegeven. De Europese verkenning van Afrika gedurende de 19e eeuw leidde vervolgens tot een beter wetenschappelijk begrip van de giraffe en zijn zoölogische classificatie. Door de verhalen heen wordt de kenmerkende kleur van de tong van de giraffe benadrukt. Is de tong van een giraffe echt blauw?

Het antwoord ligt iets genuanceerder. Als we goed naar zijn orgaan kijken, ontdekken we dat zijn tong lang niet zo roze is als de onze. Het is een donkere kleur, oscillerend tussen blauwachtig, paarsachtig en zwart. Het is geen gril van de natuur, want de natuur ontwerpt dingen voor een specifiek doel. Als dit niet het geval is, komt dat doordat we er niet in zijn geslaagd het uit te leggen. Maar als het om de tong van de giraffe gaat, zal je nieuwsgierigheid bevredigd worden, want wij weten waarom!

Waarom heeft de giraffe een tong die kleur heeft?

Deze unieke kleuring dient een zeer praktisch doel. De giraf gebruikt zijn lange tong (die, terloops opgemerkt, wel 45 cm lang kan zijn) om bladeren van bomen te grijpen, vooral van acacia’s, die bewapend zijn met lange doornen. De donkere kleur van de tong is te danken aan de aanwezigheid van melanine, een natuurlijk pigment dat ervoor wordt geproduceerd beschermen tegen de ultraviolette stralen van de zon. Omdat de giraffe urenlang eet met zijn tong bloot, vermijdt hij zonnebrand door deze kleuring van zijn tong.

Maar de tong van de giraffe is een orgaan dat aandacht verdient, naast alleen de kleur. Het is robuust en heeft een dikke textuur waardoor hij bladeren omgeven door doornen kan hanteren en eten zonder zichzelf te verwonden. Er wordt aangenomen dat giraffespeeksel antiseptische eigenschappen heeft. Als de tong lichtjes wordt bekrast of geprikt door een doorn, kan dit speeksel infecties helpen voorkomen en de genezing bevorderen. Dit orgel wordt met grote behendigheid gemanipuleerd. Zo kan de giraffe zijn tong om de bladeren wikkelen en deze afscheuren zonder zijn mond te diep in een struik te hoeven duwen.

Niet te verwarren met blauwtongziekte

De tong van de giraffe heeft wel een blauwachtige tint, die niets te maken heeft met de zogenaamde “blauwtong”-ziekte. Deze ziekte wordt veroorzaakt door een virus dat in ons land vooral schapen treft. Daarom wordt het daar ook wel genoemd blauwe tong. Maar het spaart de wilde herkauwers niet, die ook runderen, geiten, buffels, antilopen, herten, elanden en kameelachtigen kunnen treffen. Het wordt overgedragen door kleine bijtende Insecten die tot bepaalde soorten van het geslacht behoren Culicoides.

De symptomen kunnen variëren afhankelijk van de soort en de virusstam, maar omvatten vaak koorts, ontsteking van de mondslijmvliezen, zwelling van de weefsels van hoofd en nek en cyanose van de tong (die blauw kan worden, vandaar de naam van de ziekte). ). Schapen zijn er erg gevoelig voor en onder hen kan de morbiditeit 100% bereiken.

Hebben andere dieren “blauwe” tongen?

Ja ! Andere dieren hebben een kleurtong die omschreven kan worden als “blauw”.

De okapi, vaak bijgenaamd “de eenhoorn van de jungle”, is een naaste verwant van de giraffe. Net als deze heeft de okapi een lange, grijptong die blauwachtig of paars is. En net als zijn neef wordt deze tong gebruikt om bladeren en andere vegetatie te vangen waarmee hij zich voedt.

DE Chow-chow is een hondenras dat bekend staat om zijn karakteristieke blauwzwarte tong. Deze eigenschap is zo belangrijk geworden voor de rasherkenning dat een pup die zonder deze tongkleuring geboren wordt, niet aan de norm voldoet. De exacte oorzaak van deze unieke kleuring wordt niet volledig begrepen, maar het is inderdaad natuurlijk.

L’ijsbeer volgt niet dezelfde logica. Hij heeft geen blauwe tong om over te spreken. Maar dat kan ze wel zijn tijdelijk blauw of paars vanwege de manier waarop het bloed door het orgaan stroomt, vooral bij oververhitting of na intensieve inspanning.

Je weet nu alles over de taal van de giraffe. Misschien zul je, als je er een tegenkomt, beter opletten en het dier gedetailleerder bekijken. Het is belangrijk om geïnteresseerd te zijn in dieren en te kijken naar wat er bijzonder en specifiek aan hen is. Door ze te kennen voor wat ze werkelijk zijn, en niet als simpele voorwerpen van nieuwsgierigheid, ontwikkelen we het vermogen om hun behoeften te begrijpen en er beter op te reageren door te proberen de ruimte die ons wordt geboden te delen. .

Door Laetitia Cochet – Gepubliceerd op 02/11/2023