De wezel: hoe en waar leeft hij? Alles over wezel

De Europese wezel is een vleesetend zoogdier dat te vinden is in bergweiden, weilanden, bossen maar ook in onze tuinen. Laten we eens kijken wie ze precies is en of we haar moeten beschouwen als een bondgenoot van tuinders of als een gezworen vijand van onze gewassen. De wezel is een klein dier waarvan het nut is bewezen, maar dat al tientallen jaren te lijden heeft onder de reputatie van plaagdier.

De Europese wezel: belangrijkste kenmerken

de wezel, Mustela nivalisbehoort tot de familie van Mustelidae. Het wordt ook kleine wezel of kleinste wezel genoemd.

Ze heeft een witte vacht op haar nek, buik en roodbruin op de rest van haar lichaam, evenals op haar korte benen, haar hoofd en haar kleine staart. Het onderscheidt zich door de onregelmatige afbakening tussen de twee kleuren van zijn vacht. Zijn vacht behoudt tijdens de winter over het algemeen dezelfde kleur als in de zomer, behalve bij albino-wezels of bij degenen die in regio’s met een ruw klimaat leven, zoals bijvoorbeeld Siberië. Het wordt vaak verward met de hermelijn, ook al is de laatste groter dan de wezel.

Er is een echt verschil in grootte tussen het mannetje en het vrouwtje, de eerste is veel groter. Op volwassen leeftijd kan de lengte 26 tot 27 centimeter bedragen voor een gewicht van maximaal 125 gram. Wat het vrouwtje betreft, ze meet maximaal 19 cm en weegt slechts 35 tot 85 g, afhankelijk van het individu. De wezel is daarom het kleinste vleesetende zoogdier van het Oude Continent. Door zijn kleine formaat en zijn lange en slanke lichaam kan hij zich in een gat wringen waarvan de diameter in de orde van grootte van slechts 2,2 tot 2,5 cm ligt.

In het wild heeft de Europese wezel een levensverwachting van drie jaar, maar kan in gevangenschap ruim tien jaar worden.

Europese wezel: klein van formaat maar geweldige jager!

Het past zich aan bijna alle biotopen aan, met uitzondering van uitgestrekte wetlands. Het is zelfs te vinden tot op 3.000 hoogte. Begiftigd met een zicht dat perfect is aangepast aan dag en nacht en een ultrafijn gehoor, is de wezel een emeritus jager, of het nu overdag of ’s nachts is. Dit vleesetende zoogdier voedt zich met kleine knaagdieren en aarzelt niet om zich te nestelen in het hol van de prooi waarmee het zich voedt. Het kiest ook zijn plaats van leven op basis van de overvloed aan potentiële prooien.

Zijn intrek nemen in uitgestrekte uitgestrekte gebieden met granen past perfect bij hem, aangezien hij zich naar believen kan voeden met een groot aantal veldmuizen, waarvan hij een groot roofdier is. Het is zelfs vaak terug te vinden in onze huizen (kelder, zolder, bijgebouwen, bijkeuken, wasruimte, enz.). Ze jaagt daar op de muis. In onze tuinen kan hij een spitsmuis en een mol verslinden als hij niets anders te eten heeft, maar uiteindelijk is het ongebruikelijk.

Afgezien van kleine knaagdieren, die tussen 60 en 99% van zijn dieet vertegenwoordigen, voedt de wezel zich soms met hagedissen, Insecten, kleine vogels, weekdieren, Amfibieën en zelfs een paar eieren. Van een winterslaap is voor haar geen sprake: ze moet elke dag van het jaar eten. Maar het is de veldmuis die hem het meest aantrekt. Dus waar woelmuizen in overvloed zijn, zijn er meestal veel Europese wezels.

Om de omgeving te onderzoeken, neemt dit zoogdier, dat voornamelijk alleen leeft, de “ik”-positie aan, dat wil zeggen, het staat op om groter te lijken en zo ver mogelijk te zien, als een meerkat. Heel klein, de vrouwelijke wezel die over haar jongen waakt, aarzelt niet om mensen of een dier aan te vallen dat veel groter is dan zijzelf. Ze is even levendig als moedig en toont een onfeilbare dynamiek.

wezel reproductie

Tussen maart en juni/juli vindt de voortplantingsperiode van de wezel plaats, een periode waarin een moeder twee nesten kan krijgen. Elk nest heeft tussen de 4 en 7 jongen, soms wel 10 als er voldoende voedsel is (en in het bijzonder de woelmuizen). Het vrouwtje maakt een gezellig nest met bladeren, mos en hooi of vestigt zich in een woelmuizenhol.

Na 5 of 6 weken zwangerschap bevalt ze van volledig haarloze baby’s. Maar binnen een paar dagen begint hun aanvankelijk zilvergrijze vacht zichtbaar te worden. Blind bij de geboorte, wezelbaby’s openen hun ogen pas als ze de leeftijd van 4 weken hebben bereikt, als ze al ruim twee weken hun eerste tandjes hebben.

De opvoeding van babywezels is volledig overgedragen aan de moeder die hen leert effectief te jagen, hoewel jagen instinctief is bij deze vleesetende zoogdieren. Zeer vroeg gespeend, zijn ze volledig onafhankelijk vanaf de leeftijd van 2 1/2 maand en het is op dit moment dat ze het familienest verlaten. Na 1 jaar bereiken ze hun geslachtsrijpheid.

Wezel, een heel nuttige kleine carnivoor

Wanneer ze rond een kippenhok dwaalt, is dat, in tegenstelling tot wat vroeger vaak werd gedacht, alleen om op ratten te jagen die hongerig zijn naar zaden die ze in overvloed in de voederbakken vinden, maar in geen geval om een ​​pluimvee te grijpen. De wezel is inderdaad een kippenmoordenaar. Aan de andere kant, als een roekeloze haan haar zou aanvallen om haar boerenerf te beschermen, zou ze volledig in staat zijn zichzelf te verdedigen en de strijd te winnen. Wat betreft dieren in het wild, het wordt absoluut niet bedreigd door de wezel.

Het nut van de wezel is door wetenschappers breed bewezen, terwijl dit dier nog te vaak als plaag wordt bestempeld. Als het aantal individuen echter zou dalen, zouden we alleen een heropleving van woelmuizen en andere kleine knaagdieren kunnen zien, echte gewasvernietigers die in staat zijn de economie van boeren te ondermijnen.