Gedilateerde cardiomyopathie bij honden: oorzaken, symptomen, behandeling en preventie

Gedilateerde cardiomyopathie of DCM is een ernstige ziekte die het hart van de hond aantast. Het is te vinden in alle rassen, hoewel het vaker voorkomt in grote maten.

Het wordt gekenmerkt door een vergroting (dilatatie) van de hartspier die steeds minder effectief wordt. Het blijkt dodelijk te zijn, vandaar de noodzaak om de oorzaken, symptomen en mogelijke behandelingen volledig te begrijpen.

Ontdek wat CMD is en hoe men het kan proberen te voorkomen.

Wat is CMD?

CMD wordt ook wel genoemd gedilateerde cardiomyopathie. Het hart zet uit en verzwakt. Gaandeweg trekt het steeds minder goed samen. We zouden het hart kunnen vergelijken met een flexibele ballon die steeds meer zijn elasticiteit verliest en daardoor niet meer kan opblazen en leeglopen. Naarmate het groter en groter wordt, verliest het zijn vermogen om na elke samentrekking terug te keren naar zijn oorspronkelijke vorm. Dit vermindert de hoeveelheid bloed die het bij elke slag kan pompen. Naarmate de ziekte vordert, zet het hart verder uit, wat de toestand verergert. Na een tijdje, congestief hartfalen kan optreden en het hart pompt niet langer genoeg bloed om aan de behoeften van het lichaam te voldoen. De gevolgen zijn dan uiterst ernstig, aangezien de hond het niet overleeft.

De oorzaken van gedilateerde cardiomyopathie

Sommige rassen zijn meer getroffen dan andere, hoewel de ziekte niet discrimineert en alle honden kan treffen.

Een van de belangrijkste oorzaken is genetisch. De ziekte komt inderdaad vaker voor bij grote honden van 5 tot 10 jaar. Het gaat met name om de Doberman, de Rottweiler, de Boxer, de Duitse Herder, de Bordeauxdog of de Duitse Dog. Middelgrote honden zijn niet immuun, zoals de Cocker Spaniel. Het is daarom essentieel dat eigenaren, fokkers en dierenartsen samenwerken het risico op overdracht beperken. Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat bepaalde genen de gevoeligheid van een hond voor ziekten kunnen vergroten. Bijvoorbeeld in de Doberman, de mutatie in het PDK4-gen is direct verbonden met de CMD.

Onderzoek naar de ziekte is uitgevoerd door verschillende gerenommeerde wetenschappers zoals de Dokter Joshua Stern, van de Universiteit van Davis, Californië. Zijn werk heeft ook een mogelijk verband blootgelegd tussen bepaalde voedingsmiddelen en DCM, wat de aanpak en behandeling van de ziekte heeft beïnvloed. A vleesarm dieet, te rijk aan granen, aardappelen en peulvruchten zou de opname van bepaalde aminozuren zoals taurine kunnen beïnvloeden en het risico op CMD verhogen, maar het verband is nog niet duidelijk. Dr. Stern heeft ook geholpen bij het opleiden en trainen van nieuwe dierenartsen, waarbij hij zijn kennis en expertise heeft gedeeld om de gezondheid van honden over de hele wereld te verbeteren.

Eindelijk, leeftijd hond speelt een rol bij het ontstaan ​​van de ziekte. Oudere mensen hebben meer kans om het te ontwikkelen. Insgelijks, sommige ziekten zoals hypothyreoïdie verhogen bijvoorbeeld de kans dat de hond DCM ontwikkelt, hoewel dit verre van systematisch is.

Daar wordt echter aan gedacht de oorsprong is in de meeste gevallen onbekend. Het kan net zo goed immuun, inflammatoir, viraal, bacterieel, hormonaal zijn…

Wat zijn de symptomen van DCM?

Symptomen variëren van hond tot hond en zijn in het begin vaak subtiel. Dit is de reden waarom de eigenaren ze niet waarnemen. Er kunnen echter verschillende waarschuwingssignalen optreden, zoals vermoeidheid. De hond vindt het moeilijker om te bewegen. Hij kan ook een ontwikkelen snelle of moeilijke ademhaling, ook in rust. De hond kan ook hoesten. Hij verliest soms gewicht (we spreken van cardiale cachexie) en verliest zijn eetlust. Sommige onderwerpen lijken te verzwakken en kunnen zelfs flauwvallen.

Soms een vochtophoping komt voor in de buik die opzwelt. In dit geval zijn we al in de aanwezigheid van hartfalen gerelateerd aan DCM. Als u dergelijke tekenen opmerkt, maak zo snel mogelijk een afspraak met uw dierenarts. Plotselinge dood is ook een van de complicaties van de ziekte. Meesters vinden de tekenen plotseling, maar ze zijn vaak het resultaat van een langzame, geleidelijke ontwikkeling met zeer onopvallende signalen, gedurende meerdere maanden of jaren.

Bij de dierenarts presenteren de kenmerkende verschijnselen zich in de vorm van een verhoogde hartslag of een hartruis of zelfs een te hoge hartslag. De pols is meestal zwak. De professional zal verschillende diagnostische hulpmiddelen moeten gebruiken:

• Echocardiografie : het maakt het mogelijk om het hart in actie te controleren en de grootte en de functies te meten;
• Doppler;
• Elektrocardiogram (ECG);
• X-thorax;
• Bloedtesten om te controleren op biochemische afwijkingen die voortkomen uit de ziekte.

