De staarten van puppy’s afsnijden: noodzaak of barbaarse traditie?

Bij honden is de staart een zeer belangrijk element van non-verbale communicatie. Het drukt niet alleen vreugde uit, maar ook nieuwsgierigheid, angst, onderwerping en een hele reeks emoties. Wanneer het om verschillende redenen wordt doorgesneden, verandert dit de manier waarop de hond zich uitdrukt. Is deze praktijk echt nuttig of is het slechts een barbaarse traditie? Ontdek wat staartcouperen isde gevolgen ervan en de evolutie van deze praktijk.

Waar komt de traditie van het afsnijden van de staarten van bepaalde honden vandaan?

Het couperen van de staart (of het couperen van de staart) dateert uit de oudheid. De Romeinen dachten al dat het beschermde tegen hondsdolheid. Het bestaat uit het amputeren van de staart met een pincet, met of zonder verdoving, van puppy’s jonger dan 5 dagen oud.

De praktijk werd overgenomen door fokkers van jacht- en herdershonden. Tegenwoordig wordt het gehandhaafd op bepaalde rassen zoals Cockers, Bretagne Spaniels, Duitse Kortharige Pointers of Terriers. Hoewel deze praktijk in 2020 werd verboden door de SCC (Société Centrale Canine) bij Boxers, Rottweiler, Dobermans, Pinschers en enkele anderen, blijven jachthonden de uitzondering. De opgegeven reden is het voorkomen van staartblessures tijdens de jacht. Volgens verdedigers van het couperen van de staart kon de staart verstrikt raken in braamstruiken of prikkeldraad, of gebeten worden door een dier… Het afsnijden van de oren was gebaseerd op dezelfde argumenten, maar werd verboden. Het is daarom legitiem om naar consistentie te streven.

Wat zijn de gevolgen van het couperen van de staart?

Wat je ook zegt, het couperen van de staart is niet triviaal. Dit amputatie is invasief en traumatisch. In principe uitgevoerd door een dierenarts die het recht heeft om te weigeren omdat het controversieel is, sommige gewetenloze fokkers voeren het zelf uit bij puppy’s van een paar dagen oud. Er wordt beweerd dat het dier geen pijn voelt, maar toch schreeuwt het zo hard dat het het hart uit iemand met een beetje gevoeligheid rukt. Dit is uiteindelijk best logisch, aangezien de bijlage dat wel is voorzien van zenuwen. Dit is geen verrassing: zenuwen zenden elektrische signalen via het ruggenmerg naar de hersenen, wat pijn verspreidt.

Naast lijden speelt het couperen van de staart een rol in de communicatie van de hond, zowel met ons mensen als met andere dieren. De staart duidt op veel emoties, vreugde, nervositeit, woede… Als hij wordt teruggebracht tot de eenvoudigste uitdrukking, kan hij dat wel misverstanden met leeftijdsgenoten veroorzakenwat zelfs tot spanningen of conflicten kan leiden. Het vermogen van het dier om zijn emoties te uiten wordt beïnvloed. Het plaatsen van de staart tussen de benen is bijvoorbeeld lastiger te lezen als deze geamputeerd is. Op dezelfde manier is de boodschap, wanneer ze wiebelt als teken van opwinding, veel minder waarneembaar voor de hond voor haar.

In aanvulling, risico op infectie en complicatieszoals necrose, bestaan. De sectie kan ook fantoompijn veroorzaken, zoals na elke andere amputatie. Dit komt des te vaker voor wanneer de interventie slecht wordt uitgevoerd. Zoals opgemerkt, doen sommige fokkers het echter zonder de hulp van een dierenarts en zorgen ze voor deze handeling. In dit geval komt het voor dat het dier a voelt levenslang ongemak of pijn. Zijn coördinatie en evenwicht kunnen zelfs aangetast zijn.

Laten we tenslotte de psychologisch trauma. Er zijn tekenen van angst waargenomen bij honden die een dergelijke ablatie hebben ondergaan, vooral in sociale situaties. De pijn die gepaard gaat met het verlies van een communicatiemiddel kan echt ongemak veroorzaken. Zelfs als honden geen herinnering hebben aan de operatie, kunnen er in hun achterhoofd nog steeds gevoelens van stress, verwarring en ongemak zijn.

Welke alternatieven voor het couperen van de staart?

