De mestkever, een kever met een belangrijke ecologische rol

Voedend met uitwerpselen, lijkt het dieet van de mestkever onsmakelijk. En toch maakt zijn specifieke menu het een zeer nuttig insect voor het milieu. Zoom in op een kever die een belangrijke ecologische rol speelt.

Presentatie van de mestkever

De mestkever (Scarabaeus laticollis) is een ongewerveld insect dat behoort tot de orde Coleoptera en de familie Scarabeidae. Worden “mestkevers” genoemd, kevers die gedeeltelijk of uitsluitend coprofaag zijn, dat wil zeggen, die zich voeden met uitwerpselen. Onder de leden van dezelfde familie bevinden zich met name de heilige kever (Scarabee sacer) en de houten geotrupe (Geotrupes stercorosus).

Drie soorten mestkevers

Mestkevers verschillen in hun manier om uitwerpselen te gebruiken:

• De pillendispenser vormt balletjes van de uitwerpselen en verplaatst ze vervolgens door ze over de grond te rollen;
• De tunnelboormachine (geotrupe) begraaft de uitwerpselen die hem later zullen dienen als voedsel en bouwmateriaal voor zijn leefgebied;
• Endocoprid leeft in de ontlasting zonder ze te verdringen of op te eten. Hij gebruikt ze alleen voor het leggen van eieren.

Beschrijving van de mestkever

Met een ovaal silhouet is de mestkever zwart of donkerbruin van kleur en zijn korte kop – vastgelijmd aan het lichaam – wordt verlengd door een gekartelde plaat. Het heeft twee tangachtige antennes die eindigen in een soort kleine knots. Zijn achterlijf bestaat meestal uit acht of negen fragmenten waaraan sterke voorvleugels (elytra) zijn bevestigd die de vliezige achtervleugels die voor de vlucht worden gebruikt, bedekken en beschermen. De thorax heeft drie paar poten met kleine tanden om de ontlasting te helpen vormen. De grootte van de mestkever is 1 cm tot maximaal 3 cm lang.

Mestkever Habitat

De mestkever komt voor op alle continenten, behalve op Antarctica, waar hij zeer uiteenlopende habitats bezoekt: woestijnen, gecultiveerd land, prairies, bossen, savannes… Hij geeft de voorkeur aan gematigde en warme streken, is vooral aanwezig in Afrika en is er meer te zien. zelden in het zuiden van Frankrijk.

Mestkever dieet

Het coprofage insect voedt zich met uitwerpselen van herbivoren: koeien, paarden, ezels, zebra’s, dromedarissen, neushoorns… Deze uitwerpselen hebben de bijzonderheid dat ze halfverteerd gras bevatten en een vloeistof gevuld met micro-organismen die de mestkever opzuigt. voedsel. Enkele soorten minachten de uitwerpselen van vleesetende dieren niet en kunnen hun menu aanvullen met paddenstoelen, aas, bladeren en rottend fruit. Het insect kan in 24 uur veel meer eten dan zijn eigen gewicht.

Reproductie van de mestkever

Tijdens het broedseizoen stoten de mannetjes feromonen uit, waardoor de vrouwtjes ze kunnen identificeren tussen de mannetjes van andere soorten. Na een snelle verkering paren de twee partners en nemen ze nestpatronen aan die over het algemeen overeenkomen met de drie soorten mestkevers:

• In bunkers rollen de twee partners de uitwerpselen tot een bal en begraven die vervolgens in de grond zodat het vrouwtje daar een ei legt;
• De tunnelboormachines graven gangen onder een hoop uitwerpselen en brengen stukjes uitwerpselen aan om een ​​voedingssubstraat te maken. Het vrouwtje legt een ei op elk van deze massa’s die ze vervolgens bedekt met uitwerpselen;
• Endocopriden vormen holtes in de stapel uitwerpselen waarin ze leven en waarop het vrouwtje haar ei legt.

Nadat de eieren uitkomen

Tien dagen tot een maand later (afhankelijk van de soort) komen de eieren uit in vlezige witte larven die ter bescherming een aarden omhulsel bouwen. In dit beschermende omhulsel zal elke larve zijn ontwikkelingsproces voortzetten totdat hij volwassen is. Aan het einde van drie vervellingen die in ongeveer vijftien weken zijn voltooid, begint het nimfstadium tussen de één en vier weken te duren. Als volwassene graaft de larve zich een weg naar de uitgang en vliegt weg.

De ecologische rol van de mestkever

De consumptie van allerlei soorten uitwerpselen en ander ontbindend materiaal geeft de mestkever een zeer nuttige rol in de tuin. Door de omgeving van uitwerpselen te ontdoen, helpt het insect ook de aantasting van bepaalde plagen, zoals vliegen, te verminderen. Zijn werking draagt ​​dus bij tot de bestrijding van parasieten die worden overgedragen door mest en overdraagbaar zijn op mens en dier. Tot slot, wanneer hij graaft en zijn pellets in de grond begraaft, helpt de kever de aarde te beluchten en te bemesten. Zijn levensverwachting strekt zich uit van enkele maanden tot drie jaar als hij ontsnapt aan zijn roofdieren zoals mieren, egels, hagedissen, bepaalde batrachiërs of kleine vogels zoals mussen en mezen.

De mestkever, een mythisch insect

De kever speelde een belangrijke rol in de oude Egyptische mythologie, die hem de bijnaam van de mestkever opleverde vanwege zijn coprofage-praktijk. De Egyptenaren geloofden dat de zon kon opkomen dankzij een enorme kever die de ster duwde als een mestbal. Religieuze overtuigingen hebben het insect ook tot een symbool van onsterfelijkheid en wederopstanding gemaakt: de consumptie van mest waarin de kever zijn eieren legde en zijn larven voedde, vertegenwoordigde inderdaad een cyclus van wedergeboorte.