De rietpad, de grootste pad ter wereld!

Iedereen die niet van amfibieën houdt, zal haten Rijnella jachthaven. Inderdaad, de rietpad, ook wel vleespad of reuzenpad genoemd, is een heel groot dier. Het grootste bekende exemplaar, opgenomen in het Guinness Book of World Records, was 38 cm lang (54 cm wanneer de ledematen gestrekt waren) en woog 2,65 kg. Zoom op meer dan één manier in op dit ongewone dier.

Hoe ziet de rietpad eruit?

De rietpad lijkt in niets op een charmante prins! Haar huid is droog en bedekt met wratten. De kleur van de bovenkant van het dier varieert enorm: grijs, geelachtig, roodbruin, olijfbruin, met mogelijke patronen. De buik is meestal crèmekleurig, maar kan soms zwart of bruin zijn. Zijn kop is driehoekig en afgeplat. En als de tenen aan hun basis zijn verbonden door een dunne, vlezige huid, zijn het strikt genomen geen zwemvliezen.

De rietpad heeft parotoïde klieren, die gif produceren, op de schouders. Ze zijn duidelijk zichtbaar omdat ze bijzonder omvangrijk zijn in vergelijking met andere paddensoorten. De bijzonderheid van de rietpad is om klieren van verschillende vormen van de ene persoon naar de andere te presenteren. Ze kunnen glad zijn (meestal) maar kunnen ook bedekt zijn met kleine stekelige knobbeltjes.

Bij de rietpad is het vrouwtje groter dan het mannetje. Het is gebruikelijk dat het tussen de 10 en 15 cm meet. We zijn dus behoorlijk ver verwijderd van het in de inleiding genoemde record… Het was eigenlijk een pad die door een Zweed in gevangenschap werd gehouden. In het wild worden de grootste padden gevonden in gebieden waar de populatie minder dicht is, dat wil zeggen waar er minder concurrentie is om voedsel.

Waar is de rietpad?

De rietpad is inheems in Midden- en Zuid-Amerika, maar is ook aanwezig in verschillende regio’s van de Stille Oceaan en het Caribisch gebied. Terwijl Australië werd geconfronteerd met de verwoestingen van de suikerrietkever, ontstond in 1935 het idee om de rietpad te gebruiken als een biologisch wapen tegen het ongedierte. Zo werden honderd padden verspreid in de betrokken landbouwgebieden. Het dier bleek echter niet zo effectief als gehoopt. Aan de andere kant, omdat het een dier is dat zich gemakkelijk aanpast aan zijn omgeving, heeft het zich snel vermenigvuldigd totdat het door zijn wildgroei tegenwoordig een plaag is geworden. In zijn oorspronkelijke omgeving zijn sommige dieren immuun voor zijn gif: kaaiman met brede neus (Kaaiman latirostris), kokosslang (Leptodeira annulata), paling, verschillende soorten killis, soorten meerval en ibis. Elders, de fluitende vlieger (Haliastur sphenurus), de rakali (Hydromys Chrysogaster), de zwarte rat (rattus rattus) en Maleise monitorhagedis (Varanus salvator) kunnen het eten.

De rietpad is bestand tegen temperaturen van maximaal 40 tot 42°C. Aan de minimumzijde komt het over het algemeen niet onder de 10 tot 15°C. Deze amfibie is echter echt opmerkelijk omdat hij zich aanpast aan het punt om boven en onder deze waarden te kunnen overleven. Het is zeer tolerant ten opzichte van uitdroging en is bestand tegen een verlies van water dat overeenkomt met de helft van zijn lichaam. Het is om deze reden dat het zich kan aanpassen en ook kan overleven in niet-tropische klimaten.

In tegenstelling tot wat de wetenschappelijke naam is Rijnella Marina zou kunnen suggereren, leeft de rietpad uitsluitend op het land. De vrouwtjes maken echter een uitzondering voor het paaien, dat vindt plaats in zoet water (vijvers, plassen, sloten, beekjes of kanalen). De rietpad heeft nog steeds vocht nodig. Het doet het goed in verschillende door mensen gemodificeerde omgevingen zoals tuinen, afwateringssloten, suikerrietplantages, paden of parken.