Een Amerikaanse vereniging van dierenartsen, de AVMA (American Veterinary Medical Association), merkte op dat staartletsel slechts bij 0,23% van de honden voorkomt, oftewel bij 2 honden op de 1.000! Veel minder dan beenblessures die wij, en gelukkig onze dieren, niet amputeren (behalve in gevallen van absolute medische noodzaak)! Voor hondenbezitters die zich echt zorgen maken over de staart van hun huisdier, beschermingen bestaan.

Het meest effectief zou zijn: a het vergroten van het bewustzijn bij fokkers en rasverenigingen aan deze praktijk met ernstige en blijvende gevolgen, evenals aan het LOF (Frans Boek van Oorsprong) dat de norm bepaalt. Momenteel accepteert het twee soorten staarten: ‘gecoupeerd’ (een elegantere term dan geamputeerd, maar de betekenis blijft hetzelfde!) of ‘ongesneden staart’ (een betekenisvoller woord).

Eigenaars kunnen ook worden aangemoedigd om zorgzame professionals te raadplegen om te leren hoe ze het risico op staartletsel in een risicovolle omgeving zoals een jachtgebied kunnen beperken. Insgelijks, preventieprogramma’s kunnen worden gepresenteerd om de gevaren te verminderen zonder toevlucht te nemen tot invasieve methoden.

Eindelijk, esthetiek mag nooit ten koste gaan van de hondzelfs als het nodig is, om een ​​ras in stand te houden, om een ​​bepaalde standaard te respecteren. In die van de Engelse Cocker Spaniel kunnen we nog steeds lezen over de verkorte staart “niet te lang tot op het punt dat hij het kronkelen belemmert”, dit criterium, geformuleerd vanuit een esthetische hoek, vergeet helaas dat de staart een essentieel communicatiemiddel is voor de hond. Het afsnijden, zelfs gedeeltelijk, verandert de integriteit van het dier vanwege eenvoudige schoonheidscriteria. De gezondheid en levenskwaliteit van onze metgezellen zijn belangrijker dan hun onderwerping aan onze menselijke smaak.

Gaan we geleidelijk aan op weg naar het elimineren van deze praktijk?

Geen enkele wetenschappelijke basis rechtvaardigt het couperen van de staart. Deze amputatie van een gezond deel van het lichaam van de hond is een reactie op esthetisch onderzoek dat gecamoufleerd is onder een bedrieglijke rechtvaardiging van bescherming.

In 1996 ondertekende Frankrijk de Europese Conventie voor de Bescherming van Gezelschapsdieren (CEPAC): het beschermde honden tegen alle chirurgische ingrepen voor puur esthetische doeleinden of voor andere non-profit doeleinden. Dit beïnvloedde verschillende delen van het lichaam.

• De staart
• De oren
• De stembanden
• De klauwen
• De tanden.

In 2004 heeft Frankrijk zijn toezegging echter teruggedraaid via een decreet dat een uitzondering toevoegt voor de staart. Een puur cosmetische amputatie is dus mogelijk. Er wordt alleen aangegeven dat dit zo moet zijn gedaan door een dierenarts binnen 5 dagen na de geboorte (maar welke koper zal controleren hoe de staart is geknipt en de fokker aan de kaak stellen die dit doet?).

Nog, bij sommige van onze buren is het couperen van de staart verboden behalve medisch noodzakelijk, in België bijvoorbeeld, maar ook in Noorwegen, Finland, Zweden, Denemarken, Nederland… en in bepaalde landen al meer dan 20 jaar!

In Zwitserland zijn honden met geamputeerde staarten zelfs verboden op hondenshows, behalve op medische uitzonderingen.

Als deze praktijk in de Verenigde Staten is toegestaan, heeft de AVMA Veterinary Association zich ertegen uitgesproken, terwijl de redenen puur esthetisch zijn.

Daar internationale druk tegen deze praktijkdat als barbaars kan worden omschreven, laat zich steeds meer voelen. Veel mensen hopen dat Frankrijk zich zal aansluiten bij zijn buurlanden door eindelijk het couperen van staarten voor esthetische doeleinden volledig te verbieden.

Het couperen van de staart, zonder medische rechtvaardiging, is een verminking die in strijd is met het dierenwelzijn. Steeds meer landen verbieden het en velen hopen dat Frankrijk dit pad zal volgen. Dit barbaarse en achterhaalde praktijk moet eindelijk worden verboden, omdat de gevolgen ervan verre van triviaal zijn. De gezondheid van onze metgezellen moet voorrang krijgen op esthetische doelstellingen die niet langer verborgen kunnen worden door argumenten zonder wetenschappelijke basis.

Door Emma Ménébrode – Gepubliceerd op 21/11/2024