Filippijnse vliegende vos, een van de grootste vleermuizen

Sommige toeristen die in de Filippijnen zijn gebleven, dachten even aan een grap: geconfronteerd met wat lijkt op een menselijke figuur gewikkeld in een donker laken, opgehangen aan de voeten, was hun eerste gedachte niet dat dit een ‘echte vleermuis’ was, maar eerder een vermomming. Zijn indrukwekkende afmetingen kunnen zelfs kippenvel geven zoals we gewend zijn in onze Europese landen om kleine formaten tegen te komen. Om misschien wat minder bang te zijn, raden we je aan dit buitengewone dier in detail te beschrijven.

Alleen in de Filipijnen

De Filippijnse vliegende vos komt alleen voor op de eilanden van de Filippijnen, en dan nog niet op alle eilanden, alleen in de provincie Sarangani.

Je kunt zeker vleermuizen vinden in Madagaskar of Australië die de naam Flying Fox dragen, maar ze zijn niet dezelfde soort. De Filippijnse vliegende vos heeft de wetenschappelijke naam Acerodon jubatuswanneer de in Madagaskar gevonden vliegende vos wordt genoemd Pteropus rufusen die van Australië, Pteropus poliocephalus.

De soort Acerodon omvat verschillende soorten vleermuizen die aanwezig zijn in de Filippijnen en Indonesië (Talaud-eilanden, Sulawesi en Kleine Soenda-eilanden). Onder hen, Acerodon jubatus heeft een donkere vacht, behalve ter hoogte van de kop waar deze oranjegeel is, en ter hoogte van de schouders waar deze gelig is. Het vleugelmembraan zit tussen donkerbruin en zwart in.

Pteropus rufus heeft ook een donkere vacht en heeft gelige gebieden, maar ze zijn groter dan die van de Filippijnse Flying Fox omdat ze de nek, de bovenkant van het hoofd en de onderste delen betreffen. Zijn snuit is zwart. Pteropus poliocephalus verschilt in wezen van zijn neef door de kleur van zijn kop, die helemaal grijs is.

Hoewel ze niet tot hetzelfde geslacht behoren, delen al deze vleermuizen een kopvorm, met een lange snuit en spitse oren, die doet denken aan hondachtigen, vandaar hun lokale naam Fox.

Werkelijke afmetingen vanAcerodon jubatus

De shots die de Filippijnse vliegende vos laten zien, spelen gewillig op de omlijsting om de afmetingen van het dier te versterken. Als zijn spanwijdte 1,50 meter is, meet zijn lichaam eigenlijk slechts 50 cm voor een gewicht dat nog steeds 1,2 kg bereikt. De fotomontages spelen echter gewillig met perspectief en plaatsen een mens zorgvuldig op de achtergrond om te doen geloven dat de lengte van het lichaam gelijk is aan 1,50 meter.

Maar is het echt de grootste vleermuis ter wereld? Het hangt allemaal af van welk standpunt je inneemt. noemen Pteropus vampyrus, ook wel Maleisische Kalong of Grote Vliegende Vos genoemd, die leeft in Zuidoost-Azië, Vietnam, Thailand, Maleisië, Indonesië, Birma en ook de Filippijnen. De laatste heeft inderdaad een grotere spanwijdte dan de Filippijnse Flying Fox, aangezien hij 1,70 m kan bereiken. Qua gewicht overtreft hij ook Acerodon jubatus omdat het 1,5 kg kan wegen. Het is eigenlijk alleen op het niveau van de lichaamslengte dat de Flying Fox van de Filippijnen de Kalong van Maleisië overtreft, aangezien deze slechts 40 cm meet.

Ter vergelijking: gewone serotonine (Eptesicus serotinus), vleermuis die gewoonlijk aanwezig is op onze zolders die naar buiten open zijn, is zeer bescheiden aangezien zijn grootte varieert tussen 6 en 9 cm, zijn spanwijdte tussen 31 en 38 cm voor een gewicht van 18 tot 35 g.

Habitat en dieet van de Filippijnse vliegende vos

De Filippijnse vliegende vos leeft voornamelijk in oerbos tot op 1.100 meter hoogte. Maar het is ook waargenomen in mangroven, bamboebossen en moerasbossen. Deze vleermuizen vormen kolonies van maximaal 5.000 individuen, vermengd met andere soorten van het geslacht Pteropus.

Acerodon jubatus is plantenetend en voedt zich met inheemse soorten van het geslacht Ficus. Zijn aanwezigheid is essentieel voor de omgevingen die hij bezoekt, omdat hij de verspreiding van zaden bevordert en daarmee de vernieuwing van het plantenecosysteem. En ondanks wat de naam doet vermoeden, Pteropus vampyrus heeft dezelfde rol aangezien deze vleermuis ook een plantenetende soort is.