Voedsel van de rietpad

De rietpad gebruikt voornamelijk zijn zicht om zijn prooi te lokaliseren, maar kan ook zijn reukvermogen gebruiken. Opmerkelijk, want zeer ongebruikelijk onder padden en kikkers, is de rietpad een opportunist die zich voedt met zowel levende als dode dieren. Het voedt zich met insecten, spinnen, wormen, slakken, kleine reptielen, kleine zoogdieren, andere amfibieën… In sommige delen van de wereld wordt het ook gebruikt om ratten te bestrijden, met dezelfde resultaten als voor de suikerrietkever. Zijn dieet is zo gevarieerd dat hij naast de hierboven genoemde dieren ook planten eet. Als hij in de buurt van mensen woont, mag hij hondenvoer consumeren en zich voeden met huishoudelijk afval.

Kikkervisjes voeden zich met algen en andere waterplanten. Ze filteren water om organisch materiaal te extraheren. Maar bovenal kunnen ze eieren van hun eigen soort eten en kikkervisjes die jonger zijn dan zijzelf. Dit kannibalisme is de belangrijkste doodsoorzaak van jongeren.

Is de rietpad gevaarlijk?

Alleen volwassenen hebben oorspeekselklieren, maar zelfs kikkervisjes zijn giftig. Wanneer de pad wordt bedreigd, scheidt hij een melkachtige witte vloeistof af, genaamd bufotoxine. Hij kan het zelfs op een afstand van 30 cm gooien. Deze toxiciteit is hoog genoeg om veel dieren te doden. Krokodillen en monitorhagedissen zijn al gestorven door het eten van een rietpad.

Een van de bufotoxine-verbindingen wordt in Australië gebruikt als een hallucinogene drug. De gevaarlijkheid is gelijk aan heroïne. Deze verbinding veroorzaakt hallucinaties die meestal minder dan een uur duren.

Maar onderzoekers hebben andere, interessantere eigenschappen van dit gif ontdekt. Rietpadgif heeft anticarcinogene effecten op cellen door zich te richten op kankercellen terwijl gezonde cellen worden gespaard. Het roeit de tumoren niet volledig uit, maar vertraagt ​​de progressie van de ziekte bij sommige patiënten. In China wordt een medicijn genaamd Huachansu afgeleid van het gedroogde gif van de rietpad en wordt het gebruikt om de progressie van lever-, long-, colon- en alvleesklierkanker te vertragen.

Reproductie van de rietpad

Vrouwtjes beginnen eieren te leggen als ze twee jaar oud zijn. Volwassenheid wordt bereikt wanneer het dier een bepaalde grootte bereikt, die varieert afhankelijk van de geografische locatie. Tussen de 8.000 en 25.000 eieren worden losgelaten in de vorm van lange gelatineuze kettingen die wel 20 meter lang kunnen worden.

De temperatuur varieert de duur van de groei. Kikkervisjes komen tussen 14.00 uur en bijna een week uit. Het duurt dan tussen de 12 en 60 dagen voordat het kikkervisje een pad wordt. De groei is niet volledig aangezien de rietpad slechts 1 cm lang is. Tussen het kikkervisjesstadium waarin het dier giftig is en dat van de volwassen pad zit een periode waarin de rietpad weerloos en kwetsbaar is. Het is dankzij dit dat de populatie zichzelf min of meer reguleert omdat slechts 0,5% van de padden volwassen wordt.

Als een rietpad kan verwachten 10 tot 15 jaar te leven, in gevangenschap gehouden en goed verzorgd, kan hij wel 35 jaar oud worden.

Met wie moet de rietpad niet worden verward?

In Australië kunnen volwassen rietpadden worden verward met grote endemische kikkers van het eiland. Deze soorten hebben echter niet de beroemde oorspeekselklieren.

We mogen ook niet verwarren Rijnella jachthaven met Pyxicephalus adspersus, de Afrikaanse rietpad genoemd. Ze bezoeken niet dezelfde geografische gebieden, maar de naam van de laatste kan misleidend zijn.