Dwergteckel: specifiek ras of dwerggroei van het ras?

Met een lange rug en korte poten compenseert de dwergteckel zijn kleine formaat met een sterk karakter. Omdat deze miniatuurhond niet bang is om groter te worden dan hij! Verre van een defect te zijn, werd zijn dwerggroei verkregen om zijn kwaliteiten als jager te verbeteren. Uitleg.

De oorsprong van de teckel

De naam teckel komt van het Duitse “teckel” wat “dassenhond” betekent. Tijdens de middeleeuwen en de renaissance begon de Europese literatuur te verwijzen naar kleine, kortbenige honden. Dit is het geval in de eerste verhandeling over de jacht, opgedragen aan Karel IX en geschreven in 1561 door Jacques du Fouilloux, een Franse heer uit Poitou. De in het boek genoemde exemplaren werden beschreven als vrij lang, relatief laagbenig, met hangende oren en een hoge staart. Hoewel het een andere morfologie en kleuren heeft dan de teckel van vandaag, verschijnt dit type hond in jachttaferelen op schilderijen, houtsnijwerk en wandtapijten.

Start fokken teckel

Volgens verschillende bronnen zou de kortharige teckel al in de 17e eeuw zijn geselecteerd uit de bassettevorm van de brachet, een kleine Germaanse hond die is versierd met een krachtige flair en een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen. Het doel is om exemplaren te verkrijgen die speciaal bedoeld zijn voor opgravingen. Onder deze bassets heeft de teckel zichzelf gevestigd als een van de meest veelzijdige jachtrassen. De langharige variant is in de 17e eeuw ontstaan ​​door inname van spaniëls en de ruwharige in de 19e eeuw door kruising met de Dandie Dinmont terriër.

Dwerg en Kaninchen teckels

Sinds het begin van de 19e eeuw worden dwergteckels en kaninchen-teckels (betekenis konijn in het Germaans) geselecteerd in Midden-Europa, meer bepaald in Duitsland en Tsjechië. Verre van mode-effecten, heeft de miniaturisatie van de teckel hem in staat gesteld zich aan te passen aan de ondergrondse jacht om vossen, bunzingen, fretten en andere marterachtigen te verjagen. Wat betreft de kaninchen, de kleinste van de teckels en een recente variëteit, deze is gemaakt met als doel het konijn in zijn galerijen te achtervolgen en eruit te halen. Het ras werd definitief erkend in 1955.

Geboorte van de eerste rasverenigingen

In de tweede helft van de 19e eeuw begon het fokken van teckels en de oprichting van rasverenigingen, met name in Engeland, waar de hond zeer succesvol was. De eerste stambomen die in de Angelsaksische landen zijn gevestigd, vormen de basis die het mogelijk maakt, zelfs vandaag de dag, om de fokkerij te sturen en te controleren. In Duitsland staan ​​54 teckels vermeld in het stamboek (Deutscher Hunde Stammbush) dat werd opgericht in 1840. De Engelse Daschshound Club werd opgericht in 1881 en de Duitse DTK (Deutscher Teckel Klub) in 1888. De eerste grote tentoonstellingen werden gehouden in 1891 in Berlijn en worden gaandeweg geassocieerd met proeven op en onder de grond en bloedonderzoeken op een kunstbaan. Aan het einde van de 19e eeuw veroverden teckels de harten van andere continenten en hun invoer werd vaak gevolgd door de oprichting van clubs en verenigingen. In Frankrijk was het pas in 1925 dat de Club van Teckelamateurs werd geboren.

Teckel: rasstandaarden

Alleen al de teckel vertegenwoordigt de 4e groep van de classificatie die is opgesteld door de Fédération Cynologique Internationale. Binnen deze classificatie onderscheidt de FCI teckels op basis van hun grootte:

• Standaard: borstomtrek 35 cm tot 45 cm (vrouw) en 37 cm tot 47 cm (man);
• Dwerg: borstomtrek van 30 cm tot 35 cm (vrouw) en van 32 cm tot 37 cm (man);
• Kaninchen: borstomtrek van 25 cm tot 30 cm (vrouw) en van 27 cm tot 32 cm (man).

Naast de maat verdeelt de FCI de 3 secties volgens de vacht: kort, hard en lang. De teckelfokkerij omvat daarom 9 rassen. Tegelijkertijd zijn er drie basiskleuren voor de jurk:

• Fawn: alle haren;
• Black and tan: alle haren;
• Zwijn: alleen ruw haar.

Aan de drie basiskleuren zijn 3 modificatiegenen toegevoegd:

• Chocolade: alle haren, alle kleuren (getolereerd door fawns);
• Gestroomd: alleen fawn kort haar;
• Harlekijn: alle haren, alleen op vurig zwart en vurig chocolade.

Beschrijving van de dwergteckel

Kleiner dan de standaard, de dwergteckel is niet minder gespierd en krachtig. Het heeft een brede en diepe borst en sterke voorpoten. Door zijn brede poten – in verhouding tot zijn lichaam – kan hij zijn spel beter losmaken. De morfologie van de dwergteckel vergemakkelijkt inderdaad behendig werken op en onder de grond. Er wordt van hem gezegd dat hij een hooghartige houding van het hoofd en een aandachtige uitdrukking vertoont. Het gewicht ligt tussen de 3,5 kg en 4 kg. In termen van kwetsbaarheid kan de onevenredige dwerggroei van het ras gevoeligheid in de wervels en een neiging tot hernia’s veroorzaken. Naast deze degeneratieve pathologieën van de wervelkolom, kan de teckel obesitas vertonen (factor die het risico op hernia verergert) en diabetes, aandoeningen die moeten worden gecontroleerd.

Karakter van de dwergteckel

Qua temperament toont de dwergteckel wil en moed en kan koppig zijn, zelfs een beetje ongehoorzaam. Levendig en ondeugend, het heeft een sterke persoonlijkheid gecombineerd met een ontwikkeld jachtinstinct. Dit ras hecht sterk aan zijn familie en kan bezitterig worden van een bepaald lid. Uitgerust met een evenwichtige geest, toont hij een speels en aanhankelijk temperament waardoor hij goed overweg kan met kinderen en katten. Gezien zijn sterke karakter vereist de dwergteckel een opleiding gemengd met zachtheid en standvastigheid. Het zal nodig zijn om autoriteit en welwillendheid te gebruiken om de bevelen in te prenten. Soms dominant met zijn soortgenoten, in staat om imposanter te zijn dan hij, zal hij zo snel mogelijk met zijn socialisatie moeten beginnen. Dagelijkse lichaamsbeweging is essentieel voor zijn welzijn.