De Walrus, zeezoogdier met lange slagtanden

De walrus is gemakkelijk te herkennen met zijn vierkante snuit en lange slagtanden. De twee prominente organen zijn eigenlijk scherpe hoektanden die bijdragen aan de sociale erkenning en strijd. Ze zijn gemaakt van ivoor en worden ook commercieel geëxploiteerd, wat bijna leidde tot het uitsterven van de soort.

Inleiding tot walrussen

morse (Odobenus rosmarus) behoort tot de orde Carnivora en de familie Odobenidae. Twee ondersoorten zijn officieel erkend:

• Pacifische walrus (Odobenus rosmarus divergens) vertegenwoordigt de grootste populatie. Het bezoekt de Beringstraat, het noorden van Alaska en de Chukchi-zee aan de oostelijke oever van de Siberische kusten.
• De Atlantische walrus (Odobenus rosmarus rosmarus) komt voor in het Canadese Noordpoolgebied, Groenland, Spitsbergen en het westelijke deel van het Russische Noordpoolgebied.

De walrus weegt tot 1,8 ton

De walrus heeft een enorm lichaam met een gladde huid die donkerbruin van kleur is. De nek is breed en de voorste vinnen (zwempeddels) kunnen een kwart van de lengte van het lichaam bereiken. Ze worden voornamelijk gebruikt voor reizen over land of ijs. De platte snuit wordt verlengd door talrijke vibrissae en twee hoektanden (of slagtanden) waarvan de lengte varieert naargelang het geslacht. Het vrouwtje meet tussen de 2.50m en 2.70m en weegt zo’n 730 kilo; De grootte van de reu varieert van 2.90m tot 3.20m en het gemiddelde gewicht ligt rond de 1000 kilo. Sommige individuen wegen tot 1,8 ton.

Twee verdedigingen voor één aanval

Het belangrijkste kenmerk van het zeedier ligt in de lengte van zijn twee slagtanden die eigenlijk twee extreem langwerpige hoektanden zijn: die van het mannetje kunnen een meter bereiken en die van het vrouwtje vijftig centimeter. De slagtanden zijn gemaakt van ivoor en zijn een zeer scherp wapen dat zowel wordt gebruikt om ijs te snijden als om te vechten. Elementen van sociale erkenning, de langste slagtanden plaatsen de houder bovenaan de hiërarchie.

De walrus, kampioen vrijduiken

Buiten het broedseizoen blijven de mannetjes ten zuiden van hun gebruikelijke geografische verspreidingsgebied, terwijl de vrouwtjes en jongen naar het noorden trekken. Communicatie is erg belangrijk voor dit zoogdier, dat verschillende geluiden uitzendt: het gromt, brult en fluit om zijn medeschepselen te waarschuwen voor dreigend gevaar. In dit geval zoekt de walrus zijn toevlucht in het water: hij kan tot een diepte van 80 meter duiken en ongeveer dertig minuten in apneu blijven. Het dier dwaalt zelden af ​​van de oevers met het risico vast te komen te zitten onder het ijs.

De walrus: een ondersteunend dier

De walrus – een van de meest gezellige zoogdieren – verzamelt zich in groepen van honderden of zelfs duizenden individuen waarbinnen specifieke regels gelden. Jonge mensen kamperen bijvoorbeeld altijd aan de rand van bijeenkomsten, terwijl de centrale kern wordt bezet door volwassen mannetjes wier lange slagtanden en imposante gestalte onbetwistbaar zijn. Deze dieren kennen geen eenzaamheid: zelfs ziek of gewond isoleren ze zich op enkele tientallen meters van de groep. Binnen de gemeenschap heerst altijd saamhorigheid. Een lid dat de aanval van een roofdier ondergaat, zou dus onmiddellijk worden gered door alle volwassenen die massaal arriveren.

De walrus weet hoe hij schelpen moet kraken

In de vroege uren van de dag gaat de walrus de diepten onder water verkennen om zich te voeden. Hij zal vooral op zoek gaan naar ongewervelde dieren zoals weekdieren (mosselen, kokkels, kokkels, mosselen…), schaaldieren (garnalen, krabben…), zeekomkommers en kleine vissen die hij met zijn snorharen wegspoelt. Door zijn zuigkracht kan hij de schelpen openen door te zuigen, maar hij kan dit ook doen door ze tussen zijn vinnen te breken. De walrus kan af en toe een aaseter zijn en op het strand aangespoelde karkassen consumeren. Hij slikt ongeveer 27 kg voedsel per dag door.

Een zeer lage reproductiesnelheid

De baltsvertoningen vinden plaats van januari tot april, een periode waarin het mannetje nauwelijks voedt en zich liever aan de voortplanting wijdt. Zijn veelvuldige vocalisaties zijn bedoeld om vrouwen te verleiden en rivalen te intimideren tegen wie hij zal kunnen vechten en ernstige verwondingen kan toebrengen. De draagtijd duurt vijftien tot zestien maanden, eens in de twee jaar. Als de mannetjes rond zeven jaar geslachtsrijp zijn, kunnen ze zich niet voortplanten voor ze vijftien zijn. Wat betreft de vrouwtjes, ze zullen zich in het beste geval pas op hun vierde verjaardag voortplanten. Omdat de frequentie van afkalven afneemt met de leeftijd, heeft de walrus een van de laagste voortplantingspercentages van alle zoogdieren.

Mollige baby walrussen

De moeder bevalt van een enkele baby bedekt met een bruinachtige zijdeachtige vacht, die ongeveer 60 tot 65 kg weegt voor 1,20 m. Hij zal zijn moeder ongeveer zes maanden zogen voordat hij begint te eten als volwassenen. Rond een jaar zal het jong zijn gewicht hebben verdrievoudigd tot ongeveer 200 kg. Hij zal tussen de drie en vijf jaar bij zijn moeder blijven voordat hij zijn eigen groep vormt. Onder het gezag van de moeder zal hij zich de basisprincipes van het gemeenschapsleven en jachttechnieken eigen maken.

De felbegeerde slagtanden van de walrus

Gezien zijn grootte kent de walrus slechts twee natuurlijke vijanden: de ijsbeer en de orka. Zijn derde vijand is de mens. De commerciële overexploitatie van het ivoor waarvan de slagtanden zijn gemaakt, veroorzaakte de virtuele verdwijning van de Atlantische walrus aan het begin van de 20e eeuw. Geconfronteerd met deze constatering zijn er internationale vrijwaringsmaatregelen genomen: het zoogdier staat nu op de lijsten van de Conventie inzake de internationale handel in bedreigde diersoorten (Cites) en op die van de Conventie van Bern. Ondanks de bescherming die het geniet, lijdt de soort nog steeds onder stroperij in bepaalde delen van de wereld. De levensduur is 20 tot 30 jaar.