De monniksrob, een bedreigde diersoort volgens de IUCN

Er zijn verschillende soorten monniksrobben, waarvan er slechts 70 jaar geleden volledig van de aardbodem is verdwenen. De andere twee worden met uitsterven bedreigd. Laten we eens kijken wie precies deze zoogdieren van het geslacht zijn monachus en laten we de balans opmaken van de ernstige gevaren die hen nu boven het hoofd hangen.

Monniksrob: belangrijkste kenmerken

Er zijn drie soorten monniksrobben. Deze zoogdieren van het geslacht monachus behoren tot de familie van Phocidae. Dit zijn de Caribische monniksrob ook wel de tropische zeehond genoemd, de mediterrane monniksrob en de Hawaiiaanse monniksrob.

De eerste soort, die werd gevonden in West-Indië en de Golf van Mexico, is uitgestorven sinds de jaren vijftig, wat in 2008 werd bevestigd na onderzoek door wetenschappers gedurende 5 jaar en waarna er geen levende exemplaren van de soort werden gevonden. Wat de andere twee soorten monniksrobben betreft, deze worden met uitsterven bedreigd. Deze dieren zijn daarom tegenwoordig uiterst zeldzaam.

De mediterrane monniksrob (monachus monachusluister)) is een semi-aquatisch zeezoogdier. Zijn poten hebben de vorm van vinnen. Het is dus een vinpotige, net als bijvoorbeeld de zeeleeuw. Hij komt voor aan de kusten van de Westelijke Sahara, Mauritanië en Madeira, dat wil zeggen in de Middellandse Zee (vandaar de naam) waar hij de enige vinpotige is. Zijn dieet bestaat soms uit algen, maar vooral uit vis, schaal- en weekdieren.

Dit dier broedt voornamelijk tussen september en november. Na een draagtijd van elf maanden baart een vrouwtje één jong per worp, dat bij de geboorte nog zo’n twintig kilo weegt.

De Hawaiiaanse monniksrob (Monachus shauinslandi) is inheems in de Hawaiiaanse archipel, gelegen in Oceanië, met het belangrijkste concentratiepunt in de directe omgeving van de Benedenwindse Eilanden. Het is ook een endemisch dier in dit geografische gebied. De levensduur is ongeveer dertig jaar. Op volwassen leeftijd weegt het mannetje minder dan 170 kg voor een lengte van 2,10 m, terwijl het vrouwtje, groter en zwaarder, een lengte van 2,25 m vertoont voor een gewicht van 200 kg. Ook bij deze soort baart elk vrouwtje slechts één jong per worp, na 11 maanden dracht.

Voor de ene soort wordt een babyzeehond tijdens de eerste 8 weken van zijn leven door zijn moeder gezoogd, waarna zijn geboortegewicht met 4 wordt vermenigvuldigd. Hoewel hij zeer snel groeit, bereikt de zeehond pas geslachtsrijpheid op de leeftijd van ongeveer 5 jaar. Je moet ook weten dat een zeehond snorharen in zijn snuit heeft, zintuigen die hij gebruikt om zijn prooi te lokaliseren.

Een ernstige bedreiging voor de monniksrob

Volgens de International Union for the Conservation of Nature (IUCN) hangt er een uiterst ernstige bedreiging boven de verschillende soorten monniksrobben die nog steeds bestaan. Zo zijn er minder dan 1.200 Hawaïaanse monniksrobben en minder dan 500 individuen die behoren tot de mediterrane soort, een van de tien meest bedreigde diersoorten op aarde.

De monniksrobben lopen allemaal groot gevaar om te sterven, en over een paar jaar zullen onze kinderen en kleinkinderen ze alleen nog kunnen observeren terwijl ze in boeken bladeren. We zullen ze dan moeten uitleggen dat de mens altijd de grootste bedreiging voor deze dieren is geweest en dat het samenleven tussen de een en de ander nooit voordelig is gebleken voor de zeehonden.

Nog maar een eeuw geleden was de mediterrane monniksrob nog zeer aanwezig in zijn bestaansgebied, maar het feit dat het aantal individuen van jaar tot jaar is gedaald, heeft de inteelt in de hand gewerkt, wat uiteindelijk buitengewoon zwaar heeft gewogen op deze soort. Genetische vermenging moet inderdaad voldoende zijn om het voortbestaan ​​van een soort te garanderen. Anders wordt het steeds gevoeliger voor epidemieën en andere bedreigingen die individuen zeer snel decimeren. De Hawaiiaanse monniksrob is geen uitzondering op de regel met minder dan 1.000 levende exemplaren vandaag.

De monniksrob betaalt tegenwoordig een hoge prijs vanwege de vervuiling van de zeeën die van jaar tot jaar toeneemt en die steeds meer ziekten bij deze dieren veroorzaakt. We kunnen ook het buitensporige gebruik van visnetten waarin veel zeehonden hun dood vinden, maar ook de overbevissing die de zeehonden slechts geleidelijk van voedsel heeft beroofd, aan de kaak stellen. Er moet ook worden opgemerkt dat mannen uit domheid zeehonden aanvallen – massaal op ze jagen of ze doden – omdat ze ervan overtuigd zijn dat deze dieren hun rivalen zijn om te vissen. Dit is een compleet verkeerd begrip van deze soorten, vooral omdat er tegenwoordig nog maar heel weinig individuen over zijn.

Hoe het ook zij, het is moeilijk om de gewoonten van zeehonden te bestuderen, waardoor we een veel betere kennis zouden kunnen krijgen van hun manier van leven en hun behoeften. Wat we echter wel weten, is dat deze sedentaire zeezoogdieren moesten evolueren door een deel van hun gedrag aan te passen om zich zo goed mogelijk aan te passen aan de jacht door menselijke populaties.

We zijn vandaag getuige van een echte ramp en ondanks de maatregelen die zijn genomen om de monniksrob te beschermen, kunnen we niet hopen dat we ze voor uitsterven kunnen behoeden.