Megabats en microbats

Vóór het begin van de jaren 2000 werden vleermuizen ingedeeld in twee hoofdcategorieën: megabats en microbats, dat wil zeggen grote vleermuizen en kleine vleermuizen. Dit begrip “klein” of “groot” klopte niet echt, aangezien de kleinste vleermuis in de eerste groep is Syconycteris australis met een spanwijdte van 12 tot 15 cm voor een totaal gewicht van 3 tot 5 g, bescheidener dan onze reeds genoemde Serotine. Er was echt iets om in te verdwalen! In de vroege jaren 2000 ontwikkelde en herstelde genetisch onderzoek de orde in deze classificatie. Tegenwoordig zijn er nog steeds twee groepen, maar hun namen zijn anders. We onderscheiden nu de yinpterochiroptera (inclusief de megachiroptera en enkele families van microchiroptera) van de yangochiroptera (inclusief de overige families van Microchiroptera). Het gebruik van deze classificatie verspreidt zich echter langzaam.

De Filippijnse Vliegende Vos behoort in ieder geval tot de eerste groep, net als de andere Vliegende Vossen. Zoals alle vleermuizen is hij uitgerust met een patagium. Het is dit dunne en flexibele huidmembraan waarmee de vleermuis kan vliegen. Ter herinnering, deze structuur is ook aanwezig bij vogels waarin hij bedekt is met veren, en bij zoogdieren zoals Dermoptera, buideldieren, maar ook bij hagedissen. Bij vleermuizen kan dit membraan het dier ook omhullen of de baby vasthouden op het moment van bevalling. Het is uitgerust met een spierstelsel dat het bloed over het hele oppervlak naar de ledematen duwt.

Maar deze twee groepen verschillen in een paar kenmerken. Een daarvan is het feit dat megabats geen echolocatie gebruiken. Dit is gemakkelijk te begrijpen. Omdat microchiroptera meestal insecteneters zijn, mobiliseren deze vleermuizen een combinatie van echolocatie, gehoor en vleugelstructuur tussen de poten en de staart om te jagen. De grote vleermuizen die in ons artikel worden besproken, hebben hun ogen meer nodig omdat ze zich voeden met fruit, zaden, enz.

Vleermuizen en het Coronavirus

Het idee van een dierlijke oorsprong van het SARS-CoV-2-virus is geen zekerheid op de dag dat we het artikel schrijven. Er is nog steeds geen bewijs dat dieren het virus op mensen kunnen overdragen. Momenteel wordt aangenomen dat de verspreiding van SARS-CoV-2, verantwoordelijk voor COVID-19, het gevolg is van de overdracht van het virus tussen mensen en door contact met besmette oppervlakken.

Vleermuizen worden echter vaak genoemd omdat SARS-CoV-2 lijkt op Coronavirussen die van nature aanwezig zijn in populaties hoefijzervleermuizen die worden verspreid van Europa en Afrika naar Azië en Australië.

Ook vóór de uitbraak van COVID-19 werd altijd sterk aangeraden om voorzorgsmaatregelen te nemen en nooit een vleermuis aan te raken. Als algemene regel geldt dat direct contact met wilde dieren moet worden vermeden.

dieren te beschermen

Dierenpopulaties kunnen concurreren met mensen en worstelen om te overleven. De Filippijnse vliegende vos staat op het punt van uitsterven als gevolg van stroperij en de vernietiging van zijn natuurlijke habitat. In januari 2020 bleken de Flying Foxes of Australia de extreme hittegolf die Melbourne destijds trof niet te overleven. 3 dagen voor Kerstmis overschreed de temperatuur de 40°C en stierven 4.500 grijskopvleerhonden. Een andere situatie op Mauritius waar drie campagnes voor het doden van geweren in 2015, 2016 en 2018 gericht waren op de endemische lokale vleermuis. Ze werd ervan beschuldigd aan de basis te liggen van de daaruit voortvloeiende daling van de productie van lychees. Wetenschappers hebben de processen echter aan de kaak gesteld, met het argument dat de installatie van netten om de bomen te beschermen voldoende zou zijn geweest, en ze twijfelden zelfs aan het feit dat vleermuizen de enige boosdoeners zijn, aangezien vogels en makaken deze vruchten ook consumeren.

Vleermuizen spelen, net als elk ander dier, hun rol in ecosystemen. Ze lijden aan veel angst- en afwijzingsverschijnselen over de hele planeet, maar ze moeten ook worden beschermd, net als veel andere dieren.