Soms vraagt ​​de professional om een genetische test
om te controleren of de hond drager is van de mutaties geassocieerd met CMD.

Al deze tests zullen leidend zijn bij de keuze van de behandeling en ondersteuning van het dier. Hoe eerder de diagnose wordt gesteld, hoe effectiever het mogelijk zal zijn om de ziekte te beheersen en de levenskwaliteit van de hond te verbeteren.

Hoe gedilateerde cardiomyopathie bij honden behandelen?

De CMD is een chronische ziekte die niet te genezen is, maar het kan gepaard gaan met passende zorg en medicatie. De behandelingen zijn gericht op het verbeteren van de hartfunctie, het beperken van symptomen van hartfalen en het verbeteren van de kwaliteit van leven van het dier. Dit kunnen medicijnen zijn zoals hartglycosiden, die het hart helpen efficiënter te pompen, of antiaritmica, die helpen het hartritme te reguleren. Diuretica worden soms toegevoegd om vochtophoping in de longen of buik te verminderen. Vasodilatatoren kunnen worden voorgeschreven om de slagaders en aders te verwijden en het bloed beter te laten stromen. Luchtwegverwijders daarentegen helpen de hond om beter te ademen.

Soms worden taurinesupplementen aanbevolen voor honden die er een tekort aan hebben. Aangezien elk geval van CMD uniek is, is de behandeling is persoonsgebonden afhankelijk van de behoefte van de hond.

Een studie die gezamenlijk werd uitgevoerd door de Universiteit van Washington in de Verenigde Staten en die van Guelph in Canada, gepubliceerd in 2016, stelde een behandeling voor, 2-deoxyadenosinetrifosfaat (dATP). Dit laatste helpt het vermogen van het hart om normaal samen te trekken te vergroten. De studie werd uitgevoerd bij terminaal zieke honden en hun harten trokken samen tot hetzelfde niveau als bij onaangetaste honden. Bij zieke honden is de hoeveelheid ATP die wordt gebruikt en gereconstitueerd om de hartspier te laten werken echter abnormaal laag. Onderzoek naar de ziekte blijft daarom in een relatief snel tempo vorderen, en wetenschappers werken momenteel aan nieuwe medicijnen en therapieën die de hartfunctie kunnen verbeteren en de levensduur van aangetaste honden kunnen verlengen.

Het onderzoek richt zich ook op nieuwe genetische markers die in de toekomst nog nauwkeuriger moeten kunnen worden gescreend. Er is dus steeds meer hoop voor aangetaste honden en hun baasjes dankzij deze wetenschappelijke vooruitgang.

Zijn er manieren om de ziekte te voorkomen?

Op de gepredisponeerde lijnen, een van de preventiemiddelen, is genetisch testen. Serieuze fokkers moeten inderdaad een DNA-test doorgeven aan hun fokkers. Het is een eenvoudig speekselmonster, gedaan met een wattenstaafje en naar het laboratorium gestuurd. Als het resultaat positief is, moet de fokker zijn hond uitsluiten van de fokkerij, zelfs als deze alle vereiste esthetische en gedragskwaliteiten bezit. We beperken de overdracht dus tot de nakomelingen. Dit wordt veel gedaan bij raskatten, vooral bij HCM, ook een hartaandoening (hypertrofische cardiomyopathie).

Preventie omvat ook een uitgebalanceerd dieet. De hond moet een voeding krijgen die is gemaakt van eiwitten en dierlijke vetten van zeer goede kwaliteit, vitaminen en mineralen. Hij moet daarom veganistische of eersteklas brokjes vermijden die niet voldoen aan zijn behoeften als binnenlandse carnivoor.

Tot slot, een regelmatige hartbewaking, vooral bij gepredisponeerde rassen, is de beste manier om de ziekte zo snel mogelijk onder controle te krijgen om de levensduur van het dier te verlengen. Evenzo kan bij oudere honden een echocardiogram nuttig zijn. Een jaarlijks bezoek aan de dierenarts die de algemene toestand van uw kleine metgezel controleert, is ook een gelegenheid om ervoor te zorgen dat zijn hart in goede conditie is.

Wat is de prognose voor aangetaste honden?

We kunnen de levensverwachting van een aangetaste hond niet voorspellen omdat deze individueel is. Hoe eerder de ziekte wordt behandeld, hoe groter de kans dat het dier maandenlang leeft. Daarnaast is de reactie van de hond op de behandeling een indicator: hoe beter hij erop reageert, hoe meer we kunnen hopen dat hij bij ons blijft. Maar de prognose is meestal nogal somber. De hond kan overlijden aan congestief hartfalen, waarbij de longen zich vullen met vocht, wat moeilijkheden en vervolgens onvermogen veroorzaakt om te ademen. Het dier kan ook een plotselinge dood ondergaan. CMD is een ziekte die traumatisch kan zijn voor de meester of meesteres. Het is daarom essentieel om te werken aan gepredisponeerde lijnen, door genetische tests uit te voeren om de overdracht te beperken.

Gedilateerde cardiomyopathie is een ernstige ziekte met verwoestende gevolgen voor de aangetaste hond en traumatisch voor zijn baasjes. Dankzij preventie, vooruitgang in onderzoek en behandelingen is het echter mogelijk om de ontwikkeling te vertragen en de levenskwaliteit van het dier te verbeteren. Bovendien zal het onderzoeken en begrijpen van de oorzaken in de toekomst steeds meer gevallen beperken.