De ijsbeer of witte beer: hoe en waar leeft hij? Waarom is hij in gevaar?

De witte beer, ook wel de ijsbeer genoemd, heeft een constitutie en een metabolisme waardoor hij op de ijsschots kan leven. De opwarming van de aarde ligt echter aan de basis van het smelten van de drijvende ijskappen die essentieel zijn voor de beer. Laten we eens kijken naar dit krachtige zoogdier met dikke witte vacht dat zo ernstig wordt bedreigd en dat binnen honderd jaar volledig zou kunnen verdwijnen.

De ijsbeer: kenmerken

De ijsbeer, Ursus maritimusbehoort tot de familie van Ursidae. Het is een omnivoor zoogdier, maar zijn dieet is voornamelijk van dierlijke oorsprong. De ijsbeer is ook een van de grootste vleesetende zoogdieren ter wereld. Het voedt zich met zeehonden, walrussen, vissen. Om te jagen nestelt de ijsbeer zich op drijvende ijskappen waardoor hij kan bewegen.

De plaats van leven is beperkt tot de Arctische zone, en meer in het bijzonder tot de ijsschots die de Noordpool omringt. Zijn constitutie stelt hem in staat om te overleven in deze ijzige omgeving. Het is perfect geïsoleerd door zijn dichte vacht en een dikke laag lichaamsvet. Onder normale levensomstandigheden kan de ijsbeer tussen de 16 en 30 jaar oud worden.

Het is een extreem krachtig dier met een enorme bouw, goed geplant op grote poten. Met zijn klauwen kan hij zijn prooi grijpen. Het heeft een korte staart, kleine oren en een kop die in een rechthoek past. Zijn smetteloze witte vacht in de zomer en winter zorgt ervoor dat hij onopgemerkt blijft op het pakijs. Alleen zijn voetzolen en zijn ogen zijn zwart, net als zijn huid en zijn vooruitstekende snuit die hij tijdens jachtperiodes met zijn poten verbergt om niet door zijn prooi opgemerkt te worden.

Bij de geboorte heeft de ijsbeerwelp een gemiddeld gewicht van 650 g. Wanneer hij volwassen is, kan de mannelijke ijsbeer tot 3 m lang worden en 1,50 m schoft voor een gemiddeld gewicht van 500 kg. Sommige exemplaren kunnen echter een ton bereiken. Het vrouwtje, twee keer zo klein als het mannetje, is maximaal 2 m lang en weegt nauwelijks meer dan 300 kg.

IJsbeer: fokken

Het is pas vanaf 4 jaar dat de mannelijke ijsbeer geslachtsrijp wordt, terwijl het vrouwtje vanaf 3 jaar jongen kan krijgen. Paring vindt plaats in juni. De draagtijd is slechts 55 dagen. Dankzij het vertraagde innestelingsfenomeen wordt het embryo echter 5 maanden gedragen, zodat de beer in de maand december bevalt. Ze draagt ​​maar twee jongen tegelijk en kan maar eens in de drie jaar een nieuw gezin stichten.

Vanaf de geboorte tot de leeftijd van 4 maanden worden welpen die door hun moeder worden verzorgd opgesloten in een hol, en aan het einde van deze periode ontdekken ze de buitenkant, altijd in het gezelschap van de beer. Ze leert ze een hol te graven, drijvende platen te gebruiken om te jagen en te eten. Deze opleiding duurt ongeveer 3 jaar, waarna de jongeren, nu zelfstandig, hun moeder verlaten. Dankzij het hoge vetgehalte van moedermelk komen beren tijdens hun eerste levensjaren aanzienlijk aan.

IJsbeer, een ernstig bedreigde diersoort

De ijsbeer is dermate slachtoffer van het smelten van de ijsschots in de Noordelijke IJszee dat hij nu op de rode lijst van bedreigde diersoorten staat. Dit dier heeft een metabolisme dat perfect is aangepast aan het leven op ijs, maar de ijsbeer zou niet lang zonder ijs kunnen overleven.

Volgens de uitgevoerde studies is er goede reden om te vrezen dat deze kwetsbare soort in minder dan 100 jaar volledig zal verdwijnen. Schattingen zijn alarmerend: van de 22.000 ijsberen die momenteel worden geregistreerd, zouden er in dertig jaar zelfs 14.000 verdwenen kunnen zijn.

Stijgende temperaturen hebben een negatieve invloed op zeehonden, die deels voedsel leveren aan ijsberen die steeds langer vasten. Daarnaast leidt het smelten van het zee-ijs door de opwarming van de aarde tot het permanent verdwijnen van veel stukken ijs. Alle schuilplaatsen van deze beren zijn in gevaar en er zijn er steeds minder. Er is dus een verandering in zijn manier van leven. Zo komen sommige ijsberen dichter bij inheemse en lokale gemeenschappen, anderen verslinden hun medeberen en ten slotte sterven anderen verdronken door uitputting van het zwemmen op zoek naar stukken ijs.